Η αγιογραφία βλάπτει σοβαρά τον Κυριάκο!

Του Γ. Λακόπουλου

Η μοίρα της πολιτικής δημιούργησε το σημερινό δίδυμο της πολιτικής σκηνής. Αλέξης Τσίπρας – Κυριάκος Μητσοτάκης.  Οι διαφορές τους είναι εμφανείς.

Από τη μια ο υιός του πατρός, μέλος μιας οικογένειας που έχει κάνει την πολιτική επάγγελμα και την άσκηση της εξουσίας  διαχρονική επιδίωξη.  Από την άλλη  ένας αυτοδημιούργητος πολιτικός, ο πρώτος Πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση που δεν έχει πίσω του δυναστεία.

Για έναν περίεργο λόγο -μάλλον  προερχόμενο από το σύμπλεγμα που προκαλεί η εμφανής ανωτερότητα της σκηνικής παρουσίας του Τσίπρα-  ή πολιτική προπαγάνδα του Κυριάκου εστιάζει συστηματικά στο να αναδείξει ότι είναι  “ανώτερος” από τον αντίπαλό του.

Ο ίδιος προσπάθησε να στηρίξει αυτή την προπαγάνδα μέσα στη Βουλή,  όταν ανέπτυξε την, ανατριχιαστική για πολιτικό,  θεωρία ότι ο ίδιος “έχει τρία πτυχία” και ο Τσίπρας είναι προϊόν των καταλήψεων της γενιάς του.

Είχε προηγηθεί η θεωρία του μακαρίτη Χριστοδούλου ότι δεν είχε  ιδέα τι συνέβη το Πολυτεχνείο γιατί ο ίδιος “κοίταζε τα μαθήματά του”- όταν οι συνομήλικοί του κρεμασμένοι στα κάγκελα, ή στην ταράτσα της Νομικής  φώναζαν “Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία”.

Στην πραγματικότητα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην πολιτική από την πόρτα της συμμετοχής σε αγώνες και διεκδικήσεις και ο Μητσοτάκης από τη πόρτα της καριέρας.

Το σύστημα που υποστηρίζει τον Κυριάκο έχει επιστρατεύσει τις καλύτερες πένες του για να του προσθέσει λούστρο και να μειώσει τον Τσίπρα.  Σε κάποιες περιπτώσεις η αντιπαραβολή παίρνει φασίζουσες όψεις, καθώς  προσπαθεί να στιγματίσει συλλογικά τους “Συριζαίους” ως …κατώτερα όντα.

Ανάμεσα στους δυο πολιτικούς υπάρχουν πράγματι διαφορές.  Μόνο που αυτές είναι συντριπτικά υπέρ του Τσίπρα: κινήθηκε με τους ρυθμούς της γενιάς του και η επικοινωνιακή ακτινοβολία του  υπερτερεί. Έτσι ή αλλιώς η πολιτική είναι και παράσταση.

Το επιτελείο του Μητσοτάκη προσπαθεί να “αγοράσει” ανωτερότητα. Πότε με γλοιώδεις αναφορές από συγκεκριμένους κεκράκτες και πότε με  δημοσκόπους που τον χρίζουν …καλύτερο πρωθυπουργό- παλιό εμπορικό κόλπο  των εταιριών.

Δεν μέτρησαν ποτέ π.χ. ποιος είναι καλύτερος ως ομιλητής. Ή ποιος έχει ισχυρότερη προσωπικότητα ή καλύτερη σκηνική παρουσία. Δεν μετράνε καν ποιος προτείνει τις καλύτερες λύσεις- γιατί απλούστατα οι λύσεις είναι ίδιες και καταγράφονται λεπτομερώς στο Μνημόνιο.

Η δαιμονοποίηση του Τσίπρα και η αγιοποίηση του Κυριάκου είναι μια τεχνική που καταλήγει σε βάρος του Κυριάκου. Ειδικά όταν οι φλούφληδες των ΜΜΕ περιμένουν από τον υιό Μητσοτάκη να τιμωρήσει όσους “μισούν” τους “επιτυχημένους” και να απαλλάξει τους “καθώς πρέπει” από τον όχλο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι συγκροτημένος πολιτικός και ευπρεπής άνθρωπος.  Αυτά τα στοιχεία άλλωστε πρόσεξαν οι πολίτες όταν κέρδισε τις εσωκομματικές εκλογές. Με βάση αυτά θα μπορούσε να θεμελιώσει  την πολιτική παρουσία του, προτάσσοντας τις πολιτικές διαφορές του με τον αντίπαλό του .

