Του Μιχάλη Κατρίνη
Ας ξαναμιλήσουμε για την πολιτική με όρους που ξεπερνούν την καθημερινότητα και τα επίκαιρα πολιτικά γεγονότα. Ας ξανασκεφτούμε, στις ώρες πίεσης και εσωκομματικής αντιπαράθεσης, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ιδεολογική και ηθική δέσμευση του «ανήκειν» σε έναν πολιτικό χώρο, σε ένα πολιτικό κίνημα.
Το κοινό μας πολιτικό σπίτι, είναι κάτι παραπάνω από πολιτικός φορέας, κάτι παραπάνω από μηχανισμός εξουσίας. Είναι δέσμευση ζωής γι΄ αυτά που πιστεύουμε και αυτά που πρεσβεύουμε για τη χώρα μας και τον λαό μας.
Τον αγώνα μας για πρόοδο, ισότητα, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική αλληλεγγύη, προστασία των αδυνάτων.
Το ΠΑΣΟΚ σφράγισε με τις μεγάλες κοινωνικές κατακτήσεις του την ιστορία της μεταπολίτευσης και βρίσκεται στον πυρήνα όλων των μεγάλων προοδευτικών αλλαγών που έγιναν στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια.
Δυστυχώς όμως, σήμερα, πρέπει να αποδεχθούμε ότι είμαστε ένα μεσαίου μεγέθους κόμμα. Ακόμα κι αν διπλασιάσουμε τις δυνάμεις μας, πάλι μεσαίου μεγέθους κόμμα θα παραμείνουμε. Αν όλοι μέσα στο Κίνημα Αλλαγής δεν το κατανοήσουμε και το αποδεχτούμε, τότε όχι απλά κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί, αλλά ούτε καν μπορεί να υπάρξει βάση συζήτησης.
Διότι η σταδιακή αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης με τους Έλληνες, περνάει μέσα από την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Και αυτή ξεκινά στο εσωτερικό μας.
Σήμερα θα μπορούσε να είναι μια ιδανική στιγμή για τη μεγάλη επανεκκίνηση του χώρου μας. Σε σχεδόν ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, το πολιτικό εκκρεμές επιστρέφει στη σοσιαλδημοκρατία και τις ιδέες της. Στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Νορβηγία, την Ιταλία τα Σοσιαλιστικά και Σοσιαλδημοκρατικά Κόμματα επιστρέφουν.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, μας κυβερνά μια συντηρητική κυβέρνηση με οικονομική πολιτική από τα συρτάρια του νεοφιλελευθερισμού της δεκαετίας του ’80 και τις ξαναζεσταμένες συνταγές της Μάργκαρετ Θάτσερ. Διεύρυνση των ανισοτήτων, χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα, έμφαση στην αποχώρηση Κράτους από στρατηγικούς τομείς της ανάπτυξης, καθυστέρηση και υπανάπτυξη με μανδύα εκσυγχρονισμού. Παράλληλα η εξωτερική πολιτική γίνεται με βάση τις εσωτερικές πολιτικές ανάγκες και με μια διπλωματία χαμηλών πτήσεων και υποχωρήσεων.
Στην άλλη πλευρά του δικομματισμού, στέκεται ένα κόμμα που παρά την παραμονή του επι 5 χρόνια στην εξουσία, εξακολουθεί να βασανίζεται από το σύνδρομο του μικρού κόμματος της Αριστεράς. Ένα συνονθύλευμα συνιστωσών με θεμελιώδεις και αγεφύρωτες μεταξύ τους ιδεολογικές διαφορές.
Σε αυτό όμως το πολιτικό περιβάλλον είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε και να δράσουμε. Σε αυτό το περιβάλλον καλούμαστε να υπερασπιστούμε τις ιδέες μας και τη χρησιμότητα μας ως πολιτικού φορέα για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Το να μιλάμε όμως για τις παλιές ένδοξες ημέρες, το ηρωικό μας παρελθόν και τα σύμβολά μας, θυμίζει ιστορίες παλαιών πολεμιστών γύρω από το τζάκι τις κρύες μέρες του χειμώνα.
Και ξαφνικά ακούστηκε η έκφραση «επαναπατρισμός των ψηφοφόρων μας». Όμως οι ψηφοφόροι μας δεν άλλαξαν πατρίδα. Κόμμα άλλαξαν. Εμάς άλλαξαν και σε εμάς λένε να αλλάξουμε.
Στο πλαίσιο της αλλαγής είναι προφανής η ανάγκη για ανανέωση προσώπων, ιδεών, ρητορικής απεύθυνσης. Δεν αρκεί, όμως, μόνο αυτό. Απαιτείται διακριτό στίγμα και προτεραιότητες που θα συνεγείρουν τους νέους και τους απέχοντες. Αυτοί είναι πλέον «οι πολλοί», οι οποίοι δεν εκφράζονται από κανένα, σχεδόν, πολιτικό χώρο.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ζούμε στους καιρούς της αρχής της κλιματικής κρίσης, της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και στο μέσο μιας υγειονομικής κρίσης. Σε αυτό το πλαίσιο αντιλαμβάνομαι και τη διαδικασία για την εκλογή προέδρου μας. Ως μια διαδικασία ανοικτής συζήτησης με τους πολίτες που θα νιώσουν ότι τους ακούμε, τους εκφράζουμε και τους εκπροσωπούμε.
Οφείλουμε να ξαναμιλήσουμε για την εργασία, την άμβλυνση των ανισοτήτων, την αναδιανομή, τη δίκαιη φορολογία, την επανεφεύρεση στις νέες συνθήκες του κράτους πρόνοιας. Την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής κρίσης, της ενεργειακής φτώχειας, της ψηφιακής ανισότητας.
Να αφήσουμε πίσω μας τις λογικές που ‘’μετέφρασαν’’ την εργασία σε απασχόληση και την ανισότητα σε ανταγωνιστικότητα, λογικές που αποδέχτηκαν την ανεξέλεγκτη κυριαρχία της αγοράς στο δημόσιο χώρο.
Πρέπει να μιλήσουμε καθαρά για την Ελλάδα που θέλουμε, για τις πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες μας, αυτό που όλοι ονομάζουμε προοδευτική διακυβέρνηση. Πώς υλοποιείται, ποιους αφορά και πως γίνεται υπόθεση για τους πολλούς.
Στο Κίνημα Αλλαγής χρειάζεται η γενναιότητα, ώστε να αναμετρηθεί με το νέο του εαυτό και με το νέο του ρόλο. Να τον αποδεχθεί και να πορευθεί με υπευθυνότητα, όπως άλλωστε έχει αποδείξει ότι κάνει πάντα, προς το μέλλον του.
Τώρα είναι η ώρα και η ευκαιρία.
Από το iefimerida.gr