Του Ιωάννη Δαμίγου
Ο κύριος Τσίπρας ξεκινά πολύ συχνά τις προτάσεις του στην Βουλή, με το: Κύριε Μητσοτάκη δεν καταλαβαίνετε…..και λοιπά. Ο δε κύριος Κουτσούμπας πρόσφατα είπε πως: Ο κύριος Μητσοτάκης συναντιέται με πρίγκιπες για το Τατόι αντί να ακούει τις προτάσεις του λαού.
Κάτι δεν πάει καλά εδώ! Κάτι δεν πάει καθόλου καλά εδώ, ή εγώ να δεχθώ πως έχω κάποιο μεγάλο πρόβλημα αντίληψης! Ο ένας καλεί τον κ. Μητσοτάκη να … καταλάβει και ο άλλος τον καλεί να συζητήσει με τον λαό! Ποιον, τον κ. Μητσοτάκη! Ο οποίος καταλαβαίνει πλήρως και γι’ αυτό δεν συζητά, αλλοίμονο, με τον λαό! Αν καταλάβαινε και αν συζητούσε, τότε το λιγότερο θα χαρακτηριζόταν…κεντροαριστερός! Μάλλον δεν έχετε καταλάβει εσείς τι συμβαίνει, θα μου επιτρέψετε να σημειώσω. Ή δικαιολογείτε και δικαιολογείστε οι ίδιοι για την πραγματική κατάσταση και το τι ακριβώς εξυπηρετεί ο κ. Μητσοτάκης!
Όπως και ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας. Ίσως να έχει πεισθεί και αυτός, πως ο κ. Μητσοτάκης πιθανό να μην αντιλαμβάνεται τι πραγματικά θα έπρεπε σωστά να πράξει, αυτά δηλαδή που έταζε προεκλογικά. Πως έχει κάνει ένα απλό λάθος στην αξιολόγηση των προβλημάτων και πως θα μπορούσε στο μέλλον να το διορθώσει, αφού καταλάβει και αφού συνομιλήσει! Αυτή την αίσθηση προσφέρεται στον κάθε αδαή; Που μπορεί να εκληφθεί και ως αναστρέψιμη, απλώς με λίγα προεκλογικά επιδόματα; Δεν θα είναι δα και η πρώτη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο. .Έχει φθάσει, αν δεν έχει ξεπερασθεί, η πολιτική αυτή αντιμετώπιση της μη κατανόησης τάχα, να καταντά εκνευριστική πια! Το να μην καταλαβαίνει δήθεν, πιθανό να αποτελεί και ένα τελευταίο σωσίβιο επιβίωσης για έσχατη προσφορά χαρτζιλικιού σε καλοδεχούμενους πεινασμένους αλλοίμονο. Οι εύκολοι ψήφοι της τελευταίας σωτήριας στιγμής, προς τον ελεήμονα που είδε στο τέλος το φως το αληθινό, αυτό της μετάνοιας!
Καιρός να σταματήσουν επιτέλους οι διαπιστώσεις επί των διαπιστώσεων για την κυβέρνηση της απάθειας και της μη κατανόησης. Εσείς ήσασταν αυτοί που δεν καταφέρατε τα δικά σας και αυτός είναι που κατάφερε τα δικά του. Χωρίς ανάλυση αμφοτέρων, δυστυχώς. Ώρα για το τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει, με πλήρη … κατανόηση. Και όχι τι θα έπρεπε και τι θα μπορούσε να γίνει …θεωρητικά. Η δικαιολογία αποτελεί το δεκανίκι του λάθους. Οτιδήποτε άλλο καταντά εκνευριστικό πιά.