Του Παύλου Αλέπη
Ούτε σύμπτωση είναι, ούτε ζητηματάκι. Μάλιστα, λέω, πως πρέπει να το λύσουμε έγκαιρα, γιατί η Ευρώπη το βρίσκει μπροστά της… όλο και συχνότερα. Και εμείς το ίδιο: Τι μπορεί να εγγυηθούν τα πρόσωπα της Πολιτικής που διαχειρίσθηκαν την Δημοκρατία και εξ αντικειμένου, απέτυχαν; -Τι τους εξαγνίζει πράξεις και παραλείψεις και τολμούν και επανέρχονται; Γιατί λέμε ψέματα (στον εαυτό μας ) ψελλίζοντας το γνωστό, πως οι πολιτικές κρίνονται εκ του…αποτελέσματος;;;
Η ελλειπής Δημοκρατία μας έχει κενό. Αυτή είναι μια λογική απάντηση που ΔΕΝ θα σας δώσει κανένα κομματικό επιτελείο ή απλώς κανένας πολιτευόμενος. Και θα σας…παραπέμψει έντεχνα, στην έννοια, τι είναι και τι δεν είναι άξιο να θεωρηθεί επιτυχημένο. Δηλαδή άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Αυτό, είναι σαφώς μια αρχικά σεβαστή πολιτική θέση επιβίωσης των όσων πολιτεύτηκαν. Αλλά αυτό, τι ενδιαφέρει τον πολίτη;Που βρίσκει διαρκώς μπροστά του αποτυχημένα πρόσωπα και ασκημένες πολιτικές; Τι τον κάνει να αδιαφορεί και τώρα μάλιστα περισσότερο ,τώρα που έχει υποστεί κοινωνική ήττα; Δηλαδή δεν βλέπουμε καθαρά, σαν υπεύθυνοι πολίτες. τους αποτυχόντες; Πώς περιμένουμε μια…κάθαρση; Με αυτοκριτική; Ή μήπως με μερική εκλογική ανανέωση και.. μηδενισμό λαθών;
Ο πληγωμένος, με την απώλεια κοινωνικού κράτους πολίτης , αναζητά μια επανόρθωση χειροπιαστή και όχι γενικότερα θεωρητική. Δηλαδή (θα έπρεπε) να επιθυμεί έντονα να ξεπεράσει το αίσθημα της στέρησης και να αναζητά τους υπεύθυνους που του την επέφεραν. Έτσι λέει η λογική. Την βλέπετε να επικρατεί την λογική; Η μήπως πιστεύουμε σε μια…θεολογική Δικαιοσύνη;;;
Τώρα -που η δυσαρέσκεια είναι γενικευμένη- τώρα, νομίζω, είναι μια ευκαιρία διόρθωσης δημοκρατικών ημαρτημένων. Τώρα που η έννοια του Κράτους δικαίου καλύπτει ολοένα και λιγότερους. Βλέπετε πουθενά τέτοια κίνηση;; Ή μήπως το κενό, βοηθά την γομολάστιχα των αποτυχημένων;
Η απώλεια κεκτημένων, η δυσαρέσκεια στην πολιτική αναποτελεσματικότητα φουντώνει και θεωρητικά, εξηγεί την άνοδο του Εθνικισμού και του Λαϊκισμού και καταγράφεται παντού όπου ζητείται η γνώμη των πολιτών. Δηλαδή στις εκλογές… Τι θα την σταματήσει;; Το Ιταλικό πρόσφατο παράδειγμα ήρθε να προστεθεί στο Βρετανικό, το Ολλανδικό,το Αυστριακό, φυσικά στο Γαλλικό, ακόμα και στο Γερμανικό -εκεί που το αίσθημα της απώλειας κεκτημένων δεν νοείται τόσο έντονο. Κι όμως έχουμε παραδόξως, αντί απομάκρυνσης των αποτυχημένων, έμμεση διατήρηση ή και επαναφορά… σε μεγάλο ποσοστό. Τον Λαϊκισμό λοιπόν μόνο στα λόγια τον εξορκίζουμε; Ποιος ανησυχεί; Και αφού ανησυχεί τι επιλογές κάνει; Και οι πρακτικοί άνθρωποι τι προτείνουν; Μια αόριστη αναθεώρηση;
