Toυ Ιωάννη Δαμίγου
Την πόρταααα Νίκο! Λεβέντες και λεβέντισσες ροβόλησαν κατά Συγγρού μεριά. Μπήκαν στην στάνη οι οχτροί! Γιέ μου που πας; Μάνα θα πάω στα καράβια, τα θαλασσιά, εκεί θα βρω δουλειά.
Το σοσιαλδημοκρατικό ψωμί δεν φτουράει πια, η υπομονή στέρεψε, κάλιο πέντε και στο χέρι, παρά Νίκο και καρτέρι. Τα πήρε όλα η Καϊλή, εδώ δεν έχει πια μεροκάματο, μείναμε εμείς και εμείς και χρωστάμε κιόλας. Η σοσιαλδημοκρατία είναι δύσκολο πράγμα και το DNA φυγείν αδύνατον. Από ‘δω παν κι άλλοι. Ο μονομέτωπος τσοπάνης αλλού κοιτά κι ακούει τα κακαρίσματα, κι αλλού γενούν οι κότες.
Ο πρόεδρος του υπόλοιπου κόμματος ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ακολουθεί την ξερή κοίτη του Ποταμιού. Ούτε ως σύγχρονος κοντορεβυθούλης άφησε ψίχουλα για να βρει τον δρόμο να γυρίσει. Τι παράταιρο συνονθύλευμα κι αυτό; Ο συνεργασθείς με την Νέα Δημοκρατία και πρωτοπόρος του αντισύριζα μετώπου Βενιζέλος, να βγαίνει από αριστερά (αναγκαστικά αντανακλαστικά πολιτικής επιβίωσης), στον “σοσιαλδημοκράτη” πρόεδρο.
Αυτό που προκύπτει από την μεγάλη φυγή στελεχών και υποψηφίων του κόμματος, είναι το ερώτημα αν και με πόσους θα φτάσει ως την ημέρα των εκλογών. Και ήθελε να αποτελέσει και τον ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων, ακόμα και με εκλεκτική επιλογή υπουργείων και άκουσον άκουσον, πρωθυπουργού! Χωρίς κόμμα! Η φυγή των ολίγων.
Χαρακτηρίσαμε αλαζόνα τον πρωθυπουργό και δικαίως. Τον κ. Ανδρουλάκη πώς θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσουμε τάχα; Ακραία φιλόδοξο ή πειθήνιο όργανο επιτηδείων; Αρνητικά χαρακτηριστικά και τα δυο. Βέβαια, η τεχνική αντοχή παντοιοτρόπως αυτού του μορφώματος, όπως εξελίχθηκε, υπήρξε μακροχρόνια. Μοιραία όμως, χωρίς μερίσματα στην κοινωνία, οι όποιες προσπάθειες συντήρησης απέβησαν άκαρπες.
Φτάνοντας στο τέλος της εξυπηρετικής και πολύτιμης συμφέρουσας πορείας άλλων, φυλλορροώντας ουσιαστικά εδώ και χρόνια. Μια και “γέρασε” ο δημόσιος περίφημος μηχανισμός, με κομματικούς ανθρώπους του σε θέσεις κλειδιά., διάφορων οργανισμών. Πέρασαν όμως ομολογουμένως καλά, ροκανίζοντας ό, τι και όπως μπορούσαν, την εποχή των δανείων, του λαϊκισμού και των παχιών αγελάδων. Δεν θα χρειασθεί να αποδοθούν ευθύνες, καθώς η … ευθύνη ήταν από μόνη της η εκλογή του Ανδρουλάκη. Μήπως υπήρχε και άλλος; Τέλος!
Πολύ μελάνι ξοδεύτηκε, δι’ ασήμαντον αφορμήν. “Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς “λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις”. Οι σοσιαλδημοκράτες αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.”