Του Ιωάννη Δαμίγου
Αβέβαιο το μέλλον ενός λαού, που δεν σέβεται τους γέροντες και αδιαφορεί για τους νέους του. Χάνει την πολύτιμη μνήμη του και απαξιώνει το δυναμικό παρών του, καθώς τους καθιστά σημαντικούς παράγοντες που αποδιοργανώνουν την ύπαρξή του. Αυτός ο εκούσιος πειραματισμός, αποτελεί την αρχή για την αποσύνθεση της κοινωνίας μας, που ήδη προβάλει όλο και λιγότερες αντιστάσεις, παραδομένος μοιραία στην απάθεια, από το συνεχές φροντιστήριο αύξησης του “εγώ” και της “απληστίας”. Σε συνδυασμό με το εθνικό σπορ του αγωνίσματος του “βολέματος”, αποτελούν την συνταγή της απόλυτης κατάρρευσής της.
Η νεολαία μας βρίσκεται στην πιο δύσκολη θέση των τελευταίων πολλών δεκαετιών, με πολλά και δισεπίλυτα χρόνια προβλήματα. Από πια να αρχίσει κανείς να απαριθμεί και σε πια να καταλήξει. Από την ανεργία, κατέχοντας μια από τις υψηλότερες θέσεις στην Ευρώπη; Από τους μισθούς της; Ή από την παροχή παιδείας και ποιας; Η τραγική αυτή φιγούρα, της επί των θεμάτων παιδείας άρχουσας, να ασελγεί καθ’ ‘έξη, σε οικογένειες, γονείς και μαθητές, υπερήφανα και αδιάντροπα. Να απαξιώνει, μαθητικό αγώνα, χρόνο, κόπο, αγωνία και χρήματα ετών, να στερεί από γονείς το δικαίωμα της χαράς, να κόβει βίαια τα όνειρα και τις ελπίδες νέων ανθρώπων με όρεξη για μάθηση, για ζωή. Και με πιο δικαίωμα; Με αυτό της τυχαίας(;) ηγετικής θέσης; Με πια δυνατότητα; Και κυρίως με πια ικανότητα;
Στέρησε το δικαίωμα της παιδείας σε 30.000 νέους και νέες, με το έτσι θέλω, γιατί μπορώ! Με καλές επιδόσεις που πέτυχαν χιλιάδες νέοι άνθρωποι, αλλά όχι αυτές, του Προκρούστη έμπορα ιδιοκτήτη ιδιωτικής παιδείας, συνεργάτη και συνεταίρου της. Πρωτόγνωρες και απάνθρωπες αγοραίες συμπεριφορές απέναντι σε νέους πολίτες, που ξεκινούν την ζωή τους αποκτώντας τα πρώτα βαθιά σημάδια στην ψυχή τους, από κτυπήματα μαστροπών, που ντύθηκαν σχολάρχες.
Ούτε οι γέροντες ξέφυγαν της εκδικητικής μανίας, αυτής του ισοπεδωτικού νεοφιλελευθερισμού, παρότι υπήρξαν οι τροφοδότες υποστηρικτικής ψήφου. Τους ρημάζουν όλους, “δικούς” τους και μη, προκειμένου να χαρούν την ζαριά του τζογαρίσματος, οι εθισμένοι στο κέρδος, εντεταλμένοι CEO, με εξαγορασμένες σπουδές εξωτερικού (Las Vegas) αγελαδάρηδων. Ταλαιπωρούν τους γέροντες με συνεχή γυμνάσια ανοχής και αντοχής (ίσως δεύτερης ζωής), με αναμονή σύνταξης ετών ,με μειώσεις, με φορολογία στα αναδρομικά και ό, τι άλλο σκεφθεί και επιβάλει, στιγμιαίος ρολίστας καταστροφέας υπουργός, εκ γενετής άεργος, που ξεγελά τους άλλους τάχα προσποιούμενος πως εργάζεται, ο με δυσκολία μεταφέρων την σκιά του. Το να ξεγελάς ανήμπορο γέρο, εύκολο και απλό, μα τόσο αποκρουστικό και αποτρόπαιο. Ούτε το γήρας είναι αυτό που σταματά αυτά τα παμφάγα κουστουμάτα προγραμματισμένα ρομπότ κατανάλωσης. Τι αβάσταχτου βάρους εικόνα ματιού και σκέψης, αυτή κλαίοντος γέρου.
Νέοι σε απόγνωση, για μια ακόμη φορά στρέφονται στην λύση της φυγής έξω και όπου. Εδώ δεν έχουν καμία τύχη, εκτός των βολεμένων και των απατεώνων. Και οι γέροντες με παράπονο στα βασιλεμένα μάτια, να περιμένουν το τέλος τους, πριν τον έσχατο εξευτελισμό, τον πιο σκληρό, αναλογιζόμενοι τι δεν έκαναν καλά. Για να τυγχάνουν από το κράτος τους, τέτοιας αγοραίας συμπεριφοράς.