Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται, και τότε το κοινό παραλείπει να σφυρίζει…
Πάμε… εκλογές; Έτσι φαίνεται, αλλά αυτό δεν σημάνει ότι έτσι είναι. Οι εκλογές δεν επιβάλλονται από το κόμματα της αντιπολίτευσης, ούτε καν της αξιωματικής: «Προφανώς και δεν μπορούμε να τις επιβάλλουμε, δεν θα καταλύσουμε το πολίτευμα και το Σύνταγμα», είπε προ ημερών ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ Αλέξης Τσίπρας. Όμως, «ζητάμε να γίνουν εκλογές για να σωθούν ανθρώπινες ζωές», καθώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη «έχει αποτύχει απολύτως στη διαχείριση της πανδημίας – είναι διαχειριστής της συμφοράς», πρόσθεσε.
Αλλά δεν είναι μόνο ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ… Σύσσωμο το πολιτικό και παραπολιτικό σύμπαν – κόμματα, πολιτικοί, δημοσκόποι, εκλογολόγοι, πολιτικοί αναλυτές – βλέπει κάλπες μέσα στο 2022 και, ανεξάρτητα αν το ομολογεί ή όχι, δουλεύει ήδη γι’ αυτές: πρώτη και… καλύτερη η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η οποία, σύμφωνα με πληροφορίες, επανεξετάζει το σενάριο των διπλών εκλογών εντός του τρέχοντος έτους: ακόμα και πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, κατά το τρίμηνο Απριλίου – Ιουνίου «με στόχο τον αιφνιδιασμό του ευρισκομένου σε συνεδριακή εσωστρέφεια ΣΥΡΙΖΑ». Το πιθανότερο αμέσως μετά, «κατά τη διάρκεια του φθινοπωρινού τριμήνου»: ότανη τουριστική βιομηχανία θα έχει αποδώσει τους καρπούς της και τα κεφάλαια του Ταμείο Ανάκαμψης θα συνεχίζουν να ρέουν.
Και πάντως πριν το 2023, κατά τη διάρκεια του οποίου, λόγω της επαναφοράς του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ, ο δημοσιονομικός χώρος θα στενέψει ασφυκτικά για τη χώρα. Αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για ρουσφετολογικές διευθετήσεις και λαϊκίστικα μέτρα … εκλογικού χαρακτήρα στο κυβερνόν κόμμα.
*******
Είναι κοινός τόπος ότι οι εκλογές είναι η μόνη δημοκρατική διέξοδος από αυτή την κατάσταση πολιτικής, οικονομικής και υγειονομικής αθλιότητας που βιώνουμε ως λαός και ως χώρα∙ ωστόσο, μόνο ο πρόεδρος του κόμματος τη αξιωματικής αντιπολίτευσης εκφράζει ανοιχτά και καθαρά την διάθεση μιας οργανωμένης αμφισβήτησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ζητώντας την πτώση της και την αντικατάστασή της:
«Ζητάμε εκλογές γιατί δεν πάει άλλο. Γιατί κάθε ημέρα που περνάει πεθαίνουν δεκάδες αβοήθητοι συνάνθρωποί μας. (…) Θέλουμε και επιδιώκουμε το αίτημά μας αυτό να συναντηθεί με την κοινωνική αγανάκτηση σε ένα κίνημα απαλλαγής και αλλαγής, που θα επιβάλει την προσφυγή στις κάλπες…»,ήταν μια από τις τελευταίες σχετικές παρεμβάσεις του κ. Τσίπρα.
Πολύ σωστά. Αλλά αρκεί η επαναλαμβανόμενη έκφραση της διάθεσης μιας οργανωμένης αμφισβήτησης της κυβέρνησης (ακόμα και αν μεταφέρει τη ξεχωριστή δυναμική μιας πολιτικής προσωπικότητας, όπως αυτής του πρώην πρωθυπουργού και σημερινού προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα) για να προκαλέσει την πτώση της, την προσφυγή στις κάλπες και την αντικατάστασή της;
Ασφαλώς όχι, αν λάβουμε υπ’ όψιν την εν γένει οργανωτική, ιδεολογική και πολιτική κατάσταση και στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μηδέ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ εξαιρουμένου: η αποσταγμένη κοινοβουλευτική εμπειρία δεκαετιών διδάσκει ότι μια καλά οργανωμένη αμφισβήτηση πρέπει να κατευθύνεται από ένα κόμμα ή από σύνολο κομμάτων που συνιστούν μια συμπαγή αντιπολίτευση…
*******
«Στην πολιτική, όπως και στην ορχήστρα, οι φάλτσες νότες ακούγονται και το κοινό παραλείπει να σφυρίζει», μας θυμίζει – χωρίς απαραιτήτως να αναφέρεται στον… ΣΥΡΙΖΑ – ένας εξπέρ της κοινοβουλευτικής λειτουργίας των κομμάτων*. Εξάλλου, ο Ναπολέων, που γνώριζε την τέχνη τής πολιτικής όσο και την τέχνη τού πολέμου, συνήθιζε να λέει ότι «καταστρέφει κανείς καλά μόνο εκείνο που αντικαθιστά».
Φυσικά, στις σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, τα παιγνίδια είναι ηπιότερα, αλλά παραμένει αδήριτη η αλήθεια ότι τούς αμφισβητούντες τούς παίρνουν στα σοβαρά όταν φαίνονται ικανοί να αντικαταστήσουν τούς αμφισβητούμενους: μόνο μια καλά οργανωμένη και συμπαγής πολιτική δύναμη μπορεί ν’ αντικαταστήσει μια καλά οργανωμένη και συμπαγή πολιτική δύναμη.
Θεωρίες, θα μου πείτε. Ωστόσο, πάμε… εκλογές με μια αίσθηση αβεβαιότητας για την εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, που οφείλεται και στις διάφορες περί όνου σκιάς προσυνεδριακές… ομπρελομαχίες εντός του. Οι οποίες, σε συνδυασμό με την συνήθη εσωστρέφεια που εμφιλοχωρεί στα αριστερά κόμματα, ιδιαίτερα κατά τις παρατεταμένες προσυνεδριακές περιόδους, προκαλούν και διασπείρουν στον χώρο της Δημοκρατικής Παράταξης αναπάντητα ερωτηματικά για την δυναμική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως οργανωμένης – συμπαγούς πολιτικής δύναμης που μπορεί να υπερκεράσει και να αντικαταστήσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ας ελπίσουμε ότι τα συγκεκριμένα ερωτηματικά θα απαντηθούν θετικά απ’ το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που, όπως υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας «δεν θα είναι ούτε συνέδριο χειροκροτητών, ούτε αρένα μηχανισμών. Αλλά μια πλούσια, βαθιά ανταλλαγή ιδεών, προβληματισμού, αυτοκριτικής και πάνω απ’ όλα αφετηρία αγώνα και κινητήρια δύναμη δράσης».
*Ο Γάλλος πολιτικός επιστήμων Αντρέ Ωριού στη Μικρή Πολιτική Εγκυκλοπαίδεια