Toυ Γ. Λακόπουλου
Ανάμεσα στους ελάχιστους που συνόδευσαν τον Άκη Τσοχατζόπουλο στην τελευταία κατοικία του στο Α’ Νεκροταφείο, εύκολα μπορούσε να ξεχωρίσει κανείς μια φωτεινή παρουσία: ο δημοσιογράφος και σύμβουλος έκδοσης των ΝΕΩΝ Γιώργος Παπαχρήστος.
Προφανώς γνωστός, ίσως και φίλος του εκλιπόντος τα παλιά χρόνια , αλλά σκληρός επικριτής του όταν περιέπεσε στην ανυποληψία με τις υποθέσεις που τον έστειλαν στη φυλακή.
Η συμμετοχή του στον τελευταίο αποχαιρετισμό, ήταν φωτεινή γιατί ήταν απρόβλεπτη.
Βρέθηκε ανάμεσα στους λίγους, ενδεχομένως για ρεπορτάζ, αλλά κυρίως – όπως ο καθένας μπορούσε να διακρίνει- και για να επιτελέσει ένα ανθρώπινο θλιβερό καθήκον.
Απέναντι σε έναν άνθρωπο που ασφαλώς γνώριζε καλά, προτού πέσει την αρμοδιότητα της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Ήταν μια πράξη προσωπικής αξιοπρέπειας, ήθους και υποδειγματικής συμπεριφοράς απέναντι στον νεκρό- ανεξάρτητα από την κρίση του γι’ αυτόν στη τελευταία φάση του βίου του. Υπήρξαν και προγενέστερες φάσεις.
Από αυτή την άποψη ήταν “χαστούκι” στα πρόσωπά των μεγαλόσχημων του του ΠΑΣΟΚ , που απουσίασαν από τη συγκεκριμένη κηδεία.
Για να μην “εκτεθούν”, οι μικρόψυχοι. Ανάλγητοι και αμοραλιστές. Σα να μην τον ήξεραν, να μην τον είχαν συναναστραφεί και να μην του οφείλαν ορισμένοι.
Ο Παπαχρήστος ούτε συγκυβέρνησε με τον Άκη, ούτε ήταν μαζί στα κομματικά όργανα, ούτε συνδιοργάνωσε εκλογικές καμπάνιες, ούτε έκανε οικονομικές εξορμήσεις για το κομματικό ταμείο, ούτε υπήρξε συνεργάτης του.
Απλώς τον ήξερε. Τους συνέδεε ό,τι συνδέει έναν δημοσιογράφο με έναν πολιτικό. Ίσως είχε και προσωπική κοινωνική επαφή, ως τις γνωστές δραστηριότητες του πολιτικού που οδήγησαν στη δικαστική ατιμωτική κρίση.
Από τις στήλες της εφημερίδας του επέκρινε -αποκαρδιωτικά- τον Άκη. Αλλά στο θάνατό του προσήλθε για να τιμήσει ανθρώπινα , τις παλιότερες δραστηριότητες του θανόντος, ή τις ενδεχόμενες προσωπικές σχέσεις μαζί του.
Αυτό το απλό δεν το αισθάνθηκε ως καθήκον κανείς από το ΠΑΣΟΚ, ιδίως από όσους είχαν για πολλά χρόνια συνεργασία μαζί του. Μόνο ο Ηλίας Λιβάνης και η Μένη Μαλλιώρη ήταν εκεί…
Πλην της απαράδεκτης Φώφης – που υπάρχει στο δημόσιο βίο ως απότοκο της γνωστής “Ομάδας Γεννηματα- με την κατάπτυστη ανακοίνωση, ούτε ο Λαλιώτης, ούτε ο Σκανδαλίδης, συνοδοιπόροι του στο ΠΑΣΟΚ, και στην αυλή του Ανδρέα.
Δεν κατάλαβαν ότι ο θάνατος είναι ένα όριο και ο νεκρός δικαιούται τιμές από όσους διασταυρώθηκαν μαζί του, ό,τι κι αν συνέβη όσο ζούσε.
Από την ιστορική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μόνο ο Κώστας Σημίτης έδωσε δείγμα προσωπικής ευπρέπειας, απέναντι στον νεκρό παλιό αντίπαλό του- κάνοντας με αστική ευγένεια το αυτονόητο: συλλυπήθηκε την οικογένειά του.
Οι άλλοι δεν αισθάνθηκαν την υποχρέωση να κάνουν ούτε αυτό. Σαν να ήταν κάποιος που δεν γνώρισαν. Η έλλειψη προσωπικής αγωγής συναντήθηκε με την κουτοπονηριά και την υστεροβουλία- και για πολλούς και με την αγνωμοσύνη.
Δεν ήταν εκεί ούτε καν όσοι μετείχαν πρωταγωνιστικά στην “ομάδα του Άκη”. Ο Παπουτσής, άφαντος. Η Ξενογιαννακοπούλου, ο Κοτσακάς, ο Τσιόκας, ο Βερναρδάκης που πολιτεύονται με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι επωφεληθέντες πολλαπλά “νεολαίοι του Άκη” Μωραΐτης και Μαδεμλής ομοίως. Ούτε καν η Αντωνίου -που εμφανιζόταν ως “πασιονάρια” της ομάδας του.
Δεκάδες βουλευτές και κομματικοί παράγοντες που είδαν στον- κομματικό – ήλιο μοίρα χάρη στην Τσοχατζόπουλο, εξαφανίσθηκαν μαζί με τον στρατό των παραγόντων που ευεργετήθηκαν επί των ημερών της ισχύος του. Κάποιοι πλούτισαν κιόλας.
Οι ασήμαντοι έγιναν πιο ασήμαντοι.
Όσο ζούσε και μετά την καταδίκη του από το Δικαστήριο, ήταν κατανοητή η απόσταση και η διακοπή σχέσεων- για πολιτικούς λόγους.
Αλλά μετά το θάνατό του συνιστά ανήθικη στάση η απουσία από την νεκρώσιμη ακολουθία παλαιών γνωστών και φίλων. Τι φοβήθηκαν;
Ο τρόπος που διάλεξαν να διαχωρίσουν τους “έντιμους” από τους “ανέντιμους” στο ΠΑΣΟΚ τους εκθέτει.
Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να εμπνεύσουν ως πολιτικοί και ως άνθρωποι όταν κρύβονται;
Ιδίως όταν κανείς δεν ξέρει πού θα βρισκόταν σήμερα κάποιοι από αυτούς, αν ο Άκης δεν είχε αποφύγει να καταληφθεί από το “σύνδρομο του Σαμψών” και κουνήσει συθέμελα τον “Ναό”.
Η παρουσία ενός αμέτοχου στα ενδότερα του ΠΑΣΟΚ δημοσιογράφου, λειτούργησε ως μέτρο ανθρώπινης ευαισθησίας και έδωσε την ευκαιρία της αντιδιαστολής συμπεριφορών.
Αν όσοι απείχαν, ενώ είχαν ανθρώπινο καθήκον να παραστούν, νομίζουν ότι “ξεπλύθηκαν” κάνουν λάθος. Η Νέμεσις ήταν εκεί και κατέγραφε απουσίες.