Του Γ. Λακόπουλου
Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε αρχηγός στο κόμμα του στα 28 του, ο Κώστας Καραμανλής στα 41 και ο Νίκος Ανδρουλάκης στα 42 του. Είναι το μόνο που τους συνδέει.
Το νέο αφεντικό της Χαρ. Τρικούπη δεν έχει τη χαρισματική δημόσια παρουσία τους και δεν κάνει ο ίδιος γκελ στην κοινωνία. Αλλά είναι σοβαρός και μετρημένος πολιτικός.
Ο θρίαμβος του οφείλεται περισσότερο στις οργανωτικές και λιγότερο στις πολιτικές του δεξιότητες.
Οφείλει τη νίκη του σ’ αυτές τις ικανότητές και την μετατροπή της σε θρίαμβο στον Γ. Παπανδρέου, με την μικροπρέπεια που χαρακτήρισε τη δημόσια παρουσία του εναντίον του μετά την ψυχρολουσία της πρώτης Κυριακής.
Σε κάθε περίπτωση ο Ανδρουλάκης πιστώνεται ότι γκρέμισε τη μία από τις πολιτικές δυναστείες της χώρας. Αλλά αυτό που παραλαμβάνει δεν ανταποκρίνεται στο κλίμα που διαμορφώθηκε αυτές τις μέρες.
Το ΚΙΝΑΛ είναι κόμμα που φθίνει- για τον απλούστατο λόγο ότι οι μετά τον Σημίτη ηγεσίες του δεν έπεισαν ότι έχει λόγο ύπαρξης. Υπάρχει ως απόηχος του ΠΑΣΟΚ- η διάλυση του οποίου είναι έργο του Γ. Παπανδρέου.
Ο Βενιζέλος παρέλαβε συντρίμμια και δεν μπορούσε να τα ξανακάνει κόμμα, γιατί δεν είχε συνάφεια με τον χώρο.
Η Γεννηματά δεν είχε προσωπικές δυνατότητες για κάτι περισσότερο και το στοίχημα της θα ήταν απλώς να μπει στην επόμενη Βουλή.
Ο Ανδρουλάκης έχει πλέον ένα κόμμα που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε γιατί δεν έχει ιδεολογία που να παράγει αντίστοιχη πολιτική.
Οι μεγαλοστομίες της προεκλογικής περιόδου για το ΠΑΣΟΚ που “επιστρέφει ως κεντρικός φορέας της δημοκρατικής παράταξης για να ανατρέψει το πολιτικό σκηνικό” και άλλα διηγήματα δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Το κόμμα που πρέπει να ανακαινίσει δεν μπορεί να υπάρχει ως ΚΙΝΑΛ γιατί απέτυχε να βρει ρόλο στην πολιτική σκηνή-, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει και ως ΠΑΣΟΚ γιατί δεν το επιτρέπουν η Εφορία και οι τράπεζες.
Σε κάθε περίπτωση ο νέος αρχηγός πρέπει να αποφύγει το παιχνίδι με τις λέξεις: το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να επιστρέψει μόνο ως τίτλος.
Εκτός από την ιδεολογική ταυτότητα, κρίσιμο στοιχείο είναι το είδος και η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, που θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό το μέλλον του.
Η αναπαλαίωση δεν ενδείκνυται και η συγκέντρωση αποσυνάγωγων δεν είναι πειστική ως… ανανέωση. Οι πρώην που συσπειρώθηκαν στους αντιπάλους του πρέπει να παραμείνουν πρώην.
Τι πρέπει να αποφύγει
Ο Ανδρουλάκης θα καταχωρηθεί ως ανερχόμενος, αν αποφύγει τρία συγκεκριμένα λάθη:
Πρώτο, να εμπιστευτεί τον Παπανδρέου ότι θα μείνει στο κόμμα-. Δεύτερο, να δώσει ρόλο στον υπόδικο Λοβέρδο. Τρίτο, να αρχίσει παρτίδες με τον Σημίτη και τον Βενιζέλο, ή να υποκύψει στο φλερτ που άρχισε ήδη Διαμαντοπούλου, την οποία ακόμη και ο Μητσοτάκης την αφήνει στα αζήτητα ως τοξική. Ολα αυτά΄ θα του προσφερθούν ως… στήριξη.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τον Πρωθυπουργό και την κυβέρνηση, αν δεν σταθεί μαχητικά απέναντι, θα ακυρώσει το λόγο της εκλογής του. Ήδη ο Μητσοτάκης άρχισε τον εναγκαλισμό του ζητώντας του “υπεύθυνη αντιπολίτευση”. Δηλαδή μη αντιπολίτευση.
