Ας όψονται οι Συριζαίοι που δεν φρόντισαν, όπως όφειλαν, να νομοθετήσουν τον έλεγχο της Πολιτείας- μέσω ανεξάρτητης αρχής- στις δημοσκοπήσεις.
Απλά πράγματα: ποιος πληρώνει για τη διενέργειά τους, πόσο πληρώνει και ποιος ελέγχει τους όρους διεξαγωγής και παρουσίασης τους. Έτσι ο δημοσκόπος μπορεί να ισχυρίζεται ότι συμπλήρωσε έναν αριθμό ερωτηματολογίων και να κατασκευάζεις «πίτες» και «κολώνες» κατά βούληση.
Η νομοθετική ρύθμιση που αφορά την προστασία του κοινού, την υγιή εξέλιξη της πολιτικής και την ποιότητα της Δημοκρατίας δεν έγινε ποτέ. Έτσι οι δημοσκοπήσεις λειτουργούν στις εκλογές σαν αυτοεκπληρούμενες προφητείες, υπέρ της ΝΔ.
Ακριβώς το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και μετά τις εκλογές. Να συντηρήσουν τη κεκτημένης ταύτιση που χρειάζεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να φτάσει ως τις πρόωρες εκλογές που σχεδιάζει.
Στις μετεκλογικές δημοκοπικές ακροβασίες παρατηρούνται ακραία αριθμητικά φαινόμενα. Όπως π.χ. να μεγαλώνει η διαφορά υπέρ της ΝΔ, ενώ η απογοήτευση στη κοινωνία είναι ορατή, να συρρικνώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ οι προσχωρήσεις γίνονται ποτάμι και να… ανεβαίνει το Κινάλ ενώ διαλύεται. Για όλους έχει ο μπαξές.
Εκεί που η δημοκοπική παρέμβαση προδίδει τα κίνητρά της είναι η …αξιολόγηση των υπουργών: Ο Χρυσοχοΐδης, που βάλλεται από παντού, επικρατεί σε συμπάθειες, ο Δένδιας που δεν υπάρχει είναι δεύτερος, ο Κικιλιας, που κυκλοφορεί με την αποτυχία στο κούτελο, τρίτος.
Ο Χατζηδάκης είναι κάτω από τον Άδωνι που τάπωσε στις πραγματικές κάλπες και ο Μητσοτάκης πιάνει ταβάνι.
Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα φίλια ΜΜΕ: Ο Μητσοτάκης έχασε όλες τις πολιτικές μάχες στην αντιπολίτευση, αλλά με τη στήριξη των δημοσκόπων κέρδισε τις εκλογές.
Τώρα η κυβέρνησή του χάνει διαρκώς έδαφος κατά τομέα και προκαλεί την οργή όσων εξαπάτησε, αλλά σαν σύνολο εμφανίζεται να θριαμβεύει. Ο καθείς και τα όπλα του.