Του Νίκου Λακόπουλου
Η μεγάλη ηττημένη είναι η Μέρκελ, όπως είπε ο Μάρτιν Σουλτς, αλλά είναι οι σοσιαλδημοκράτες που γνώρισαν την μεγαλύτερη ήττα από την δεκαετία ’20. Η άνοδος της “Εναλλακτικής για τη Γερμανία” όπως φαίνεται από μετρήσεις δεν οφείλεται στην πτώση των συντηρητικών, ούτε των σοσιαλδημοκρατών, αφού το ξενοφοβικό κόμμα παίρνει ψήφους και από την Αριστερά. Που για πρώτη φορά αν αθροίσουμε όλα τα κόμματα -μαζί και τους σοσιαλδημοκράτες- είναι μια μειοψηφία.
Αυτή η ήττα της Αριστεράς δεν φαίνεται να μπορεί να εξηγηθεί από το “μεταναστευτικό”, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να εξηγήσει την πτώση των χριστιανοδημοκρατών προς όφελος ενός ξενοφοβικού κόμματος που η αλματώδης άνοδος παραπέμπει στους ναζί και τον Χίτλερ. Αν δεν υπήρχε αυτό το πρόβλημα θα είχε κυριαρχήσει το SPD ή απλώς ή ήττα του Μάρτιν Σουλτς είναι μια ακόμα ένδειξη της κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας;
Λογικά αν η Μέρκελ είχε πιο ακραίες θέσεις δεν θα επέτρεπε την άνοδο της “Εναλλακτικής Για τη Γερμανία”, ούτε θα οδηγούσε το SPD σε τόση μεγάλη πανωλεθρία -που αποδίδεται στη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Η μετατόπιση της Μέρκελ σε πιο δεξιές θέσεις θάφηνε χώρο στην σοσιαλδημοκρατία να “αναπνεύσει” -όπως σκέπτεται να κάνει τώρα ως αντιπολίτευση- και θάφραζε το δρόμο στο AfD. Η λογική αυτή όμως αποκρύπτει το γεγονός πως πρόκειται για μια συντηρητική στροφή της χώρας -και όλης της Ευρώπης. Η σοσιαλδημοκρατία όταν έπαψε να αποτελεί κυβερνητική λύση δεν έχει λόγο ύπαρξης, ούτε σαν δεκανίκι της Δεξιάς.
Η ύπαρξη ενός ακροδεξιού κόμματος με 13,5% από μόνη της -ακόμα και μέσα στη Γερμανία- δεν αποτελεί ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, αν δεν εντάσσεται σε μια κυριαρχία των συντηρητικών που αποτελούν στο κοινοβούλιο μια πλειοψηφία. Πολύ περισσότερο ενδιαφέρον έχει ότι σε μερικές περιοχές η Ακροδεξιά είναι δεύτερο ή πρώτο κόμμα ή πως η μεγάλη δύναμη της Ακροδεξιάς προέρχεται από την ανατολική Γερμανία.
Επιπλέον, πέρα από την μετατόπιση ψήφων προς την ξενοφοβία και τους οπαδούς της “καθαρής Γερμανίας” -χωρίς μετανάστες, από άλλα κόμματα το ενδιαφέρον είναι η συμμετοχή σ΄αυτές τις εκλογές νέων ψηφοφόρων -για να ψηφίσουν ένα ευρωσκεπτιστικό κόμμα, που δεν θέλει το ευρώ, αλλά θέλει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Που πήρε 13,5% από 4,7 το 2013 και που θυμίζει σε πολλούς την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Η Εναλλακτική για τη Γερμανία τρομάζει ιδιαίτερα γιατί γεννήθηκε στη Γερμανία και αν και αποκηρύσσει τον Χίτλερ τον ναζισμό -δεν θα μπορούσε να κάνει αλλιώς άλλωστε- δια του Αλεξάντερ Γκάουντελ -του υπαρχηγού της- έχει προλάβει να δηλώσει πώς είναι υπερήφανη για τους Γερμανούς στρατιώτες σε δύο πολέμους και τα επιτεύγματά τους και πώς μισεί λαούς όπως οι Έλληνες, πρόσυγες και μουσουλμάνους.
