Του Γιαννάκη Ομήρου
Τον Κάρολο Παπούλια τον συνάντησα και τον γνώρισα για πρώτη φορά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 στην Τρίπολη της Λιβύης σε ένα Συνέδριο των προοδευτικών κομμάτων της Μεσογείου. Εκείνος συνόδευε τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου και εγώ τον Πρόεδρο της ΕΔΕΚ Βάσο Λυσσαρίδη. Βρισκόταν συνεχώς δίπλα στον Παπανδρέου. Φαινόταν ότι ο Παπούλιας ήταν ο «εξ απορρήτων του» και ο πλέον έμπιστος και πολύτιμος συνεργάτης του από την πολυπληθή αντιπροσωπεία του ΠΑΣΟΚ.
Ήρεμος και μειλίχιος, ο Παπούλιας ήλθε επανειλημμένα στο τραπέζι μας στο πρόγευμα του ξενοδοχείου που διαμέναμε, ζητώντας ενημέρωση και πληροφορίες για τις εξελίξεις του Κυπριακού. Δεν «χόρταινε» την ενημέρωση από τον Λυσσαρίδη. Ζητούσε λεπτομέρειες και επικεντρωνόταν στην ανάγκη έντασης και κλιμάκωσης της διεθνοποίησης και μιας ολόπλευρης διπλωματικής εκστρατείας Κύπρου και Ελλάδας για το κυπριακό. Ήταν φανερό ότι είχε μια ιδιαίτερη αγωνία για την μεγάλη πληγή που συνιστούσε η τουρκική κατοχή της Κύπρου για ολόκληρο τον Ελληνισμό.
Από τότε πέρασαν χρόνια και δεκαετίες. Τον συναντούσα τακτικά με τις διάφορες ιδιότητες του. Υφυπουργός Εξωτερικών, Υπουργός Εξωτερικών, Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Πάντα συνεπής στην εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων και πάντα σταθερή αξία στο χρηματιστήριο του πολιτικού ήθους.
Παρών σε κάθε κρίσιμη στιγμή του Ελληνισμού και αρχιτέκτονας και διεκπεραιωτής λεπτών και δύσκολων αποστολών. Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έδωσε την περίφημη εντολή τον Μάρτιο του 1987 να βυθιστεί το «Σισμίκ», ο Κάρολος Παπούλιας ανέλαβε με εντολή του Παπανδρέου να συναντηθεί με τον Πρόεδρο της Βουλγαρίας Τεοντόρ Ζίβκοφ στη Σόφια σε μια επιδέξια κίνηση διπλωματικής και πολιτικής οχύρωσης απέναντι στην τουρκική επιβουλή.
Ο απεγκλωβισμός του Γιασέρ Αραφάτ και των Παλαιστινίων αγωνιστών από την Δυτική Βηρυτό ήταν μια άλλη πολύπλοκη και επικίνδυνη αποστολή την οποία έφερε εις πέρας ο Κάρολος Παπούλιας. Όπως και η συνομολόγηση του Μνημονίου Παπούλια – Γιλμάζ στα ελληνοτουρκικά για την αποφυγή εντάσεων στο Αιγαίο.
Από όποια θέση υπηρέτησε τον δημόσιο βίο της Ελλάδας ο Κάρολος Παπούλιας θεωρούσε χρέος του να αξιολογεί ως πρώτιστη και κορυφαία προτεραιότητα του την συμπαράταξη με τον αγώνα για έντιμη και δίκαιη λύση του Κυπριακού. Και να μυκτηρίζει όσους προσπαθούσαν να υπονομεύσουν και να παραμορφώσουν την πραγματική εικόνα του ως προβλήματος εισβολής και κατοχής. Θυμάμαι μια συνάντηση που είχα ως Πρόεδρος της Βουλής με τον τότε Πρόεδρο της Ελλάδας το 2012 στο Γραφείο του στο Προεδρικό Μέγαρο. Δεν δίστασε ενώπιον των δημοσιογράφων, στην ολιγόλεπτη στιχομυθία που προηγείται των συναντήσεων – συνομιλιών, να καταγγείλει την απαράδεκτη συμπεριφορά του τότε αντιπροσώπου του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το κυπριακό Αλεξάντερ Ντάουνερ. «Πληροφορούμαι ότι ο Ντάουνερ με τις συμπεριφορές του σας κάνει δύσκολη τη ζωή» μου είπε. Και πρόσθεσε «Όσοι δεν κατανοούν την φύση και τον χαρακτήρα του κυπριακού προβλήματος δεν έχουν θέση στη διαχείριση του».
Αυτός ήταν ο Παπούλιας. Ο οποίος σε ηλικία 14 χρόνων υπήρξε ο νεότερος αντάρτης του 15ου Συντάγματος της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ της Ηπείρου εναντίον των Γερμανών.
Ο Κάρολος Παπούλιας έφυγε από τη ζωή ως ένας ταπεινός και καταξιωμένος υπηρέτης των ελληνικών δικαίων και συμφερόντων. Και θερμός συμπαραστάτης των αγώνων και των προσδοκιών του κυπριακού λαού.
Ήταν ένας άξιος Έλληνας!
Πρώην Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων
