Του Γιάννη Σγουρού
Η εν ψυχρώ δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη μας συγκλόνισε όλους, καθώς αποκάλυψε συμπλοκές, ραντεβού θανάτου, επιθέσεις σε τυχαία άτομα -τον φασισμό που αναπτύσσεται δίπλα μας και εμείς ανακαλύπτουμε ξαφνικά από τα δελτία ειδήσεων,-αν και συμβαίνει στο διπλανό δρόμο.
Έναν άλλο κόσμο που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό για να επενδύσει τον κοινωνικό φασισμό στον δρόμο γιατί όπως είπε κάποιος χούλιγκαν “πρέπει να δείξουμε ποιος κάνει κουμάντο στην πόλη και τις περιοχές. Πρέπει η σημαία μας να είναι ψηλά. Τίποτα άλλο”.
Πώς φτάσαμε ως εδώ και γιατί επιτρέψαμε να εισχωρήσουν στον χώρο του αθλητισμού φασιστικές ομάδες που χρησιμοποιούν την σημαία μιας ομάδας για να στρατολογήσουν μέλη; Tι σημαίνει “σύνδεσμοι οπαδών” -στα γραφεία των οποίων βρίσκονται φονικά όπλα; Τι σχέση έχουν αυτά με τον αθλητισμό -και πώς, όπως καταγγέλλεται, βρέθηκαν στα αποδυτήρια σακίδια με καπνογόνα και …πιστόλια ευθείας βολής και τσεκούρια;
Οι διοικήσεις των ομάδων μάλλον δεν πρέπει να παριστάνουν τους έκπληκτους όταν χρησιμοποιούν τέτοιες ομάδες για την ενίσχυση της ομάδας και μετά κάνουν πως δεν τις ξέρουν. Δεν μπορεί κάτι θα είχαν ακούσει, κάτι θα είχαν δει, κάπου θα είχαν κάνει τα στραβά μάτια. Ώσπου ο φασισμός δολοφονεί δίπλα στο σπίτι μας ένα παιδί που έδωσε λάθος απάντηση στην ερώτηση “τι ομάδα είσαι;.
Προφανώς ότι αυτό συνέβη στην Θεσσαλονίκη μπορεί να μην είναι τυχαίο, αλλά οι έρευνες στα γραφεία συνδέσμων στην Αθήνα έδειξε πως θα μπορούσε να συμβεί οπουδήποτε με οπαδούς άλλης ομάδας. Το ότι η δολοφονία έγινε από οπαδούς μπορεί να μας αποπροσανατολίσει καθώς η βία από συμμορίες ανηλίκων είναι γνωστή από καιρό και θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό -πριν φτάσουμε σε μια ακόμα δολοφονία.
Με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης η πολιτεία έχει να σκύψει στα προβλήματα των νέων εδώ και πολλά χρόνια -αφού το μέλημα των κυβερνήσεων δεν είναι οι νέοι -που δεν ψηφίζουν, όσο οι ψηφοφόροι συνταξιούχοι.
Πώς μεγαλώνει αυτή η γενιά – η γενιά χωρίς μέλλον; Πώς φτάνουμε στο τυφλό οπαδικό μίσος -όπου ο στόχος δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος “εχθρός”, αλλά όποιος αθώος βρεθεί στο δρόμο;
Πέρα από τα μέτρα καταστολής -που δεν θα λύσουν το πρόβλημα- η Πολιτεία, η Αυτοδιοίκηση, τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης οφείλουν να ανοίξουν μια συζήτηση για τη βία που δεν αφορά μόνο τους “χούλιγκανς”.
Aφορά όλη την κοινωνία, όλες τις γειτονιές, τις πόλεις που χάνουμε από αδιαφορία για την ασφάλεια, τους νέους που μεγαλώνουν σε ένα κόσμο που αδιαφορεί για κείνους και δεν τους αφήνει καθόλου χώρο να αναπτύξουν τα όνειρά τους.
Ας γίνει αυτή η δολοφονία αφορμή για να μπουν οι νέοι στο προσκήνιο της πολιτικής των κομμάτων, αφού όλα έχουν ένα πολιτικό περιεχόμενο, ακόμα και όσα συμβαίνουν πίσω από τα γήπεδα -χώρους άμιλλας και φιλίας όπως πρέπει να είναι. Όσα συμβαίνουν στα σπίτια των κακοποιημένων -και συχνά δολοφονημένων γυναικών- στις γειτονιές όπου μεγαλώσαμε και έχουμε χάσει χωρίς να το καταλάβουμε.
Ειδικά για την Αυτοδιοίκηση οι νέοι και η γειτονιά είναι χώροι πρωταρχικής ευθύνης, αφού εμείς που ζούμε εκεί δεν δικαιούμαστε να είμαστε έκπληκτοι για κάτι που μαθαίνουμε από το δελτίο ειδήσεων, ενώ συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας, στο γήπεδο της τοπικής ομάδας, στον διπλανό δρόμο, κοντά στο σπίτι μας, πίσω από την Περιφέρεια ή το δημαρχείο, στην γειτονιά μας.