Του Κώστα Αρβανίτη
«Τα μέλη της αντιπροσωπείας εκφράζουν τα βαθιά τους συλλυπητήρια στις οικογένειες και τους αγαπημένους των θυμάτων της τραγωδίας στα Τέμπη. Θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε το σεβασμό μας προς τον ελληνικό λαό. Η φράση “Πάρε με όταν φτάσεις” συμβολίζει βαθύ πόνο και θλίψη, αλλά και την δυσπιστία για τις τόσες χαμένες ζωές νέων ανθρώπων. Αυτή η τραγωδία άγγιξε το έθνος στο σύνολό του. Ως Ευρωπαίοι στεκόμαστε στο πλευρό των Ελλήνων.».
Δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει παρά με τα λόγια αυτά της Σόφι Ιν’Τ Βελτ η συνέντευξη Τύπου της Επίσημης Αντιπροσωπείας της LIBE που βρέθηκε πριν από λίγες μέρες στην Αθήνα για να συγκεντρώσει στοιχεία και μαρτυρίες για την πραγματική κατάσταση του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα. Άλλωστε η πρωτοφανής όσο και αδιανόητη μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες αυτή τραγωδία είχε ήδη απασχολήσει την Αποστολή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Θέματα διαφάνειας, δημόσιων συμβάσεων, γενικότερης λειτουργίας του Κράτους, ούτως ή άλλως εντός του ευρύτερου φάσματος της διερευνητικής αυτής αποστολής, πήραν δραματική επικαιρότητα μέσα στο ζοφερό σκηνικό των ημερών. Και μπήκαν μπροστά στην ατζέντα σε όλες τις σχετικές συναντήσεις.
Θέματα που επηρεάζουν την ποιότητα της θεσμικής λειτουργίας ενός κράτους, την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας αλλά και του Κράτους Δικαίου. Θέματα που επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής μας, και καθορίζουν την ασφάλειά μας, την ευημερία μας.
Ως Ευρωβουλευτής έχω κληθεί πολλές φορές να εξηγήσω με ποια ιδιαίτερα θέματα καταπιάνομαι, ποιους φακέλους και νομοθετικές πρωτοβουλίες παρακολουθώ, ποια είναι τελωσπάντων η δουλειά μου στον υπέροχο χαοτικό αυτό οργανισμό που είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, τον μόνο άμεσα εκλεγμένο θεσμό της ΕΕ. Και κάθε φορά που εξηγώ αντιμετωπίζω την ίδια έκπληξη: «Μα, δεν μιλάνε γι’ αυτά συχνά, και είναι τόσο σημαντικά!».
Ναι, είναι. Ίσως ακριβώς γι’ αυτό κι ένα σύστημα που ορίζει τί είναι σημαντικό και τί όχι για την ενημέρωσή μας δεν «μιλά» γι αυτά. Είναι το ίδιο σύστημα που για μήνες προσπαθούσε να πείσει τους αναγνώστες/τηλεθεατές/ακροατές του πως «κανείς δεν ασχολείται με τις υποκλοπές», και λίγο αργότερα πως «υποκλοπές τέλος».
Και είναι σκληρό αυτό το σύστημα! Τόσο σκληρό, που ενώ από μακριά δείχνει πολυμορφικό, με πλήθος ανεξάρτητων ΜΜΕ, όσο παρατηρεί κανείς το «προϊόν» την ενημέρωση που παράγει, τόσο νιώθει πως αυτό καθοδηγείται και διαμορφώνεται μονομερώς από το χέρι ενός αόρατου «μαέστρου» που το μανουβράρει να παίζει – με μικρές παραλλαγές – τον ίδιο μονότονο φιλοκυβερνητικό σκοπό…
Και να’ ναι μόνο τα ΜΜΕ; Βγείτε στο δρόμο και ρωτήστε για τη Δικαιοσύνη, τόσο κρίσιμο και θεμελιακό θεσμό για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας;
Πόσοι συμπολίτες μας πιστεύουν πραγματικά στην ανεξαρτησία της;
Πόσοι νιώθουν εμπιστοσύνη στους χειρισμούς ορισμένων από τα κορυφαία στελέχη της σε κρίσιμες υποθέσεις, όπως ας πούμε τώρα με την έρευνα για την ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη, ή με τις υποκλοπές;
Είναι σωστή ή άδικη αυτή η δυσπιστία; Και κυρίως, πόσο ασφαλείς μπορούν να νιώθουν οι πολίτες όταν δυσκολεύονται να εμπιστευτούν έναν τόσο κρίσιμο θεσμό για τη λειτουργία της κοινωνίας;
Για όλα αυτά και πολλά άλλα ερευνά η Επιτροπή LIBE. Δεν ασχολείται με κάποια προβλήματα που αφορούν μια κλειστή κάστα πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων, μια «αριστοκρατία» της Διοίκησης και της Εξουσίας, όπως υποδόρια θέλουν κάποιοι να πείσουν την κοινωνία.
