Toυ Γ. Λακόπουλου
Το 2009 η πολιτική των κυβερνήσεων Καραμανλή και η διεθνής κρίση έφεραν την ελληνική οικονομία σε ημιθανή κατάσταση και χρειαζόταν κάποιον να την αναστήσει. Τρόποι υπήρχαν και εκτέθηκαν στις πρόωρες εκλογές εκείνης της χρονιάς. Οι ψηφοφόροι προτίμησαν τη λύση που τους πρότεινε ο Γ. Παπανδρέου.
Ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου έγινε αρχηγός στο κόμμα του ασκώντας κληρονομικό δικαίωμα και πολιτεύτηκε με εμφανή ελαφρότητα από την πρώτη στιγμή. Πριν καν πάρει την εξουσία. Όταν κατέστη φανερό ότι θα κερδίσει τις εκλογές , όποτε και αν γίνουν, αντί να μετριάσει τον αντιπολιτευτικό λόγο του και να καταρτίσει αξιόπιστο πρόγραμμα διακυβέρνησης, πριμοδοτούσε κάθε κινητοποίηση.
Αρνήθηκε να συνδράμει στην ασφαλιστική που του ζήτησε ο Καραμανλής. Δεν ανέκρουσε πρύμνα ούτε καν όταν ο αντίπαλος του πρότεινε προεκλογικό πρόγραμμα λιτότητας . Αντέταξε ότι υπάρχουν λεφτά για πρόγραμμα παροχών- παρότι γνώριζε τη δημοσιονομική εκτροπή.
Όταν πήρε την κυβέρνηση αντί να διαχειριστεί με σωφροσύνη τη δημοσιονομική κρίση που παρέλαβε, συνέχισε να βεβαιώνει ότι το προεκλογικό του πρόγραμμα είναι αδιαπραγμάτευτο και τελικά οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ και σε διεθνή οικονομικό έλεγχο.
Αν το έκανε σκόπιμα ή από ανικανότητα θα το βρει η Ιστορία. Η ουσία είναι ότι μετέτρεψε το πρόβλημα σε θηλειά για τη χώρα και την οικονομία της. Κι όταν δεν κατάφερε να υλοποιήσει ούτε αυτά που ο ίδιος υπέγραψε άρχισε τους τυχοδιωκτισμούς με τις ιδέες περί δημοψηφισμάτων και εξευτελίσθηκε χάνοντας την πρωθυπουργία, χωρίς το κόμμα του να χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή. Ήταν ο πρώτος νεκροθάφτης της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας στον οποίο η ιστορία έδωσε το προνόμιο να διαχειριστεί την ενίσχυση της Αριστεράς, -που εκ των πραγμάτων προκάλεσαν το Μνημόνιο, η πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων με τον κομματισμό, τη διαφθορά και την διαπλοκή-, έμελλε να γίνει ο δεύτερος νεκροθάφτης.
Βασιζόμενος στην πολιτική ανεπάρκεια και τις ακρότητες της κυβέρνησης Σαμαρά, τροφοδοτούσε ένα τυφλό αντιπολιτευτικό κίνημα χωρίς αρχές και χωρίς φραγμούς . Δεν σταμάτησε ούτε όταν όλα έδειχναν ότι η Αριστερά θα κυβερνήσει, ώστε να εκπονήσει με ρεαλισμό το πρόγραμμά της.
Το αποτέλεσμα ήταν να κερδίσει στις εκλογές χωρίς να καταλάβει ποιος ήταν ο ρόλος του εκείνη τη στιγμή. Πήρε μια τραυματισμένη χώρα που προσπαθούσε να ορθοποδήσει και αντί να θεραπεύει τις πήγες της άνοιξε καινούργιες και χειρότερες. Χρησιμοποιώντας όχι απλώς ακατάλληλους τύπους στην κυβέρνησή του, αλλά και διαταραγμένους σε κάποιες περιπτώσεις, έριξε τη χώρα στα βράχια.
Την απομόνωσε στην Ευρώπη και πολιτεύτηκε νομίζοντας ότι η αδυναμία των εσωτερικών αντιπάλων του, συνιστά δική του ισχύ και θα διαρκεί αιώνια. Τελικά με τον απίστευτο τυχοδιωκτισμό του Δημοψηφίσματος έφερε το χειρότερο που θα μπορεί να συμβεί : capital controls και ένα νέο Μνημόνιο. Έτσι οι νεκροθάφτες έγιναν δύο.
Σε απελπιστική κατάσταση πλέον η χώρα περιμένει τον διάδοχο του – που θα προκύψει αργά η γρήγορα. Εξ αντικείμενου τις περισσότερες πιθανότητες έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αυτό τον βάζει μπροστά σε ένα δίλημμα. Θα πολιτευτεί όπως ο Παπανδρέου και ο Τσίπρας, ώστε να πάρει το συντομότερο δυνατό την εξουσία; Ή θα καταρτίσει ένα σοβαρό σχέδιο το οποίο θα του επιτρέψει, όταν έλθει η σειρά του, να μην καταλήξει σαν τους προηγούμενους;
Στην πρώτη κατεύθυνση τον πιέζουν αφ’ ενός η διαπλοκή -που του συνιστά να … τεθεί στην υπηρεσία της, εκστρατεύοντας τυφλά κατά του Τσίπρα και αφετέρου τα εσωκομματικά βαρίδια που τον ωθούν σε ισορροπίες κοντά στο μηδέν.
Αν έχει ένα καθήκον απέναντι στους πολίτες, στο κόμμα του και στον εαυτό του ο πρόεδρος της ΝΔ, είναι να μην γίνει ο τρίτος νεκροθάφτης. Αυτό θα κριθεί τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση.
Αντί να ακολουθήσει τις προτροπές της ολιγαρχίας και των κομματικών βαρόνων, να θεμελιώσει τη δική του εποχή με υπομονή, με σχέδιο και με σωφροσύνη. Να αναδείξει μεθοδικά το πρόγραμμα του και να προχωρήσει χωρίς δισταγμούς σε τομές στο κόμμα του, ξέροντας δυο πράγματα.
Πρώτον. Γι’ αυτόν δεν δουλεύουν οι κεκράκτες της διαπλοκής, όπως του πλασάρουν, ούτε οι κομματικοί με το γνωστό παρελθόν. Δουλεύει ο αντίπαλός του.
Και δεύτερον. Για να το αξιοποιήσει αυτό ο μόνος σύμμαχός του είναι ο χρόνος και όχι όσοι τον ωθούν σε επανάληψη του 1989 και σε κόμμα- ομοσπονδία.