Η περιπέτεια Κ. Μητσοτάκη: ανάγκη κατανόησης

Του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Δυο διευκρινήσεις, πριν ξεκινήσουμε:

(α) Κ. Μητσοτάκης, στην προσέγγιση που θα επιχειρήσουμε, είναι μεν – ασφαλώς – ο Κυριάκος Μητσοτάκης.  Είναι όμως και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Που προηγήθηκε στην πρωθυπουργία, προηγήθηκε και στο δίδυμο πρόβλημα που θα δούμε ευθύς αμέσως.

(β) Η κατανόηση έχει δυο πλευρές, επιδέχεται δυο προσεγγίσεις. Η πρώτη αφορά μια διανοητική διαδικασία, του παρατηρώ/αναλύω/καταλαβαίνω. Η δεύτερη προσλαμβάνει έναν χαρακτήρα αποδοχής, αγκαλιάσματος, που παραπέμπει στην θετική αποτίμηση του αντικειμένου της κατανόησης (με μια δόση από συγκαταβατικότητα). Εδώ/ σ’ αυτό το στάδιο αναφερόμαστε βασικά στην πρώτη προσέγγιση.

Πάμε λοιπον:

Κάτι με την σταθερή επίκληση του απορρήτου για τις υποκλοπές (όσο κι αν ο Κώστας Καραμανλής είπε ότι «η επίκληση του απορρήτου υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημοσίου βίου», ή αν η Όλγα Κεφαλογιάννη κατέθεσε πώς «όταν λέμε «όλα στο φως» δεν μπορούμε μετά να οχυρωνόμαστε πίσω από το απόρρητο»), κάτι με την ανάδυση της διαπίστωσης ότι υπάρχει «αδυναμία κτήσης ή ανάκτησης των αποδείξεων για τις παρακολουθήσεις» (από τον δικηγόρο του Κ. Βαξεβάνη/Documento, Γιάννη Μαντζουράνη) οπότε μόνο δια μαρτύρων χωρεί η απόδειξη – οι οποίοι μάρτυρες όμως διεκδικούν καθεστώς προστασίας για να μιλήσουν, την στιγμή που ήδη ανασύρεται από μια πλευρά του πολιτικού φάσματος ο όρος «κουκουλοφόροι» γι αυτούς… – με όλα αυτά κινδυνεύουμε. Από τι; Από το να να μείνουμε σε ένα καθησυχαστικό ή ανησυχητικό (διαλέξτε!) σκοτάδι ή ημίφως.

Επί του πολιτικού – αν υποτεθεί ότι ο φωτισμός της αλήθειας των πραγμάτων είναι περισσότερο νομικό/δικαστικό ζήτημα – βασική γραμμή «απάντησης» που διαμορφώνεται από τα έδρανα της πλειοψηφίας είναι ότι η καταγγελλόμενη παρακολούθηση υπουργών και στελεχών του συστήματος δεν βγάζει νόημα. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, στα πλαίσια της αυτοεμψυχωτικής γραμμής «Δεν μασάμε!», διερωτήθηκε και ρώτησε ρητορικά: «δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω από το να ακούω τους υπουργούς μου;». Το κατά πόσον αυτή η γραμμή πείθει στα καθ’ ημάς, είναι ζήτημα τοποθέτησης/προκατάληψης του καθενός. Καθώς όμως η Ελλάδα δεν είναι αποκομμένο νησί στο μέσο πελάγους, είχαμε (και είχε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που είναι «αναγκαστικά» εξωστρεφής) τους δυσάρεστους προβολείς των F.T./Tony Barber, του Politico, του Economist, των N.Y. Times να ανακινούν – ανάμεσα σε άλλα δυσάρεστα – την ομοιότητα καταστάσεων με τις περιπέτειες Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και τότε με αντικείμενο παρακολουθήσεις.

Οι παραλληλισμοί είναι πάντα στρεβλοί, και η ματιά των έξω είναι κατ’ ανάγκην μακροσκοπική. Όμως… όμως πιάνει κάτι που εμάς, οι οποίοι ζούμε τα παράδοξά μας από κοντά, συχνά μας ξεφεύγει. Τι είναι αυτό; Ότι το να ενδιαφέρεται ο Κ. Μητσοτάκης να γνωρίζει τι συμβαίνει στις τάξεις του ιδίου του κόμματός του, βγάζει νόημα περισσότερο απ’ ό,τι δείχνει. Γιατί; Διότι όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, καίτοι κυρίαρχοι στο κόμμα τους – συνήθης κατάσταση στα Ελληνικά κόμματα όταν έχουν την εξουσία! – δεν παύουν να αποτελούν ξένα σώματα στην Δεξιά (ακόμη περισσότερο στην «Δεξά», την παραδοσιακά ωμή εκδοχή Δεξιάς). Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ερχόταν από το Κέντρο, όπως θύμιζε σε όποιον άκουγε. ήταν στον σκληρό πυρήνα του Ανένδοτου που έφερε την Ενωση Κέντρου στην εξουσία, αλλά και δεν είχε συνολικά την «κοψιά» του δεξιού. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρχικά την πιο φιλελεύθερη (πολιτικά) και εκσυγχρονιστική λογική πήγε να εκφράσει στην Ν.Δ. Πέρα από το αντι-ΠΑΣΟΚ κύμα ο πρώτος, πέρα από το αντι-ΣΥΡΙΖΑ ο δεύτερος, εννοείται.