Άγνωστες οι… βουλές. Εξηγήσιμη όμως η σύγχυση που τις προκαλεί….Και ιστορικά ερμηνευμένες, αλλά και αδρά πληρωμένες…. Διάβασα μια εύστοχη παρατήρηση ενός Ιταλού που έχει υποφέρει από την κομματική αναταραχή… που υποτίθεται δίνει αγώνα ανανέωσης… Πηγαίνεις -λέει- στον ισότοπο του κόμματος των Πέντε Αστέρων του Μπέμπε Γκρίλο και ψάχνεις τις θέσεις τους – για την Δημοκρατία λέει- και τι συμβαίνει….; Βρίσκεις τα πάντα και το…αντίθετο τους. !!!! Δηλαδή από απόψεως Δεξιάς – Αριστεράς κάτι άμορφο… Και αυτό το κίνημα είναι που πρώτευσε στις εκλογές. Με σύνθημα την άρνηση των πάντων….Άντε….πηγαίνετε ΟΛΟΙ. Τι να πεις. Μιράκολο;;; Ή κάτι άλλο, σε τυφλή αδήριτη, ανάγκη ανανέωσης;;;
Ε μεις εδώ,στην χώρα μας, ακολουθώντας και παρακολουθώντας, και τον δικομματισμό ζήσαμε και την αυτοδυναμία και την…πολυσυλλεκτικότητα κάναμε σημαία και ακόμα ψάχνουμε να βρούμε απαντήσεις σε τόσες θολές αποφάσεις… Μήπως θα πρέπει να ψάξουμε καλύτερα στην αναζήτηση μιας συγκεκριμένης δημοκρατικής κρίσης και έντιμης αξιολόγησης των προσώπων; Σας ακούγεται αόριστο;;; Μα δεν είναι αόριστη αυτή η υπάρχουσα αντιμετώπιση-του τύπου ” Άσε αδελφέ, θα κριθούν ΟΛΑ στις εκλογές”. Έτσι επιτάσσει η Δημοκρατία.
Κοιτάξτε όμως πως έχουν κατσικωθεί, στην πολιτική ζωή μας πρόσωπα που θεωρούν τον εαυτό τους επιτυχημένο και καταφέρνουν, να επανεκλεγούν με τεχνάσματα. Καταφέρνουν να εκλεγούν απλά…μετατοπίζοντας σε άλλους την ευθύνη… Απίστευτη τέχνη του εξηγεί τα… ανεξήγητα. Μια χρεοκοπημένη χώρα με αδέξιους χειριστές της αδιεξόδου που επανέρχονται πάλι και πάλι , υποσχόμενοι έξοδο από το…αδιέξοδο που μας οδήγησαν οι ίδιοι…
Αναρωτηθείτε αν αυτό που λέω είναι δημοσιογραφική υπερβολή. Και φοβάμαι πως θα μας απασχολήσει στιγμιαία, την…προεκλογική περίοδο, για να βρεθούμε πάλι μπρος στα…τετελεσμένα. Μια Δημοκρατία -αντιπροσωπευτική λοιπόν-που εξαγνίζει μεγαλόθυμα ακόμα και εγκληματικές, ολέθριες πολιτικές αποφάσεις… Αποφάσεις σε βάρος της Δημοκρατίας.
Ωραία και λαμπρή η μεγαλοθυμία μας και η δεύτερη ευκαιρία ως βασική αρχή… βοηθά και τον ψηφοφόρο να…πεθάνει χωρίς τύψεις. Αλλά αρκεί; Η μεταφυσική θα μας λύσει το πρόβλημα οι αποτυχημένοι να βρουν εμπόδια; Τι περιμένουμε τα αποτυχημένα πρόσωπα που μας περιβάλλουν να…αποσυρθούν από μόνα τους;
Το βλέπουμε καθαρά, σε όλη την Ευρωπαϊκή επικράτεια. Κίνημα κομματικής ανανέωσης και πολιτικής κάθαρσης-με έντονο χαρακτήρα- δεν έχει εμφανισθεί, ούτε καν σαν διακηρυγμένο αντίδοτο του λαϊκισμού και του εθνικισμού. Τον χορό της Δημοκρατίας τον χορεύουν-με μικρές εξαιρέσεις- οι ίδιοι… χορευτές. Ούτε καν το λογικοφανές σύνθημα δεν ακούω “Όχι, εγώ ανθρώπους που δοκιμάσθηκαν και απέτυχαν δεν ξαναψηφίζω”…