Tου Απόστολου Λουλουδάκη
Εδώ στην Ελλάδα η πολιτική μνήμη είναι ένα μέγεθος που αυξομειώνεται ανάλογα με την κυβέρνηση της χώρας, αλλά και τις προτεραιότητες που αυτή βάζει. Επίσης, το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες που ο πολιτικός τους λόγος προσαρμόζεται ανάλογα σε ποιο πολιτικό χώρο βρίσκονται, αλλά δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να αλλάξουν την αφήγησή τους όταν μετακινηθούν σε χώρους που παλιά δεν τους είχαν και σε μεγάλη υπόληψη. Τα ονόματα είναι γνωστά τοις πάσι και αν ασχοληθούμε με αυτούς και αυτές θα αποδείξουμε ίσως ότι αυτοί οι πολιτικοί “μετανάστες” είναι το must της πολιτικής μας σκηνής.Με το παρόν άρθρο θα θέλαμε να τονίσουμε τις βαθιές αιτίες της κρίσης που μαστίζει όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και το σύνολο της Ε.Ε., που τη ζήσαμε και τη ζούμε με τα περίφημα μνημόνια στις χώρες των PIIGS, που η κάθε χώρα από κοινού αλλά και ξεχωριστά βρέθηκε από τον ευρωπαϊκό παράδεισο στην κόλαση, αφού πρώτα τις πέρασαν από το καθαρτήριο των μνημονίων και της επιτροπείας, αφού χρησιμοποίησαν μεθόδους που ήταν έξω από κάθε κανόνα που είχε θεσπίσει και ίσχυε στην Ε.Ε. και αναφέρομαι στη Συνθήκη της Λισαβόνας αλλά και στο σύμφωνο σταθερότητας.
Για να επανέλθουμε στα καθ’ ημάς, μετά το 2010 είδαμε το πολιτικό τοπίο να αλλάζει με βουλευτές να διαγράφονται από τα κόμματά τους λόγω διαφωνίας τους για τις πολιτικές των (αρχική περίπτωση Ντόρας Μπακογιάννη από τη Ν.Δ., διαγραφές βουλευτών ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. το 2012 λόγω 2ου μνημονίου κ.λπ.), αλλά αυτό που διαπίστωσε στο τέλος το εκλογικό σώμα είναι ότι όποια πολιτική επιλογή κι αν έκανε μόνο τη λιτότητα έβρισκε μπροστά του. Ίσως γιατί αυτό που του λέγανε ως δικαιολογία για να στηρίξει αυτές τις πολιτικές που θα τον οδηγούσαν στο ξέφωτο ήταν ότι θα υπήρχε ένα γενναίο “κούρεμα” χρέους.
Το βάρος που πήρε στις πλάτες του ο Γιανης Βαρουφάκης με την ανάληψη του χαρτοφυλακίου του υπουργού Οικονομικών ή κατ’ ουσία το χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Χρέους, ήταν τόσο μεγάλο όσο και η λαοφιλία του, με αποκορύφωμα το τεράστιο ποσοστό στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
Γιατί απέδειξε στους δανειστές ότι πάνω από το χρέος είναι το έθνος.
Οι δανειστές, όμως, ακολουθώντας τη βιβλική παροιμία «Οι πλούσιοι κυριαρχούν πάνω στους φτωχούς και ο δανειολήπτης είναι δούλος του δανειστή», προσπαθούσαν να πείσουν ότι η πολιτική Βαρουφάκη ήταν ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού λαού, αφού η χώρα βρισκόταν εκτός αγορών (κάτι που τα κόμματα που είχαν ψηφίσει τις δανειακές συμβάσεις ποτέ δεν το ανέφεραν) και μόνο αν ακολουθούσαμε πιστά τις εντολές τους θα μπορούσαμε να αποφεύγαμε το Grexit.
Πρόσφατα ο Ντράγκι μάς προειδοποίησε ότι μια ημιτελής Νομισματική Ένωση θα κινδύνευε στην επόμενη κρίση, και υποστήριξε σαρωτικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο η Ευρωζώνη λειτουργεί, ενώ τόνισε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι σήμερα πιο σημαντική από ποτέ και συμπλήρωσε: «Μόνο συνεχίζοντας να σημειώνουμε πρόοδο, απελευθερώνοντας την ατομική μας ενέργεια, αλλά ταυτόχρονα υιοθετώντας την κοινωνική δικαιοσύνη, θα διασώσουμε (με το Ευρωπαϊκό Σχέδιο) τις δημοκρατίες μας για έναν κοινό σκοπό».
Βλέπουμε γιατί οι συντηρητικοί κύκλοι αυτής της χώρας τον πολέμησαν τότε, γιατί από τότε έβαζε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Γιατί αυτό που επί μια δεκαετία ήταν το κυρίαρχο ζητούμενο στην πολιτική ζωή της χώρας, δηλαδή το θέμα του χρέους, θα είναι το ίδιο που θα μας απασχολήσει στην επόμενη δεκαετία…