Οι “μαρκετιγκίστες”  που ανέλαβαν να τον αναβαθμίσουν έναντι του Τσίπρα σε προσωπικό επίπεδο τον κατάστρεψαν. Πρώτα γιατί τον υποχρέωσαν να υιοθετήσει μια ρητορική εμφανώς αταίριαστη με το προφίλ του. Ύστερα γιατί τον έστρεψαν σε προσωπικές επιθέσεις προς τον Τσίπρα  και αυτό αποβαίνει εμφανώς σε βάρος του.

Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ευγενής στην αντιπαράθεση τους αντίπαλους του- όσο σκληρή και αν είναι. Ο Κυριάκος ήρξατο χειρών αδίκων με  προσωπικούς χαρακτηρισμούς  – άσχετα αν τώρα του κακοφαίνεται που ο Τσίπρας τις ανταποδίδει εκ του ασφαλούς: δεν τον βαρύνουν σκανδαλώδεις υποθέσεις και είναι καλύτερος σ’ αυτό το παιχνίδι.

Ο πρόεδρος της ΝΔ θα όφειλε να τα βάλει με τους επιτελείς του αλλά και τους αγιογράφους του στα ΜΜΕ που προσπαθούν να του πουλήσουν εκδούλευση και τον ζημιώνουν, καθώς δημιουργούν συνθήκες που θίγουν τον πυρήνα της δημοσίας παρουσίας του. Τον ταυτίζουν με τους λίγους και χαρίζουν στον Τσίπρα τους πολλούς.

Προφανώς δεν έμαθαν τίποτε από την ιστορία. Ποιος είναι και τι  φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού, δεν χρειάζεται καλαφατίσματα. Ας πάρουμε ένα πρόσφατο παράδειγμα:

Πριν από μερικά χρόνια οι πρωταγωνιστές στην πολιτική σκηνή ήταν ο Κ. Καραμανλής και ο Γ. Παπανδρέου. Επώνυμοι και οι δυο αλλά εκεί σταματούσαν οι  ομοιότητές τους. Σε όλα τα υπόλοιπα διέφεραν. Σε πολλά οι διαφορές τους ήταν πολιτικές καθώς εκπροσωπούσαν διαφορετικές παρατάξεις, με διαφορετικό ιστορικό βάθος, διαφορετική ιδεολογία και πολιτική πρακτική.

Σε άλλους ήταν προσωπικές.Ο Καραμανλής ήταν γήινος, ανθρώπινος, συναισθηματικός και αληθινός, με πραγματικούς  φίλους και πραγματικούς  αντιπάλους. Ο Παπανδρέου ήταν κατασκευασμένος και ψεύτικος σε όλα -χωρίς φίλους και χωρίς αισθήματα.

Η μεγαλύτερη διαφορά τους όμως ήταν αυτή που δεν επισημάνθηκε ποτέ: το κόστος της πορείας τους προς την κορυφή.  Αν υπολογιστεί ποτέ πόσο κόστισε στον κρατικό προϋπολογισμό η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να αναρριχηθεί θα φρίξουμε. Ο Καραμανλής κόστισε όσο η βουλευτική του αποζημίωση. Δεν δεσμεύθηκαν ποτέ κονδύλια από τον κρατικό προϋπολογισμό για να υλοποιηθούν  “ιδέες” του στα πλαίσια του  πολιτικού μάρκετινγκ της ανέλιξης του.

Από ένα σημείο το σύστημα Παπανδρέου για να θεραπεύσει συγκεκριμένα συμπλέγματά του,  επιστράτευσε πόρους και μεθόδους για να φορτίσει αρνητικά το όνομα του Καραμανλή, σε συνεργασία με τους μηχανισμούς των ντζαβατζήδων. Καθώς μάλιστα στο τέλος ο Παπανδρέου κέρδισε στις εκλογές τον Καραμανλή και πήρε τη θέση του στη διακυβέρνηση η επίθεση απέκτησε στοιχεία ισχύος αλλά και ασυδοσίας. Το μάρκετινγκ  Παπανδρέου προσπαθούσε να τον αναδείξει ως υπέρτερο του προκατόχου του.

Και οι δυο κυβέρνησαν, όπως κυβέρνησαν. Ποιοι ήταν πραγματικά  όμως φαίνεται σήμερα. Ο ένας περιβάλλεται από την εμπιστοσύνη της παράταξη του, τον σεβασμό των -εντίμων – αντίπαλων του και στρατιά προσωπικών φίλων. Ο άλλος είναι  αποσυνάγωγος.

Είναι ένα καλό παράδειγμα για τον Κυριάκο. Στην πολιτική άγιο δεν σε κάνουν ποτέ οι αγιογράφοι.