Του Διογένη Λόππα
Αν η απλόχερη και σαφής στήριξη του ίδιου του υπερ-προοδευτικού Biden προς το Ισραήλ φάνηκε ύποπτη σε κάποιους, λόγω έξωθεν κακής μαρτυρίας των αμερικανικών κυβερνήσεων και λόγω του ισχυρού εβραϊκού λόμπυ, η άνευ αστερίσκων στήριξη που παρείχε η καγκελάριος της καρδιάς μας, διέλυσε κάθε αμφιβολία για το πώς ο ελεύθερος κόσμος αντιλαμβάνεται αυτή τη χωρίς αμφιβολία στενάχωρη κατάσταση.
Βέβαια η κ. Μέρκελ δεν είναι αλάνθαστη, ούτε πάντοτε συνεπής με το κοινό αίσθημα, ωστόσο πάντοτε οι αποφάσεις της δίνουν τον τόνο, ακριβώς γιατί είναι πάντοτε μέσα στα αποδεκτά όρια της λογικής, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Αν μάλιστα κάποιος συνυπολογίσει ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση οι Γερμανοί άδειασαν μεγαλοπρεπώς και τους Τούρκους φίλους τους, τότε η στήριξή τους προς το Ισραήλ παίρνει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα.
Στο κεφάλαιο ”conflicts”, στις σχολές διπλωματίας, υπάρχει ένας χρυσός κανόνας που μας διευκολύνει να λάβουμε θέση όταν έχουμε αμφιβολίες, ο οποίος συνοδεύεται και από μία μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια. Ο κανόνας είναι η εξής απλή παραδοχή: Ποιός ξεκίνησε τον καυγά; Ποιός ξεπέρασε τις κόκκινες γραμμές του status quo; Είτε πρόκειται για δύο μαθητές που πιάστηκαν στα χέρια, είτε για δύο υπαλλήλους που αλληλοφαγώνονται, είτε για δύο κράτη που διαφιλονικούν, υπάρχει πάντα ένας υπεύθυνος που για δικούς του λόγους αποφασίζει να υπερβεί το υπάρχον pact και να διεκδικήσει επιθετικά αυτό που ίδιος θεωρεί δίκαιο.
Η μικρή λεπτομέρεια που μας βοηθάει επίσης να επιλέξουμε πλευρά είναι το πολιτειακό status των αντιμεχομένων. Προφανώς ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι απείρως πιο αξιόπιστο από ένα θεοκρατικό ή απλώς αυταρχικό καθεστώς. Οι ανακοινώσεις ενός κράτους στο οποίο υπάρχει αντιπολίτευση, ελεύθερος τύπος, ανεξάρτητη δικαιοσύνη και όπου οι πολίτες εκφέρουν ελεύθερα γνώμη είναι περισσότερο αξιόπιστες από τις αντίστοιχες ενός αυταρχικού καθεστώτος όπου τα πάντα ελέγχονται από μια κεντρική εξουσία.
Στην περίπτωση της παλαιστινιακής επίθεσης (με την ευγενική χορηγία της Τουρκίας και του Ιράν) τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα, ώστε οδήγησαν το σύνολο σχεδόν του ελεύθερου κόσμου να συνταχθεί με το μέρος του αμυνόμενου. Υποτίθεται ότι η σύγκρουση ξεκίνησε από τις εξώσεις κάποιων αράβων από τα σπίτια τους. Για μισό λεπτό όμως: Αυτό είναι ένα ζήτημα ξεκάθαρα νομικό.
Ως γνωστόν (δυστυχώς λέω εγώ) σε όλον τον κόσμο τα κράτη έχουν νομικά το δικαίωμα να προσφεύγουν στη δικαιοσύνη απαιτώντας εξώσεις, επικαλούμενα λόγους δημοσίου συμφέροντος (δημόσια έργα συνήθως) και τα δικαστήρια με τη σειρά τους επιδικάζουν αποζημιώσεις, Αν κάποιος πιστεύει ότι θίγεται, μπορεί να προσφύγει σε δεύτερο ή τρίτο βαθμό, ακόμα και σε διεθνή δικαστήρια. Πουθενά όμως δε γράφει ότι ο θιγόμενος δικαιούται να εκτοξεύσει μερικές χιλιάδες ρουκέτες και κάμποσα drones αυτοκτονίας και μάλιστα εναντίον πόλεων, σε μια μαζική τρομοκρατική επίθεση που κάνει τους μακελάρηδες του Ισλαμικού Κράτους να μοιάζουν με αρσακειάδες.
Αυτή λοιπόν η καλοσχεδιασμένη στρατιωτική επιθετική ενέργεια (war action), ουσιαστικά δηλαδή ο τυφλός βομβαρδισμός των ισραηλινών αστικών κέντρων (συν επιπλέον στρατηγικών στόχων όπως ενεργειακά κέντρα, αεροδρόμια και επικοινωνίες), παράλληλα με αυτό καθ’αυτό το καθεστώς των δύο αντιπάλων, δηλαδή από τη μία πλευρά μια παρανοϊκή θεοκρατική τρομοκρατική οργάνωση και από την άλλη μια δυτικού τύπου δημοκρατία, καθοδήγησε τον ελεύθερο κόσμο, μαζί και την ελληνική κυβέρνηση, προς την ασφαλή επιλογή στρατοπέδου (όχι βέβαια -πολύ σωστά- χωρίς επιφυλάξεις ως προς την ασυμμετρότητα της βίας και ως προς την προστασία των αμάχων).