Με λίγα λόγια δεν είναι ναζιστικό κόμμα, αλλά κρυφοναζιστικό ή …προναζιστικό. Η γαλαζοαίματη αντιπρόεδρος του κόμματος, Μπεατρίξ Βον Στορχ, με αίμα από … ελληνοδανεζικό βασιλικό οίκο, είναι εγγονή του υπουργού του Χίτλερ Λούτβιχ Βον Κρόζιγκ -που έγινε μετά την αυτοκτονία το Φύρερ πρωθυπουργός στην βραχύβια κυβέρνηση του Φλένσμπουργκ.
Το γεγονός ότι μέλη της οικογένειας Κρόζιγκ μπλέχτηκαν σε απόπειρες δολοφονίας κατά του Χίτλερ ή πως ήταν υπουργός του Φον Πάπεν- που συνεργάστηκε με τον Χίτλερ ο οποίος τον εξαπάτησε- δείχνει απλώς πόσο πιο περίπλοκο θέμα είναι ο ναζισμός ή αλλιώς πως υπήρχαν και ναζί που δεν ήταν Χιτλερικοί, γιατί ήταν πιο δεξιοί ή αριστεροί από κείνον. Ο Κρόζιγκ που διαπραγματεύτηκε την ανακωχή με τους Δυτικούς, δικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση, αλλά εξέτισε μόνο δύο χρόνια, πριν του δοθεί αμνηστεία- για να μπορέσει ως το 1977 να γράψει τα βιβλία με τα οποία μεγάλωσε η εγγονή του.
Προφανώς η Εναλλακτική για τη Γερμανία είχε τους λόγους της να επιλέξει μια τέτοια εγγονή στην ηγεσία του κόμματος, μια οικονομολόγο που μεγαλώνει δύο παιδιά μαζί με τη λεσβία σύντροφό της από τη Σρι Λάνκα, την όμορφη, έξυπνη, αριστοκράτισσα -ίσως και Άρεια- Αλίκη που μισεί τις μαντήλες και τους μουσουλμάνους. Η ισλαμοφοβία είναι μία από τις τάσεις της οργάνωσης και εκφράστηκε πολύ πριν την ίδρυσή της, το 2012, όταν ο Κάι Νερστχάιμερ, μέλος της Ενωσης Γερμανικής Αμυνας και της AfD- έγινε γνωστός με τις δηλώσεις για τα «αηδιαστικά παράσιτα»- των προσφύγων ή τις -δίκαιες- εκτελέσεις των ναζί μπροστά στην “εβραϊκή συνωμοσία” κατά της Γερμανίας.
H Άλις είχε ζητήσει την διαγραφή του, όπως και ενός άλλου υποψήφιου στη Σαρ για τις τοπικές εκλογές του Μαρτίου 2017, -του Ρούντολφ Μίλερ- που είχε οργανώσει εμπόριο ναζιστικών αντικειμένων και παράσημων χαραγμένων με τον αγκυλωτό σταυρό -που απαγορεύεται στη Γερμανία. Η Εναλλακτική για τη Γερμανία απορρίπτει τον χαρακτηρισμό «ακροδεξιό» ή ναζιστικό, αλλά δεν κρύβει το φόβο της για τους πρόσφυγες.
“Το μέλλον της Γερμανίας και της Ευρώπης πρέπει να εξασφαλιστεί μακροπρόθεσμα. Θέλουμε να αφήσουμε τους απογόνους μας μια χώρα που είναι ακόμα αναγνωρίσιμη ως η Γερμανία μας. Ενώ ο ευρωπαϊκός πληθυσμός γερνάει και συρρικνώνεται, ο πληθυσμός εκρήγνυται στην Αφρική και στις αραβο-μουσουλμανικές χώρες. Μέχρι το 2050, ο πληθυσμός της Αφρικής, συμπεριλαμβανομένων όλων των αραβικών χωρών, αναμένεται να διπλασιαστεί σε 2,4 δισ. Ευρώ. Ο πληθυσμός της Ευρώπης θα μειωθεί κατά 50 περίπου έως περίπου 540 εκατομμύρια άτομα την ίδια περίοδο, εκ των οποίων το ένα τρίτο θα είναι άνω των 60 ετών”.
Η ρητορική του κόμματος λέει πώς μέχρι το 2050, ο αριθμός θα αυξηθεί σε περίπου 950 εκατομμύρια. “Είναι προφανές ότι τα μεταναστευτικά κινήματα από την Αφρική προς την Ευρώπη είναι πιθανό να αποσταθεροποιήσουν την ήπειρό μας μέσα σε λίγα χρόνια”. Η Εναλλακτική για τη Γερμανία εκμεταλλεύθηκε τους φόβους της γερμανικής κοινής γνώμης γι
α την ευρωζώνη και την προσφυγική κρίση για μπει σε δέκα από τα δεκαέξι τοπικά κοινοβούλια -σπάζοντας ένα ταμπού που ίσχυε από το 1945.
Η υπόθεση αυτή θυμίζει πράγματι τον Χίτλερ και τις εκλογές, όσο και την πτώση των σοσιαλδημοκρατών την δεκαετία ΄20 στα ίδια ποσοστά. Ήταν η εποχή που ο Γκαίμπελς βγαίνει στην Αριστερά από τα αριστερά και τ0 μικρό κόμμα περνά τα σύνορα της Βαυαρίας, μπαίνει στην Πρωσία, τη Νυρεμβέργη, την Βυρτεμβέργη, το πιο βόρειο κρατίδιο, το Σλέβισκ- Χολστάιν. Αν και παίρνει μόλις 2,6%, έχει εκατόν τριάντα χιλιάδες μέλη.
Οι εκλογές -με 42% στο σοσιαλδημοκράτες- είναι μια στροφή προς τα αριστερά. Στην πρώτη εμφάνιση του Χίτλερ στο Βερολίνο σε ένα γήπεδο, στις 16 Νοεμβρίου του 1928 όπως έγραψε η εφημερίδα “Φρανκφούρτερ Τσάιτουγκ” “η απογοήτευση άγγιξε τα όρια του οίκτου”. Το κραχ στις ΗΠΑ, την “Μαύρη Πέμπτη” της 24ης Οκτωβρίου 1929, προκαλεί αυτοκτονίες χρηματιστών και οι ναζί αυξάνουν την δύναμη τους στο κρατίδιο της Θουριγγίας από 4,,6% στο 11,3% -και βγάζουν στην τοπική κυβέρνηση έναν υπουργό. Οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν να τα καταφέρουν και παραιτούνται. 
Μια κεντροδεξιά κυβέρνηση σχηματίζεται η οποία δεν μπορεί να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό. Οι άνεργοι έχουν φτάσει τα 8,2 εκατομμύρια. Ο υπουργός Οικονομικών επεξεργάζεται ένα σχέδιο εξυγίανσης και παραιτείται. Η χώρα πάει σε εκλογές και στις 14 Σεπτεμβρίου 1930 και τα μετριοπαθή κόμματα συντρίβονται.
Οι σοσιαλδημοκράτες υποχωρούν στο 24,5%. Το Ναζιστικό Κόμμα έρχεται δεύτερο με 18,3%. με 107 έδρες, από δώδεκα έδρες που είχε. Τώρα μπορεί να συμμετέχει ή να σχηματίσει ‘κυβέρνηση συνασπισμού».
Η πορεία προς την κυριαρχία του ναζισμού άρχισε όταν στις προεδρικές εκλογές οι γερμανοί θα δώσουν 49,6% στον Χίντεμπουργκ και 30,1% στον Φύρερ. Στον επόμενο γύρο ο Χίτλερ θα πάρει 36,8%, έναντι 53% του μπλοκ συντηρητικών-σοσιαλδημοκρατών και 10,2% του κομμουνιστή Τέλμαν. Η πορεία αυτή εξαρτάται απόλυτα από την πορεία των σοσιαλδημοκρατών- ένα κόμμα ανάμεσα στους κομμουνιστές και την Δεξιά. Η πτώση των σοσιαλδημοκρατών -ακόμα και στο 19%- σημαίνει άνοδο των φασιστών.
