Του Ιωάννη Δαμίγου
Η εμφάνιση του άρθρου των New York Times, στα πρωτοσέλιδα των λίγων εφημερίδων και των πολλών ιστοσελίδων στο διαδίκτυο, που έγραφε για την ορατή από παντού σαπίλα στην καρδιά του Ελληνικού κράτους, δεν ερμηνεύτηκε πλήρως από τους περισσότερους. Που εστίασαν περιέργως στην ομολογία του αυτονόητου, για την ορατή σαπίλα της κυβέρνησης, μόνο!
Εντύπωση προκαλεί η περιγραφική αυτή αρθρογραφία, προερχόμενη από ένα παγκόσμιας κυκλοφορίας έντυπο, που δεν κλίνει αριστερής πολιτικής. Εντυπωσιακότερο όμως είναι και αυτό που υπονοεί και που κανείς δεν θίγει ή δεν σχολιάζει, απροβλημάτιστα, Καθώς μια κυβέρνηση δεν σαπίζει αίφνης, ούτε μετά από τρία χρόνια, τόσο ώστε να είναι ορατή από τον καθένα. Ούτε και όταν προσπάθησε ανεπιτυχώς να κρύψει την σήψη της, με “άρωμα” παράτυπων και παράνομων τοποθετήσεων και ενεργειών “άριστων” και πλαστογράφων στην καρδιά της, με μεταμεσονύχτιες τροπολογίες εξυπηρετήσεων και αναθέσεις σε ημέτερες νεοσυσταθείσες εταιρείες προηγούμενης, ακόμα και επόμενης ημέρας.
Η μυρωδιά της σήψης την συνόδευε από την αρχή! Όμως, αυτή η παρέα, ομάδα των σάπιων, προέκυψε από τις ψήφους μιας κοινωνίας, ένα μεγάλο μέρος της την επέλεξε ως κυβέρνηση, κλείνοντας την μύτη από την δυσοσμία που προκαλούσε ήδη. Μόνο μια σάπια κοινωνία, θα ψήφιζε μια κυβέρνηση σαπίλας! “Και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε”! Τόσο απλό και τόσο αληθινό, όσο η δυσώδης πραγματικότητα, που δυσκολεύει την ίδια την ανάσα των οπαδών της!
Θα αποτελούσε πρόκληση ένας τέτοιος χαρακτηρισμός της κοινωνίας, από το δυτικό έντυπο μεγάλης εμβέλειας, που δεν αρθρογραφεί για να σου ανοίξει την … μύτη, ούτε για να σου δείξει δρόμο. Περιέγραψε μια σαπίλα, που ξεπερνά ακόμα και το δικό τους σύστημα, που είναι η μητέρα των αγορών! Παντού όπου υπάρχει “μπίζνα” κάτι μυρίζει, όχι όμως τέτοια αποπνικτική σαπίλα διαρκείας! Μόνο σκάνδαλα εκατομμυρίων, μόνο παράνομες παρακολουθήσεις, μόνο ψέμα και απάτη;
Σαπίλα, μόνιμη! Που παρασύρει όλες τις δομές και τους αρμούς, αποσαθρωμένους ήδη, σε καταδίκη αποσύνθεσης. Βρίσκει και κάνει! Στην δική μας, πρωτίστως, σαπίλα! Μα πως να αντιληφθούμε την δική μας σαπίλα, αφού η μύτης μας συνήθισε σε αυτή χρόνια τώρα και φαντάζει πια σαν μόνιμο “άρωμα” συνοδείας. Όταν η σαπίλα σε … συνεπαίρνει, τότε τα αποφάγια μετατρέπονται σε έδεσμα. Αλλά η δική μας σαπίλα βρομά πάντα ….. όμορφα. Του άλλου δεν μπορούμε να ανεχθούμε, αυτού του άλλου, του σάπιου….