Σε ένα κόμμα που θέλει να “ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ” δεν χωράει η λογική των ίσων αποστάσεων και του διμέτωπου, που κατέστρεψε τη Γεννηματά. Ο σκοπός είναι να γίνει “εξολοθρευτής δυο δυναστειών” και όχι σανίδα σωτηρίας της μιας.
Θα μείνει στην Ιστορία αν συμβάλλει στο τέλος της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και τη θεμελίωση της προοδευτικής κυβέρνησης, με τις αναλογίες που θα αποφασίσουν οι πολίτες. Αυτό σημαίνει στρατηγική συμμαχία με τον Τσίπρα. Συνεπώς πρέπει να αποσύρει άμεσα το κόμμα του από όλα τα μέτωπα κατά της Αριστεράς- στα οποία το έσπρωξαν οι μετά Σημίτη ηγεσίες του..
Η θεμιτή και αυτονόητη επιδίωξη για αύξηση της κομματικής επιρροής στις κάλπες , εχει νόημα γι αυτό το κομμα- αλλά και είναι και εφικτή- μόνο αν πρόκειται να συνεισφέρει στην απομάκρυνση του Μητσοτάκη και την προοπτική της προοδευτικής κυβέρνησης. Οποιοδήποτε φλερτ με τη ΝΔ θα είναι θα είναι ιστορική πλαστογραφία για κόμμα που θα έχει τον τίτλο ΠΑΣΟΚ
Η πρώτη παγίδα
Η πρώτη παγίδα που θα βρει μπροστά του ο Νίκος Ανδρουλάκης στήνεται ήδη από το μιντιακό σύστημα που προσπαθεί να τον καλουπώσει ως αντι-Τσίπρα. Δηλαδή να τον φέρει στα μέτρα του.
Όπως τον προειδοποίησε ο Γ. Καρελιάς από News 247.gr “δεν εξελέγη για να “νικήσει” τον Αλέξη Τσίπρα”.
Αν παρασυρθεί σε μικρομεγαλισμούς -α λα Παπανδρέου και Λοβέρδου- ότι θα υπερσκελίσει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και θα κάνει το κόμμα του δεύτερη δύναμη και εν δυνάμει κυβέρνηση, βάζει τις βάσεις για κόμμα του 2%. Θα γίνει παιχνίδι στα χέρια της διαπλοκής για να καταλήξει όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Ο δρόμος που οδηγεί σε κρίσιμο πολιτικό ρόλο διαρκείας τον Νίκο Ανδρουλάκη και το κόμμα του είναι η συμβολή στην προσπάθεια να μπει τέλος στην κυριαρχία του Νεομητσοτακισμού και της αντικοινωνικής πολιτικής που εκπροσωπεί.
Αυτό δεν γίνεται με επίκληση στις <παρακαταθήκες της Φώφης Γεννήματα>. Θα γίνει με τη συμπόρευση των δύο κομμάτων στην πορεία για προοδευτική κυβέρνηση. Αν το ΚΙΝΑΛ λοξοδρομήσει, θα συρρικνωθεί στις επόμενες εκλογές κιόλας και η περίοδος Ανδρουλάκη θα λήξει πρόωρα. Εκτός αν αρχίσει να καταναλώσει τα προϊόντα των δημοσκόπων -που προεξοφλούσαν την ήττα του- με ψευδαισθήσεις ότι η αντι-ΣΥΡΙΖΑ στάση τον τρέφει….
Ο νέος πολιτικός αρχηγός κρατάει στα χέρια του το μέλλον του και δεν πρέπει να το ξοδέψει σε χίμαιρες για την πολιτική και ηθική νομιμοποίησή του. Ο προσανατολισμός του κόντρα στη ΝΔ είναι μονόδρομος.
Αν πιστεύει ότι θα δημιουργήσει αντι-ΣΥΡΙΖΑ πόλο στην ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη, όπως του υποδεικνύουν οι φίλοι του Μητσοτάκη στα ΜΜΕ, θα τον καταπιεί το εγχείρημά του.
Με άλλα λόγια: αν επιχειρήσει να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει, θα πνιγεί.