Εμείς δεν το βλέπουμε εύκολα, αυτό. οι ξένοι το βλέπουν καθαρότερα. Κ. Μητσοτάκης και Κ. Μητσοτάκης είναι φιλοξενούμενοι στην Ν.Δ., στο διάδοχο δηλαδή σχήμα της ΕΡΕ, διάδοχο σχήμα του Λαϊκού Κόμματος και των Κωνσταντινικών/αντι-Βενιζελικών του Διχασμού, με τους τοπάρχες του και τα δίκτυά τους. Είχε λοιπόν νόημα να γνωρίζει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης τι του έσουρνε ο Μιλτιάδης Εβερτ, τι πίστευε ο Νάσος Κανελλόπουλος, τι διάφοροι τότε «αντάρτες» (και τι κόστος – πολιτικό – είχαν οι διάφορες φάσεις του διαβόητου διαγωνισμού των ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ) – ασχέτως αν τελικώς έπεσε με την κίνηση Αντώνη Σαμαρά/Γιώργου Συμπιλίδη. Είχαμε τότε αντικαταστάσεις βουλευτών από Θερινά Τμήματα της Βουλής, είχαμε κινήσεις για ενδοκομματικό «προγραμματισμένο συμβιβασμό» με θέσεις π.χ. Γ. Σουφλιά ή Γ. Βαρβιτσιώτη, πληθωρική εσωτερική κουζίνα!

Δεν θέλουμε με τίποτα ένα ισχυριστούμε ότι γνωρίζουμε κάτι περισσότερο από τα καταγεγραμμένα για τα τότε, από τα έως τώρα καταγραφόμενα για τα σημερινά. Είναι, δε, λιγάκι πικρό να αναμένουμε τους όποιους F.T. ή το όποιο Politico – γιατί έναντι αυτών δεν αντιτάσσεται το φάσμα της δίωξης για «χρήση προϊόντος παράνομων παρακολουθήσεων», βλέπετε – ώστε να μάθουμε τι, επιτέλους, συνέβη όλον αυτόν τον καιρό. Όμως η ανησυχία για το τι πιστεύουν για σένα και το πώς κινούνται «οι δικοί σου» πρέπει να είναι πολύ βασανιστικό πράγμα για μια εξουσία. Ιδίως, που έμαθε να θεωρεί τον εαυτό της πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, κυρίαρχη κλπ.

Όμως υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα στο ζεύγμα Κ. Μητσοτάκη-Κ. Μητσοτάκη. Που, ενώ ξεκίνησε ως θετικό στοιχείο – ίσως μάλιστα και ως ισχυρό σημείο – κινδυνεύει να εξελιχθεί σε βρόχο. Το είπαμε ήδη: και Κωνσταντίνος και Κυριάκος Μητσοτάκης εξέφραζαν φιλελευθερότερες (πολιτικά: ας αφήσουμε τα οικονομικά για άλλοτε) τάσεις απ’ εκείνες του κεντρικού κορμού της Ν.Δ. Πλην όμως, είτε για να εξασφαλίσουν συμμαχίες, είτε για να εκφράσουν μιαν Κρητική αψηφισιά – τουλάχιστον ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης – ήταν πρόθυμοι να δώσουν στίγμα και με τα άκρα. Το «unfair» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πήγε να μιλήσει στην ψήφο των βασιλοφρόνων, προερχόμενο από έναν άνθρωπο που είχε σοβαρή κόντρα με τα Ανάκτορα. η ανάδειξη και η φιλοξενία Γ. Καρατζαφέρη στην αυλή του, επίσης, εξέφρασε μια ολισθηρή (εκ του τελικού αποτελέσματος) πολυσυλλεκτικότητα. ενώ η ρητορική σπονδή του «εσείς είσαστε το Κράτος!» όταν μίλησε στην Αστυνομία έδωσε αντίστοιχο στίγμα σε μια  προσέγγιση «Νόμος-και-Τάξη».

Κάνετε την μεταφορά στο τώρα: η στήριξη όχι απλώς στην σύμπραξη Αδώνιδος Γεωργιάδη αλλά και στο ύφος του. η αποδοχή όσων εκφράζουν (πέραν του ουσιαστικά, συμβολικά) Μαυρουδής Βορίδης ή πάλιν Θάνος Πλεύρης. η αξιοποίηση των αντανακλαστικών «Νόμος-και-Τάξη» από την μασκαράτα της περιφρουρούμενης από τα ΜΑΤ Πανεπιστημιακής Αστυνομίας μέχρι την δηλητηριώδη υπόθεση Ινδαρέ, όλα αυτά έχουν το στοιχείο αντήχησης ημερών Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην διαδρομή Κυριάκου.

Τhe jury is still out, όπως θάλεγε και το επόμενο Αγγλοσαξωνικό μηντιακό σχόλιο για τις προοπτικές της σημερινής εκδοχής Μητσοτάκη, επί του πολιτικού πεδίου: η συνέχεια θα δείξει! Πάντως, φρονούμε, μόνον άμα δει κανείς αυτού του είδους τους παραλληλισμούς θα αντιληφθεί, θα κατανοήσει τα δρώμενα των τελευταίων εβδομάδων.

Το αν αυτό θα τον οδηγήσει και στο να δείξει κατανόηση, άλλη υπόθεση!

AΠΟ ΤΟ TVXS