Όλο τον ελεύθερο κόσμο; Όχι, γιατί ένα μικρό χωριό επιμένει ακόμα να αντιστέκεται στη λογική. Μια μικρή μερίδα ”αριστερών” της ναφθαλίνης, διεγνωσμένοι με ιδεολογική ατροφία, οι οποίοι πολύ πιθανόν να υποστήριζαν ακόμα ότι η γη είναι επίπεδη (αν έτσι τους έλεγαν οι Σοβιετικοί ινστρούχτορες) παρέχουν αμέριστη στήριξη και συμπαράσταση στα τρολ του Ερντογάν. Στο δικό τους παράλληλο σύμπαν ο ανηλεής βομβαρδισμός αστικών κέντρων μπορεί να είναι και μια αθώα αντίδραση απέναντι στην καταπίεση. Γιατί όχι να αφήναμε ελεύθερο και τον Κουφοντίνα να ξεδώσει και αυτός με τίποτα εκρηκτικά, στο κάτω κάτω και αυτός ένας καταπιεσμένος αγωνιστής της αριστεράς είναι. Και όταν οι Αλβανοί υφαρπάζουν τις περιουσίες της μειονότητας, γιατί να μη στείλουμε τα Rafale να βομβαρδίσουν τα Τίρανα για αντίποινα; Μα είμαστε σοβαροί;
Η ανάλυση που δημοσιεύσαμε την προηγούμενη εβδομάδα στο Ανοιχτό Παράθυρο περί άμεσης εμπλοκής του Ερντογάν, δεν ήταν εκτίμηση. Ήταν πληροφορία (ελεγχόμενη έστω) από ισραηλινή στρατιωτική πηγή, που με τη σειρά της προήλθε από έρευνες των μυστικών υπηρεσιών (όχι μόνο της Μοσάντ). Η πραγματικότητα και ιδιαίτερα η σπουδή που δείχνει ο Τούρκος δικτάτορας προς το καπέλωμα της υπόθεσης δείχνει να μας δικαιώνει. Οι στρατιωτικές τώρα αναλύσεις αναφορικά με την επίθεση της Χαμάς δείχνουν ότι έχει προηγηθεί πολύχρονη προετοιμασία, τόσο σε επίπεδο στρατιωτικού σχεδιασμού, όσο και σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης. Οι στόχοι είχαν επιλεγεί πολύ προσεκτικά και τα πυρομαχικά είχαν επιτυχώς διεισδύσει παρά το εμπάργκο και αποθηκευτεί με απόλυτη τάξη και ασφάλεια.
Η λογική πίσω από την επίθεση ήταν η απόπειρα κορεσμού του ιδιαίτερα επιτυχημένου συστήματος αεράμυνας Iron Dome των Ισραηλινών. Παρά όμως τις επιμέρους επιτυχίες της Χαμάς με την καταστροφή κάποιων στόχων, φαίνεται ότι ο αντικειμενικός σκοπός της επίθεσης απέτυχε και ότι σε γενικές γραμμές η Ισραηλινή αεράμυνα ανταποκρίθηκε στην απόπειρα κορεσμού. Η φυσική εξέλιξη, όπως σε κάθε προηγούμενο αραβο-ισραηλινό πόλεμο, ήταν μια τρομακτικής ισχύος αντεπίθεση των Ισραηλινών με μια προσπάθεια (σε περιορισμένο χρόνο, καθώς κάποια στιγμή οι δυτικοί θα επιβάλλουν ανακωχή) να απαλλαγούν από καίρια assets της Χαμάς, όπως φυσική ηγεσία, υπηρεσία πληροφοριών, αποθήκες και εργαστήρια ρουκετών, τούνελ, στοιχεία της ΜΙΤ και των φρουρών της επανάστασης κ.α.
Κάθε λογικός άνθρωπος σέβεται τον αγώνα των απλών Παλαιστινίων για μια πατρίδα. Τα τραγικά θύματα των τουρκικών πολεμικών παιχνιδιών και της παρανοϊκής Χαμάς είναι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι. Υφίστανται μια άνευ προηγουμένου πλύση εγκεφάλου και χειραγωγούνται από στυγνούς τρομοκράτες, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα κερδίσουν το δίκιο τους. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αν οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι δεν απαλλαγούν από τη Χαμάς, τους μουλάδες του Ιράν και τον αγαπημένο τους Ερντογάν, δεν πρόκειται ποτέ να δουν πατρίδα. Γιατί κανένας δεν θα επιτρέψει τη δημιουργία ενός κράτους τύπου ISIS στην καρδιά της μέσης Ανατολής, ακόμα και αν οι Ισραηλινοί ηττηθούν. Ο μοναδικός δρόμος προς την ανεξαρτησία είναι ο δρόμος που επέλεξε η Φατάχ και ο Αμπάς στη δυτική όχθη, Συνύπαρξη με όρους δημοκρατίας και διεκδίκηση δικαιωμάτων, εδαφών και οικονομικής αυτάρκειας, μέχρι την επίτευξη μιας δίκαιης οριστικής λύσης.
ΥΓ: Φημολογείται ότι στην Άγκυρα καταστρώνουν βιτριολικά σχέδια. Εισηγήσεις που έχουν διαρρεύσει κάνουν λόγο στην καλύτερη περίπτωση για συμφωνία ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Χαμάς και στη χειρότερη για στρατιωτικό πλήγμα εναντίον του Ισραήλ. Δεν μπορώ να ξέρω τι από αυτά θα υλοποιηθεί (μπορώ εύκολα να εικάσω), όμως ότι και αν γίνει, θα πρότεινα στους απολογητές της Χαμάς να αρχίσουν να προβάρουν την κωλοτούμπα τους.