Toυ Γ. Λακόπουλου
Ρυθμιστής για την κυβέρνηση του πατέρα του Κυριάκου, πριν από τρεις δεκαετίες, ήταν ο Σαμαράς. Για τη δική του πορεία σήμερα, είναι ο Ζόραν Ζάεφ.
Το Μακεδονικό ως πρόβλημα της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής– διαχρονικό, αλλά με την έξαρση που του προσέδωσε το ντουέτο Κώστας Μητσοτάκης-Αντώνης Σαμαράς στις αρχές της δεκαετίας του 1990- έκλεισε το 2018.
Με τις υπογραφές του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Κοτζιά. Και με τις αθλιότητες κατά την συμφωνίας των Πρεσπών, που συγκάλυψε καιροσκοπικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Έκλεισε για ολόκληρο τον πλανήτη και για το μισό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας. Για το άλλο μισό όχι.
Ως Πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται διπλά κατώτερος του ρόλου του και του θέματος.
Έχοντας στραπατσαριστεί διεθνώς για τη συμπεριφορά του, ιδίως στην Ευρώπη, έκανε «κολοτούμπα», αλλά μετά βίας έχει ψελλίσει μια δυο φορές το όνομα της «γειτονικής χώρας».
Υποδέχθηκε τον Ζόραν Ζάεφ, αλλά εκθέτει την Ελλάδα αφήνοντας στον αέρα τις διευθετήσεις επί της συμφωνίας που οφείλει.
Επειδή έχει αντίρρηση; Όχι, ούτε θα μπορούσε. Η καλύτερα: ούτε θα τολμούσε, να εμφανιστεί στις Βρυξέλλες αν την αμφισβητούσε.
Η χώρα διασύρεται –στη βλάβη που υφίσταται-για έναν σχεδόν φαιδρό εσωκομματικό λόγο της ΝΔ.
Επειδή ο Μητσοτάκης δεν έχει τα κότσια να αντιμετωπίσει τον Σαμαρά, που του έριξε το γάντι ότι δεν θα ψηφίσει τα διαβόητα τρία Μνημόνια.
Ίσως και επειδή δεν είναι βέβαιος ότι δεν θα πάθει ότι και ο πατέρας του, αν προκαλέσει τον Μεσσήνιο ιντριγκαδόρο.
Στον οποίο προ ετών υποτάχθηκε προκείμενου να ανελιχθεί στην ηγεσία.
Δεν είναι πολύ τιμητικό για Πρωθυπουργό. Ως φορέας της λαϊκής εντολής δεν μπορεί να σέρνεται πίσω από τις ιδιοτυπίες του ενός και του άλλου στο εσωτερικό του κόμματός του.
Ο Μητσοτάκης αναβάλει την ψήφισή και την αναμέτρηση χωρίς να ξέρει μέχρι πότε. Προφανώς ως τις εκλογές.
Η πολιτική κρίση στη Βόρεια Μακεδονία και η προοπτική να πέσει η σημερινή κυβέρνηση έγινε αφορμή να κάνει τον διασυρμό του τέλειο.
Χωρίς τον σημερινό Πρωθυπουργό οι εθνικιστές των Σκοπίων-οι εκείθεν «μακεδονομάχοι», σαν τους ημέτερους Βορίδη, Άδωνι, Κώστα Αχ. Καραμανλή και άλλους- θα δυναμιτίσουν τη συμφωνία.
Η Ελλάδα για να την προστατεύσει όφειλε να στηρίξει την κυβέρνηση Ζάεφ- την οποία υπονόμευσε ο αμοραλιστής Μακρόν κλείνοντας το δρόμο προς την Ευρώπη.
Ο Μητσοτάκης απλώς ανακουφίσθηκε στην ιδέα ότι δεν θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει τον Σαμαρά.
Ούτε όμως και μπορεί να αντιμετωπίσει την Ιστορία καταγγέλλοντας τη συμφωνία, αν δεν την εφαρμόσει η άλλη πλευρά- όπως τον τρολάρισε ο Προκόπης Παυλόπουλος.
Απορία ψάλτου βηξ. Ακόμη και φιλικοί του αρθρογράφοι τον κράζουν.
Η μοίρα εν τω μεταξύ παίζει τα δικά της παιχνίδια.
Ρυθμιστής για την κυβέρνηση του πατέρα του, πριν από τρεις δεκαετίες, ήταν ο Σαμαράς.
Για τη δική του πορεία σήμερα, είναι ο Ζόραν Ζάεφ.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR