Του Γ. Λακόπουλου
Ας αρχίσουμε με τα παιχνίδια της Ιστορίας ή της μοίρας, -ίσως και των δύο. Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα καταφέρει να γίνει Πρωθυπουργός , το σημερινό πολίτευμα της Ελλάδα θα καταγραφεί ως Γ Ελληνική Κληρονομική Δημοκρατία.
Σε 42 χρόνια μεταπολιτευτικού βίου από τους εννέα εκλεγμένους Πρωθυπουργούς οι έξι προέρχονται από τρεις οικογένειες. Αν ληφθεί υπόψη ότι Σημίτης και ο Σαμαράς έχουν πολιτικές καταβολές από τζάκια, μόλις ένας – ο Αλέξης Τσίπρας- προέρχεται από την κοινωνία των πολιτών. Ρεκόρ!
Από μόνη της αυτή η στατιστική θέτει το ερώτημα αν οι μεγάλες πολιτικές δυναστείες της χώρας έχουν περιθώριο να συνεχίσουν την εναλλασσόμενη παρουσία τους στην εξουσία.
Από τους Μητσοτάκηδες πλην του Κυριάκου ετοιμάζεται και ο Κ. Μπακογιάννης να ασκήσει το κληρονομικό του δικαίωμα, αν και δεν είναι καθαρό ότι η Ντόρα αποφάσισε να αποστρατευτεί. Από τους Παπανδρέου η ευκολία με την οποία ο τρίτος κατά Πρωθυπουργός της οικογένειας πάτησε τα κορδόνια του, περιορίζει την προοπτική της , αλλά – όπως και στην περίπτωση Γκλύξμπουργκ -αυτές οι επιδιώξεις ποτέ δεν εγκαταλείπονται.
Μένει η οικογένεια Καραμανλή που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον γιατί έχει τις περισσότερες ιδιαιτερότητες.
Πρώτον, γιατί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που υπήρξε πρόγονος και όχι απόγονος – περισσότερο από γενάρχης της οικογενείας του-, είναι γενάρχης της Μεταπολίτευσης.
Δεύτερον, γιατί στην πολιτική δεν μπήκαν οι άμεσοι απόγονοί του καθώς δεν είχε, αλλά απλώς στενοί συγγένειες του. Για να για μπουν στην πολιτική όμως, ούτε δρομολογήθηκαν παιδιόθεν, ούτε χρειάστηκε να συνδράμει για χρόνια ο κρατικός προϋπολογισμός- προκειμένου να εκπαιδευτούν στην κυβερνησιμότητα – όπως έγινε με άλλες περιπτώσεις.
Υπάρχει κι ένα τρίτο: η πολιτική διαδρομή των Καραμανλήδων προσφέρεται για πολιτική κριτική, αλλά δεν έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο σε ζητήματα ηθικής -αντίθετα με άλλες οικογένειες που άσκησαν εξουσία.
Σήμερα το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της οικογένειας Καραμανλή είναι ότι ο δεύτερος εκπρόσωπος της στο ρετιρέ της εξουσίας, παρ’ ότι οι κυβερνήσεις του απέτυχαν και το κόμμα του ήταν βαρίδι για τον ίδιο, παραμένει ακόμη στον ορίζοντα της παράταξής του. Ως πρώην πρωθυπουργός ο Κ. Καραμανλής θεωρείται πάντα χρυσή εφεδρεία, όχι μόνο για τη ΝΔ αλλά για την ευρύτερη συντηρητική παράταξη και δυνάμεις κεντρώας τοποθέτησης- παρ’ ότι ποτέ δεν εκδήλωσε διάθεση επιστροφής.
Πρόκειται για πολιτικό παράδοξο: ενώ ακολούθησαν δυο διάδοχοι του ο ίδιος παραμένει ενδεχόμενος τρίτος διάδοχος του εαυτού του. Το φαινόμενο παίρνει ακόμη πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αν ληφθεί υπόψη ότι στο συλλογικό υποσυνείδητο της ευρύτερης Δεξιάς, αν δεν είναι ο ίδιος, πρέπει να είναι κάποιος σαν αυτόν. Για την ακρίβεια κάποιος με το ίδιο όνομα !
Εδώ ανοίγει η σκηνή και εισέρχεται ένας σεμνός νέος άνδρας που γεννήθηκε την ίδια χρονιά με τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα, μπήκε στη Βουλή μόλις το 2015, αλλά πολλοί τον περίμεναν νωρίτερα. Από το 2011 πολλοί προεξοφλούσαν ότι δε θα αποφύγει το πολιτικό πεπρωμένο του. Έγραφε τότε ο Άρης Ραβανός στο “Βήμα”:
“Πίσω από τις κουρτίνες της «γαλάζιας» εξουσίας αρχίζουν, δειλά-δειλά, να γίνονται αναφορές για το πολιτικό μέλλον του 36χρονου κ. Καραμανλή…. Λόγω του βαρέως φορτίου του ονόματος που φέρει, δεν είναι εύκολο να αρνηθεί την εμπλοκή του στην πολιτική, όταν αυτό το θέμα τεθεί επί τάπητος. Αυτό θα γίνει με τους δικούς του όρους και την ώρα που πρέπει. Σε μακρές συζητήσεις με φίλους του έχει υποστηρίξει ότι δεν είναι μονόδρομος η πολιτική και υπεραμύνεται των επαγγελματικών του υποχρεώσεων”.
Η ώρα ήλθε πέντε χρόνια αργότερα, όταν εκτός από τον κύκλο των σπουδών του είχε κλείσει και το πρώτο κύκλο του επαγγελματικού βίου του.
Σπούδασε Ιστορία και Οικονομικά στο Union College της Νέας Υόρκης και, στη Σχολή Μεταπτυχιακών Σπουδών Διεθνών Σχέσεων Fletcher School of Law and Diplomacy του Tufts University στη Βοστόνη. Ακολούθως εργάστηκε στην ελβετική τράπεζα επενδύσεων UBS Warburg στο Λονδίνο και από το 2005 διευθύνει τη οικογενειακή ναυτιλιακή επιχείρηση. Παράληλλα μετέχει στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος «Κωνσταντίνος Καραμανλής». Παντρεμένος και με τρία παιδιά πλέον πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα της Βουλής πριν από 18 μήνες .
Οι προσεκτικοί ίσως να παρατηρήσουν ότι αν μοιάζει στο βιογραφικό με το βιογραφικό κάποιου άλλου είναι του… Κυριάκου Μητσοτάκη , που έχει αντίστοιχη διαδρομή.
Εδώ μπαίνουμε στην καυτή περιοχή: είναι ο σημερινός βουλευτής Σερρών η απάντηση της οικογένειας του ιδρυτή της ΝΔ στην απόπειρα Μητσοτακοποίησης της που επιχειρείται τελευταία; Θα είναι ο τρίτος των Καραμανλήδων ,πιάνοντας το ρεκόρ των Παπανδρέου που έβγαλαν τρεις πρωθυπουργούς; Και αν πρόκειται να συμβεί αυτό θα είναι η ΝΔ το όχημα ή κάτι άλλο;
Το ερώτημα δεν μπορεί να απαντηθεί χωρίς να απαντηθεί προηγουμένως το ήδη υπάρχον ερώτημα για την ενδεχόμενη επιστροφή του εξαδέλφου του. Αλλά αυτό θα κριθεί περισσότερο από όσα επιφυλάσσει το μέλλον στον πρώην πρωθυπουργό. Ο οποίος πάντως έχει μόνο καλά λόγια για τον “μικρό”.
Η σύνδεση της πολιτικής προοπτικής του τρίτου Καραμανλή του δημόσιου βίου και του δευτέρου στη σημερινή Βουλή με τον Κυριάκο, δεν είναι τυχαία. Δεν είναι απλώς βουλευτής της ΝΔ. Κινείται δραστήρια, εμφανίζεται τακτικά στα μέσα ενημέρωσης, αλλά χωρίς να κάνει κατάχρηση της ευκολίας που του παρέχει το όνομα, και είναι περιζήτητος στις κομματικές εκδηλώσεις της ΝΔ.
Σε μια τέτοια εκδήλωση προ ημερών ανανέωσε τη διαχωριστική γραμμής της Καραμανλικής σχολής με το Μητσοτακέικο. Χωρίς δισταγμό ,για τη διαφοροποίηση απο τη γραμμη της Συγρού , είπε ότι η “Η ΝΔ πρέπει να κάνει την αντιπολίτευσή της στη Βουλή και όπου επιτάσσουν οι θεσμοί’. Δηλαδή όχι στους “Παραιτηθείτε” που ήταν το θέμα των ημερών τη ΝΔ.
«Σε μια ευρωπαϊκή χώρα, η αντιπολίτευση δεν πρέπει να κάνει πολιτική στα πεζοδρόμια. Αυτό, άλλωστε, το έχουμε πληρώσει ακριβά. Σε μια ευρωπαϊκή χώρα, η αντιπολίτευση υπερασπίζεται την αρχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας όπου υπερισχύουν το Σύνταγμα και οι νόμοι και όχι το ακατέργαστο θυμικό του μαινόμενου πλήθους”.
Το βέλος ακόμη και αν πέρασε ξώφαλτσα από τον Μητσοτάκη, βρήκε κατακούτελα τον αντιπρόεδρο του Άδωνι Γεωργιάδη. Στην στρογγυλεμένη αιχμή του έγραφε: παρών.
Ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέα, θεωρείται ευπρεπής, σεμνός και ευχάριστος συνομιλητής, με καλή ανατροφή και καθαρές πολιτικές θέσεις, με καλή γνώση της Οικονομίας και αίσθηση της μεγάλης εικόνας των εξελίξεων. Τον κάνουν όλα αυτά μαζί με το όνομα πρωταγωνιστή στο μέλλον, στα πλαίσια του αταβισμού της Μεταπολίτευσης; Θα δείξει.
Είναι ακόμη ένας άγνωστος στο ευρύτερο κοινό, αλλά ταυτόχρονα και πασίγνωστος, λόγω διπλής σχέσης με το όνομα: ανιψιός και πρώτος εξάδελφος πρωθυπουργών. Α, και το σλόγκαν στον ισότοπο του είναι: Στα δύσκολα, Καραμανλής.