Η εποχή αυτή έχει πολλές ομοιότητες με την σημερινή που μπορεί να συμβολίζει η άνοδος του κόμματος της εγγονής του Κλόσιγκ- υπουργού αρχικά του Πάπεν- στο κοινοβούλιο. Μια παραπέρα άνοδος της AfD στο γερμανικό κοινοβούλιο, όπου αν δεν είναι οι σοσιαλδημοκράτες, είναι οι φιλοναζί αντιπολίτευση- θα μπλοκάρει την εκλογή κυβέρνησης που ήδη είναι δύσκολη, όσο και η συνεργασία Πράσινων και Φιλελεύθερων με την Μέρκελ.
Στην πραγματικότητα όλα θα κριθούν στις επόμενες εκλογές- που μπορεί να γίνουν σύντομα, αν υπάρξει αδιέξοδο. Είναι φανερό πώς αν οι σοσιαλδημοκράτες συμμετέχουν και πάλι στην κυβέρνηση θα έχουν μεγαλύτερη πτώση για τους ίδιους λόγους -με άνοδο της Ακροδεξιάς. Το τραγικό σ΄αυτή την υπόθεση είναι πως οι σοσιαλδημοκράτες θα έχουν πτώση ακόμα κι αν μείνουν στην αντιπολίτευση -που σημαίνει το τέλος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Ο κόσμος- από την άνοδο της Λεπέν ως την εκλογή Τραμπ- μετατοπίζετα προς τα δεξιά- σε έναν νέο συντηρητισμό με αιχμή τους πρόσφυγες- την απειλή για την “πατρίδα” που θέλουν οι υπερσυντηρητικοί να διατηρήσουν “καθαρή”. Βέβαια ούτε η Λεπέν, ούτε Τραμπ- με σχέσεις του πατέρα του με την Κου-Κλουξ-Κλαν-, ούτε η AFD είναι ναζί. Μια προσεκτική μελέτη του προγράμματος των ναζί, της ρητορικής των μη χιτλερικών που κατηγορούσαν τον Φύρερ για αποκλίσεις από το πρόγραμμα αυτό, δείχνει πως αρχικά ούτε ο “κοινοβουλευτικός” και “συνταγματικός” Χίτλερ ….ήταν! Όπως δεν ήταν όλοι οι ναζί- όπως ο παππούς της Άλις- χιτλερικοί.
Αποκηρύσσοντας τον ναζισμό τα νέα εθνικιστικά κόμματα- με αιχμή την παράδοση, την πατρίδα, την καθαρότητα της Φυλής- μας οδηγούν σε ένα τέλειο προναζιστικό περιβάλλον με ρατσισμό, ξενοφοβία και φυλετικές θεωρίες για την ανωτερότητα εθνών έναντι άλλων “παρασίτων”. Από αυτή την άποψη όσοι μιλούν για σοκ, δέος, εφιάλτη -που ξαναγυρίζει έχουν δίκιο. Κυρίως γιατί τα νέα “κινήματα” -π.χ. με λεσβίες αρχηγούς- δεν ταυτίζονται με τον χιτλερισμό, αλλά τον απορρίπτουν.
Αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα: ο νεοναζισμός- ρατσισμός, σωβινισμός ή …”οντισμός”, όπως εμφανίζεται στον Βορρά- ως κίνημα πρωτοπορίας- που απορρίπτει τους ναζί, όχι γιατί είναι βέβαια αντιναζιστικό, αλλά γιατί θεωρεί τον Χίτλερ παρωχημένο ή μια ιστορική αποτυχία. Που σημαίνει πώς οι προναζί είναι πιο επικίνδυνοι τους ναζί, ιδιαίτερα όταν δείχνουν πως σέβονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η Ιστορία βέβαια δεν επαναλαμβάνεται, αλλά κανένας δεν εγγυάται πως το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρελθόν. Κι αυτός είναι ο βασικός φόβος για την Ευρώπη.
