Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε κάτι που δεν είναι business as usual, αλλά θα του χρειαστεί για τη σωτηρία της ψυχής του…
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Κυριάκο Μητσοτάκη να έχει δίκιο, ή να κάνει το σωστό σε κάτι. Δεν είναι θέμα κακοπιστίας απέναντί του, αλλά συμπέρασμα από τη διακυβέρνησή του.
Δεν τον ενδιαφέρει το σωστό και το δίκιο – ούτε ασφαλώς το Δίκαιο – και τα παραβιάζει σαν το ανέκδοτο με τον σκορπιό.
Τον ενδιαφέρει να κυριαρχεί με κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, με ροπή στο δεύτερο.
Πολιτική κυριαρχία εν προκειμένω σημαίνει ιδιοτέλεια, εξυπηρέτηση συμφερόντων, αδιαφάνεια στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος και συστηματική παραβίαση δικαιωμάτων.
Από την ισοπέδωση κεκτημένων, μέχρι την εισβολή στις «ζωές των άλλων», για την οποία του απένειμε βραβείο… κατασκοπείας το Politico.
Ωστόσο στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών, έχει το σωστό και το δίκιο με το μέρος του.
Η απόφαση του να νομοθετήσει τον γάμο τους, με το αυτονόητο δικαίωμα της υιοθεσίας παιδιών, αλλά χωρίς «τεκνοποίηση» με εξαγορασμένη παρένθετη γυναίκα – ο όρος «μητέρα» είναι προσβλητικός για τη μητρότητα – είναι ζυγισμένη και ώριμη.
Μένει βέβαια η απορία για την πρεμούρα του να φέρει στην κορυφή της ατζέντας του, ένα θέμα που ασφαλώς δεν αποτελεί κοινωνική προτεραιότητα.
Προκαλώντας αναταράξεις στην κυβέρνησή του και την Κ.Ο. της ΝΔ – έναντι της οποίας υιοθετεί πρωτοφανείς – και αντικοινοβουλευτικές – μεθόδους.
Προφανώς σχετίζεται με την εμμονική κουλτούρα του για πολιτικό όφελος – όπως πιστεύει ότι θα του προκύψει στο τέλος – και γι’ αυτό χειρίζεται προσωπικά αυτό το θέμα.
Μοιάζει κάπως με τον Σημίτη: στις ταυτότητες πήρε προσωπικά την απαλοιφή του θρησκεύματος – όταν την απόφαση μπορούσε να λάβει ένας υφυπουργός.
Επί του θέματος πάντως, ο Μητσοτάκης νομοθετεί με σωφροσύνη – σε ένα πεδίο στο οποίο δεν κρίνεται ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά δικαιώματα προσώπων και οικογενειών.
Η ισότητα των πολιτών στον γάμο, χωρίς να τσεκάρεται το φύλο τους, η υιοθεσία από ομόφυλες οικογένειες – όπως ισχύει άλλωστε και στις μονογονεϊκές – και η κατοχύρωση των παιδιών τους είναι υποχρεώσεις της Πολιτείας.
Ευλόγως ο νόμος αποκλείει και την τεκνοποίηση με πρακτικές μίσθωσης γυναικών – στις οποίες λείπει το βασικό στοιχείο της ζωής: το «φίλτρο», το συναίσθημα, η αγάπη προς το τέκνο.
Επιπλέον πλην της εργαλειακής εμπορευματοποίησης γυναικών, υποκρύπτονται ενίοτε και ακραίες ευγονικές επιδιώξεις. Σαν την Κασσελάκεια επιθυμία: «θέλουμε δυο παιδιά να μας μοιάζουν».
Κάποιος άλλος ίσως τα θέλει με βούλες.
Ορθώς επίσης ο Μητσοτάκης απέκλεισε τις γελοιότητες «γονέας 1» και «γονέας 2». Από μόνες οι ομόφυλες οικογένειες θα βρουν τους ρόλους και τους τίτλους.
Αν πρέπει να κατηγορηθεί για κάτι ο Μητσοτάκης σ’ αυτό το θέμα είναι ο πολιτικαντισμός, με τον οποίο διαχειρίζεται τον πολιτικαντισμό του Κασσελάκη και του Ανδρουλάκη.
ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, σε ένα θέμα αρχής νομίζουν ότι κάνουν «μεγάλη πολιτική», έχοντας τον ίδιο στόχο με τον Πρωθυπουργό: το πολιτικό όφελος.
Τα υπόλοιπα θα διευθετηθούν στην πράξη. Ήτοι: «θα τα λύσει η ζωή», όπως έλεγαν με σοφία παλαιότεροι πολιτικοί.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR