Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η σύγκριση της υποδειγματικής παρουσίας του πρώην Πρωθυπουργού για μόλις 74 λεπτά στο βήμα του μεγάρου Μουσικής, με το 48ωρο πολιτικής υποτέλειας που διέκρινε την παρουσία του σημερινού στην Αμερική, είναι λυτρωτική.
Μια εκδήλωση, μια ομιλία, ένα συμπέρασμα: ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής παραμένει κεντρική «κολόνα» του δημόσιου βίου. Εκών -άκων.
Ουδείς άλλος πολιτικός στις μέρες μας μπορεί να μεταδώσει στην ελληνική κοινωνία τα αισθήματα που ανέβλυσαν, από όσους παρακολούθησαν την ομιλία του την Τετάρτη.
Η μικροπρεπής προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου, να περιορίσει την απήχησή της στα ΜΜΕ που ελέγχει, δεν περιόρισε το βεληνεκές του, ως πολιτικού μεγέθους που διαπέρνα οριζόντια το πολιτικό σύστημα, δίκην εθνικής εφεδρείας.
Ο Καραμανλής συνδυάζει πλέον δυο χαρακτηριστικά που σπανίζουν: παραταξιάρχης και ταυτόχρονα ταγός δια-παραταξιακής εμβέλειας.
Η -τρίτη κατά σειρά σε 13 χρόνια δημόσια παρέμβασή του αποκατέστησε στη συνείδηση του μέσου Έλληνα την εθνική αξιοπρέπεια.
Επανέφερε τη συλλογική πίστη στην πολιτική ως μεθόδου αντιμετώπισης των προβλημάτων μιας χώρας: από την καθημερινότητα των πολιτών της, μέχρι τη θέση της στο διεθνή περίγυρο και την περιοχή της.
Τώρα κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ξέρει, ή δεν κατάλαβε τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιοι είναι κίνδυνοι και οι υπεύθυνοι, οι προκλήσεις και τα καθήκοντα των πολιτών και της πολιτικής τάξης.
Με αναλυτική εγκυρότητα και πολιτική οξυδέρκεια άνοιξε την μεγάλη εικόνα για τις εξελίξεις στην περιοχή και στην Ευρώπη – υπό την επίδραση των συνεπειών του πολέμου.
Σ’ αυτό το πλαίσιο επικαιροποίησε με διαύγεια την πάγια εθνική στρατηγική έναντι της Αγκύρας.
Έφερε στο προσκήνιο όσα σπρώχνει κάτω από το χαλί η προσωπική πολιτική κατευνασμού του Μητσοτάκη – που εναποθέτει σε τρίτους την προάσπιση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Από αυτή την άποψη έβαλε – ή επανέφερε – τον πήχη ψηλά. Από αυτή την άποψη στα μάτια του μέσου πολίτη, ο σημερινός Πρωθυπουργός δείχνει λίγος και εκτεθειμένος.
Ο Καραμανλής καταδίκασε τη Ρωσία, αλλά έδειξε θαρραλέα και άλλους συμμέτοχους στην υποκίνηση και κυρίως τη συντήρηση της ουκρανικής κρίσης.
Διεκδίκησε για την Ευρώπη τον ρόλο που της στερεί η αμερικανική επικυριαρχία.
Για τις εντάσεις που υποκρύπτουν τις επιβουλές κατά του Ελληνισμού – από το Αιγαίο, ως την Κύπρο – εκτός από τους δράστες κατονόμασε και τους ηθικούς αυτουργούς.
Πάνω από όλα ανέδειξε – και έτσι προσωποποίησε – την εθνική ενότητα και ομοψυχία, ως βάση της εθνικής άμυνας, της δημοκρατικής ομαλότητας και της κοινωνικής ευημερίας.
Μετά από πολύ καιρό ένας πολιτικός ηγέτης, έκανε τον ελληνικό λαό να αισθανθεί αυτοπεποίθηση.
Η παράταξή του αποενοχοποιείται για την πολιτική διολίσθηση στην οποία την οδηγεί η τρέχουσα ηγεσία του πολιτικού φορέα της.
Η σύγκριση της υποδειγματικής παρουσίας του πρώην Πρωθυπουργού για μόλις 74 λεπτά στο βήμα του μεγάρου Μουσικής, με το 48ωρο πολιτικής υποτέλειας που διέκρινε την παρουσία του σημερινού στην Αμερική, είναι λυτρωτική.
Για να δανειστούμε μια ατάκα από την κινηματογραφική Καζανμπλάνκα: εμείς θα έχουμε πάντα τον Καραμανλή…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR