Του Μανώλη Ροζάκη
Η νίκη, η ήττα και η απώλεια.
Αυτή η εποχή.
Προσπαθώ και εγώ να καταλάβω τι συμβαίνει.
Να αγγίξω τίς φωνές των ανθρώπων. Τα συναισθήματα και τίς αντιδράσεις τους. Να δω και να κοιτάξω ολα τα χρώματα.
Τίποτα. Flatline, σε γκρι φόντο.
Περιμένω να ακούσω τον ενθουσιασμό των νικητών και τον πόνο των ηττημένων. Την χαρά και την λύπη των πιστών.
Μάταια. Όλοι βουβοί και αποσβολωμένοι.
Δεν προσδοκώ την ιεροφάνεια. Μα ούτε καν την ορθολογική κριτική.
Δεν πιστεύω στα θαύματα των σαλτιμπάγκων. Ούτε στην κουτοπονηριά.
Ένα πράγμα μόνον αναζητώ. Το αίσθημα. Αυτό το συναίσθημα.
Με τρομάζει λιγάκι, η αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός συγκαλυμμένου φόβου.
Η άτακτη υποχώρηση των ηττημένων. Και η μεγάλη αδιαφορία των νικητών.
Όπως φαίνεται, ζούμε στην εποχή τής απώλειας. Στην άσχημη όμως εκδοχή της.
Επιλέγουμε την απώλεια τού αισθήματος και όχι το αίσθημα τής απώλειας.
Μία εκ τού ασφαλούς ψευδαίσθηση. Επαρχιωτισμός και περιχαράκωση. Μόνιμες παρωπίδες για έναν «ασφαλή» προορισμό.
Να το κοιτάξουμε όμως αυτό. Γιατί η εποχή δεν (συγ)χωρεί το κενό…
ΥΓ: Η ήττα (και η νίκη) ως διδαχή. Ας ζήσουμε λοιπόν το αίσθημα τής απώλειας. Όλοι. Και ο νοών νοείτω…