Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Το πρόσωπο το παγωμένο, το χωρίς αίσθημα και αίσθηση, τα γυάλινα μάτια με το βλέμμα του ραντάρ, το μηχανικό στόμα με την μεταλλική γλώσσα να ξερνά λέξεις γρανάζια και την λογιστική σκέψη κερδών στο μυαλό, προδίδει και καταδεικνύει την άσχημη ψυχή του απάνθρωπου ξενιστή.
Μια άσχημη ψυχή που απομονώθηκε σε βίλες και τοίχους, σε πισίνες και ανέσεις, σε μια ζωή χωρίς εκπλήξεις, χωρίς αγωνίες, χωρίς αγάπη, χωρίς φίλους και έτοιμη για συμβιβασμό με όποιο τίμημα προκειμένου της ασφαλούς συνέχειας, στη συνήθειας της ανάσας. Όντα σαν την Μιράντα, τον Κυριάκο, τον Στέλιο, το Άκη, τον Σπύρο, την Νίκη, τον Κωστή και τόσους άλλους και άλλες, που στην πρώτη επαφή εκτός τειχών, ξερνούν μίσος, κακία και φθόνο, στην ζωή, στο απλό και στο αληθινό των ανθρώπων.
Κακομαθημένοι γόνοι, εθισμένοι στη παρασιτική ζωή. Μοιραία φιλοχρήματοι και άπληστοι, απαίδευτοι στον κόπο και στον πόνο, παρατηρητές και αυστηροί κριτές, έτοιμοι να νουθετήσουν, να τιμωρήσουν και να εκδικηθούν, αυτό που τους λείπει μόνιμα, ο απαγορευμένος καρπός που δεν θα μπορέσουν ποτέ να γευτούν! Δειλοί υπηρέτες του πρέπει, του νόμου τους και της τάξης τους, του καθημερινού ψεύδους της κάλπικης ύπαρξής τους, που θεριεύει την αλαζονεία τους στην μοναχικότητά τους.
Το φρικτό, του αναγκαστικού συναγελασμού με όμοιους, καταδίκη κολάσεως! Ικανοί για το πιο αδύνατο κακό, ικανοί του πιο ακραίου εξευτελισμού των, μέσω των λεγόμενών τους και των επαίσχυντων πεπραγμένων τους. Αδίστακτοι να εκστομίσουν την πιο ανόητη εκθετική δικαιολογία δημοσίως, προκειμένου να αμυνθούν υπέρ της διατήρησης των κεκτημένων τους. Άσχημες ψυχές, αποκρουστικές ψυχές, καταχρηστικές ψυχές, μόνες και φτωχές, καταντημένες.