Του Πέτρου Σατραζάνη
Σκέψεις πάνω σε έναν διαλεκτικό θάνατο
Επειδή τίποτα όταν εκβιαστικά επιβάλλεται δεν ζει πραγματικά, τη στιγμή αυτή ακριβώς σκέφτομαι ένα μωρό παιδί που με ασχημάτιστη συνείδηση γνωρίζει τη σοφία και δεν γνωρίζει τα όρια, προτού την ξαναχάσει όσο μεγαλώνει, για να εμπεδώσει κάπως τα όρια.
Η πηγή του κακού όμως, έρχεται από πολύ μακριά και για την ακρίβεια από πολύ βαθιά. Καταλήγει να γίνεται αυταρχισμός, κυνισμός, φανατισμός και η αποτροπή τους ενώνεται άρρηκτα με την οριοθέτηση ως ζήτημα παιδείας και καθόλου με την επιβολή ως ανάγκη υποταγής. Παρόλο που η υποταγή στη μετριότητα μοιάζει να είναι το κύριο μέλημα του σημερινού κόσμου κάθε μη υποχώρηση στη μαζοποίηση της σκέψης είναι μια πολύ ζωντανή και υποσχετικά γοητευτική στιγμή .
Μοιάζει τραγελαφικό αλλά στην παρούσα στιγμή δεν μπορούμε ίσως να διανοηθούμε κάποιον να δηλώνει Αντι-φανατικός ( Θα έπρεπε; ). Περίεργο, διότι με μεγάλη ευκολία ένας Αντι-ρατσιστής και ένας Αντι-φασίστας δείχνουν να αυτοπροσδιορίζονται μέσω μιας λέξης που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.
Πολύ απλά, δεν μπορείς να προσδιορίσεις ένα οποιοδήποτε ”κάτι” βάσει αυτού που ΔΕΝ είναι. Το ονομάζεις και το ορίζεις με βάση αυτό που παράγεται από τη σχέση του εν λόγω ”κάτι” με μια εστία αλήθειας κατά τη ροή του κόσμου και του χρόνου. Εάν ξαφνικά αλλάζαμε την οντολογία της γραμματικής μας για να ορίσουμε κάτι μέσω του αρνητικού του, δίνοντας ουσία σε αυτό που τελικά Δεν είναι, θα έμοιαζε με Οργουελική παρωδία χωρίς προηγούμενο. Δεν υφίσταται εννοιολογικά μια τέτοια λεκτική αποτύπωση, καθότι δεν υπάρχει αντι-ρατσιστής, αλλά κάποιος που δεν είναι ρατσιστής.
Εν ολίγοις και επί παραδείγματι, κάποιος που δεν είναι υποκριτής, δεν σημαίνει καθόλου ότι είναι αντι-υποκριτής. Υπό τον όρο ότι προσδιορίζεται ανάλογα με τη σχέση που έχει με την έννοια της υποκρισίας και όχι με την …αντι-υποκρισία που δε σημαίνει τίποτα και σε καμία γλώσσα. Εκτός από τα fake news, τα γεγονότα δηλαδή που δεν συνέβησαν ποτέ και παρουσιάζονται ως αληθινά, ο μεγαλύτερος κίνδυνος ελοχεύει στην αυθαίρετη διαλεκτική κατάργηση μιας οντολογίας της γλώσσας η οποία εγγυάται την ύπαρξη και τη ροή των νοημάτων.
Η ταχύτητα των γεγονότων είναι καταπληκτική ωστόσο έχοντας συνηθίσει στις μεγάλες ταχύτητες λόγω διαδικτύου τα αφομοιώνουμε ως ενιαία και αδιαβάθμητα. Ιδού μερικές σκέψεις που με ελάχιστη επεξεργασία κατέγραψα.
Ας μην τοποθετούμε στη λέξη ”ιερός” τη λέξη ”πόλεμος”. Κάθε τι ιερό, έχει πρωτίστως φροντίσει να απαλλαγεί απ’το δογματισμό κι επομένως ανοίγεται στον κόσμο τόσο σαν σκέψη όσο και σαν πράξη.
Ας μην παρατηρούμε άλλους ιερούς πολέμους , δικαιώνοντας τη λανθάνουσα νοσηρότητα που κρύβουν τέτοιες ‘’απολαύσεις’’.
Ας προσεγγίσουμε τη βια αναλογιζόμενοι το λόγο της δύναμης που την προκαλεί. Η βία δεν σκέφτεται, δεν τιμάει και δεν δικαιώνει. Είναι το αντενεργό πρόσωπο του κακού βιώματος. Είναι η ίδια μη-σκέψη και κατάφαση πηγαίου μηδενισμού, πρωτίστως αρνητικού. Την προτιμά κάθε τι που την περιέχει και άρα που την έχει υποστεί.
Ας σκεφθούμε τον Άλλο. Στα μάτια μας ο κάθε ένας έχει κάτι που μας συνδέει και κάτι που δεν μοιάζει ικανό να συνδεθεί. Η πρώτη επαφή, η κρίσιμη επαφή παράγει την προϋπόθεση μιας σχέσης η οποία δεν μπορεί να είναι ποτέ για πάντα απόλυτη. Κι ίσως ούτε καν για πάντα.
Ας μη λογοδοτούμε για κανένα παρελθόν που μας δόθηκε σαν ιστορία. Η Ιστορία, θυμάται και ξεχνάει, ξεχνάει και θυμάται και στην ουσία καταγράφει μια και μόνο στιγμή- τη στιγμή που κατέγραψε. Για όσες εκδοχές της δεν ακούσαμε ας προτάξουμε τις υποψίες που μας γέννησε. Ας λαχταρήσουμε με το ίδιος πάθος τη διαφορετικότητα του λόγου του άλλου. Του αρθρωμένου και σταθερού, κομψού ή λιγότερο χτενισμένου, ανάλαφρου από το βάρος του να κουβαλάει εξαναγκαστικά απομεινάρια ιδεών και νεκρών ειδώλων, λόγου.
Ας αφήσουμε το στακάτο εντυπωσιασμό που μας προκαλεί το θράσος αυτού που γενικεύει για να ακουστεί δοκιμάζοντας την ησυχία της σιγουριάς του. Ας προτιμήσουμε την διαδρομή αυτού που με φαντασία και ειρμό μιλά για τα πολύ δικά του σαν να μην τα κατέχει καν, κόντρα στην ασφάλεια που παρέχει η ομοφωνία του…οτιδήποτε.
Και τέλος ας αναποδογυρίσουμε το political correct που κατηγοριοποιεί τα πάντα κόβοντάς τα εν συνεχεία στο κρεβάτι του Προκρούστη. Η ορθότητα που δεν έχει φαντασία, επιτίθεται στην ίδια τη ζωή. Έτσι η ζωή φτάνει να είναι αφορισμένη από τον εαυτό της καθότι τίποτα δεν φτιάχτηκε από καμία ηθική-όλα φτιάχτηκαν από τη ζωή την ίδια , κι όλα περιέχονται σε αυτή.