Στη Δημοκρατία, δεν υπάρχουν προβλήματα πολυτελείας. Γι’ αυτό και η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αισθάνθηκε πως δεν είχε την πολυτέλεια να διαλεχθεί με μία επίσημη διερευνητική αποστολή στην οποία θα έπρεπε να δώσει πειστικές εξηγήσεις τόσο για τα έργα όσο για τις παραλείψεις της. Και επέλεξε να το βάλει στα πόδια. Ντροπιάζοντας τη χώρα. Και εκθέτοντάς την στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Τι ειρωνεία, η Ελλάδα να υφίσταται την πιο σκληρή (αλλά δυστυχώς τεκμηριωμένη) κριτική από τους θεσμούς της Ευρώπης για τον πυρήνα των Δημοκρατικών της θεσμών και τη λειτουργία του Κράτους Δικαίου ενώ κυβερνά το – δήθεν – πιο φιλοευρωπαϊκό κόμμα του τόπου;
Η επίσκεψη της LIBE ξεσκέπασε τον Κυριάκο Μητσοτάκη από το δήθεν «ευρωπαϊκό» του προφίλ και αποκάλυψε την πραγματικότητα της θεσμικής περιφρόνησης με την οποία ο ίδιος και η κυβέρνησή του αντιμετωπίζουν τους εκλεγμένους εκπροσώπους των πολιτών της ΕΕ.
Το μόνο «ευρωπαϊκό» για το οποίο ο Πρωθυπουργός διατηρεί αμείωτο το σεβασμό του, είναι τα ευρωπαϊκά κονδύλια, τα χρήματα των πολιτών της ΕΕ. Και επειδή μ αυτά δεν παίζουν, οι θρασύδειλοι του Μαξίμου, μία μόλις εβδομάδα μετά τους υποκριτικούς οδυρμούς Γεραπετρίτη περί πένθους και προεκλογικής περιόδου (πόσο φτηνή η απόπειρα να παραπλανήσουν την Επιτροπή LIBE για τις επερχόμενες εκλογές και το χρόνο διεξαγωγής τους!…), ξέχασαν το πένθος, φόρεσαν καλοσιδερωμένα κουστούμια, αλλά και τα πιο γλοιώδη χαμόγελα δουλικότητας και υποδέχτηκαν δόξη και τιμή τον Επίτροπο Δικαιοσύνης, που ήρθε στην Ελλάδα με ένα εντελώς αντίστοιχο πρόγραμμα συναντήσεων, με μια εντελώς αντίστοιχη ατζέντα με την αποστολή της LIBE.
Ξαφνικά, ξεχάστηκαν τα Τέμπη, ξεχάστηκε το πένθος, οι εκλογές ξε-προκηρύχθηκαν και όλα έγιναν όπως πρέπει για να εξασφαλιστεί το μάξιμουμ ικανοποίησης του υψηλού επισκέπτη.
Λογικό. Στο κουτοπόνηρο μυαλό τους, μετρά μόνο όποιος μπορεί να επηρεάσει άμεσα τη ροή του ευρωχρήματος. Δεν είναι τώρα ώρα για τέτοια μπλεξίματα…
Έτσι, ο σεβαστός Επίτροπος Δικαιοσύνης κατάφερε να κάνει τη δουλειά του, όπως έπρεπε, ενώ οι εκλεγμένοι ευρωβουλευτές λίγες μέρες πριν είχαν «φάει πόρτα».
Τόσο απλά. Τόσο ξεδιάντροπα. Τόσο αντιευρωπαϊκά.
Όσο για την αποστολή, αυτή έχει ακόμη δουλειά μπροστά της. Πρέπει να ολοκληρώσει την αποτίμηση των συμπερασμάτων, να τα υποβάλει, να συζητηθούν, όπως ακριβώς προβλέπει η εντολή, στη βάση της οποίας πραγματοποιήθηκε η επίσκεψη.
*Ο Κώστας Αρβανίτης είναι Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ / The Left, μέλος της επιτροπής LIBE (Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
ΑΠΟ ΤΟ TVXS