Του Ιωάννη Δαμίγου
Το ακούσατε υπερήφανοι δεξιοί; Το νοιώσατε υποψήφιοι ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας; Αιφνιδιαστήκατε άνθρωποι, γενικώς, από την επανάληψη κυνισμού και θράσους του ανδρός; Για την “θυσία των παιδιών”, γράφω, δυστυχώς , γράφω. Δεν μιλώ για τον άνδρα αυτόν, μιλώ για όλους αυτούς που απευθύνεται, για όλους αυτούς που ανέχονται, για όλους αυτούς που προσβάλλει, για όλους αυτούς που καθιστά συνεργούς του. Μιλώ για αυτούς που εκούσια αναλαμβάνουν την ευθύνη του.
Εκεί καταντήσατε άνθρωποι, να ακούτε τα ανήκουστα και να τα δέχεστε ασχολίαστα, να τα καταπίνετε χάριν της κομματικής ανάγκης, χωρίς να υπολογίζετε τα “θυσιασμένα παιδιά” και τους χαροκαμένους γονείς και αδέλφια, να ακούν για θυσίες προς ευμένεια των “ιερών” κερδοσκόπων;Πώς κοιτάτε στα μάτια τα παιδιά σας; Πώς αγκαλιάζετε τα παιδιά σας; Τι θα απαντήσετε στα παιδιά σας, αν κάποιο σας ρωτήσει πως το ακούσατε αυτό που ξεστομίστηκε και πως το εκλάβατε σαν γονείς;
Να δεχτώ πως πολλά λέγονται και πολλά γίνονται σε μια πολιτική αντιπαράθεση, μα να ακούμε με τα αυτιά μας τέτοια βρομισιά και να μην προβληματιζόμαστε, αδρανώντας στην θυσία της ίδιας της ανθρωπιάς μας; Ποια προτεραιότητα άραγε έχει η πολιτική μας κυριαρχία, εμπρός στην ύπαρξη και στο δικαίωμα ζωής των παιδιών μας; Υπέρ ποιας ιερής ιδέας, ποιου υπέρτατου σκοπού, για ποιον ούριο άνεμο στα πανιά μας και για ποιο ταξίδι αναζήτησης αξιών και ήθους, εκστρατεύουμε θυσιάζοντας τα παιδιά, τα παιδιά όλων μας, σαν νέες Ιφιγένειες;
Η νεοελληνική θρησκεία του κέρδους, της απάτης, του ψεύδους, που όλοι μας έχουμε προσηλυτιστεί, είναι αυτή που ζητά θυσίες νέων στους βωμούς των; Δεν αρκούσε προφανώς η “θυσία” χιλιάδων υπερήλικων στον βωμό της ιδιωτικοποίησης της υγείας, τώρα σειρά έχει η “θυσία” των νέων στην απαξίωση των σιδηροδρόμων, με την σειρά να παίρνουν το καλοκαίρι οι …. διψασμένοι για νερό οσονούπω. “Θυσία”, χαλάλι τους και χαλάλι μας, για το χάλι μας.