Του Διογένη Λόππα
Δεν μου έκανε καμία εντύπωση η αποθέωση της αριστείας στην Ικαρία. Μικρός τόπος, όλοι γνωριζόμαστε, ποιος αμφιβάλλει για τις παραδοσιακές τακτικές της δεξιάς ή ότι αυτές δήθεν θα αλλάξουν επειδή το υποσχέθηκε ο προβεβλημένος γόνος μιας ατυχούς πολιτικής δυναστείας. Αστεία πράγματα. Και δεν είναι μόνο τα τρανταχτά παραδείγματα με τα οποία ξεκίνησε την καριέρα του ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός και με τα οποία ξεκαρδίστηκε το πανελλήνιο, ναι, αναφέρομαι στον διοικητή της ΕΥΠ και στο συμπαθές γεροντάκι της Καρδίτσας, αλλά περισσότερο κάποια από τα ίδια τα πρωτοκλασσάτα στελέχη της παράταξης. Γιατί δίπλα στους σοβαρούς κατάφεραν να πλασαριστούν απίθανα σούργελα, όπως οι δύο γνωστές φασίζουσες τηλεπερσόνες, ένας επιδεικτικά αμόρφωτος ευρωβουλευτής και μια πλειάδα αποδεδειγμένα ανίκανων υπουργών.
Δεν μου έκανε εντύπωση ούτε το κατοστάρικο, αφού μέχρι εκεί φτάνει η δημιουργικότητα των ανθρώπων που πλαισιώνουν τον πρωθυπουργό και που καλούνται να αποφασίσουν για τις τύχες μας σε μια ιδιαίτερα σκληρή περίοδο για τη χώρα. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι δε γνωρίζουν ότι στις προηγμένες δημοκρατίες, όταν για σοβαρούς λόγους επιβάλλεται η λογική του προστίμου, για να παρακαμφθεί το σοβαρότατο θέμα που προκύπτει από τις διατάξεις περί ισονομίας των ευρωπαϊκών συνταγμάτων, αυτό είναι αναλογικό: Ένας Γάλλος συνεργάτης, πρόσφατα παρέλαβε (ταχυδρομικώς) πρόστιμο 3.200 ευρώ από την Ελβετική τροχαία για (μικρή) παράβαση του ορίου ταχύτητας. Απλούστατα υποβάλλει υψηλή φορολογική δήλωση και για κακή του τύχη οι Ελβετοί έχουν διακρατικές συμφωνίες με τα περισσότερα κράτη της ΕΕ για τις τροχαίες παραβάσεις.
Στις μπανανίες των Βαλκανίων η συνταγματικότητα ορίζεται από τις βαρυσήμαντες ασυναρτησίες ”καθηγητών” συνταγματικού δικαίου, που συνήθως αναλαμβάνουν το κυβερνητικό laundry έναντι (πολιτικής) ανταμοιβής. Έτσι, παρά το ότι η λογική κάθε συντάγματος είναι η απλότητα και η αμεσότητα έτσι ώστε οι διατάξεις του να γίνονται κατανοητές ακόμα και από αγράμματους πολίτες, καταντήσαμε με νόμους, καθόλα συνταγματικούς κατά τα άλλα, που ισοπεδώνουν το πνεύμα του συντάγματος δίνοντας ασυλία σε υπουργούς, παραγραφές σε ανομολόγητα εγκλήματα, προκαταβολική ατιμωρησία σε τραπεζικούς ή που επιτρέπουν σε δανειακές συμβάσεις να παραβαίνουν το νόμο, το σύνταγμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα του πολίτη, με τη λογική ότι ο δανειολήπτης συμφώνησε εγγράφως με τον όρο αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι τον κατεξοχήν νόμο (περί ευθύνης υπουργών) που βιάζει κατ εξακολούθησιν τόσο το ελληνικό σύνταγμα, όσο και τις βασικές πρόνοιες του Ευρωπαϊκού δικαίου, τον συνέταξε συνταγματολόγος.
Αυτό όμως που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση είναι ο τρόπος που η τελευταία γκάφα του Μαξίμου έλαβε χώρα και που έγινε πανηγύρι για τους παραπολιτικούς συντάκτες, κυβερνητικούς ή μη. Τους φαντάζομαι λοιπόν όλους αυτούς να ανοίγουν πατατάκια και μπύρα και να απολαμβάνουν το επικό σόου από τους τρεις Εκατόγχειρες του Μεγάρου: Σύμφωνα λοιπόν με το σχετικό ρεπορτάζ, η πατρότητα της γκάφας ανήκε στον κ. Σκέρτσο, ο οποίος συγκυριακά απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, σε αντίθεση με τους άλλους δύο στους οποίους αυτή την εποχή κρατάει μουτράκια. Βλέποντας το επερχόμενο φιάσκο, ο κ. Γεραπετρίτης με τη φήμη του Ιζνογκούντ που τον καταδιώκει, φρόντισε να το διαρεύσει με κάθε επισημότητα, περιμένοντας χαιρέκακα να απολαύσει την αποδόμηση του ανταγωνιστή του. Την ίδια ώρα ο πιο κωλοπετσωμένος από τους τρείς, απλά παρακολουθούσε τον διασυρμό και των δύο, από απόσταση ασφαλείας.
Δεν μπορώ βέβαια να αποφανθώ για τη χρησιμότητα αυτού καθ’ αυτού του αμφιλεγόμενου μέτρου, καθώς αυτή είναι δουλειά των ειδικών. Μπορώ όμως σίγουρα να διεβεβαιώσω ότι οι προεκτάσεις του είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, ενώ θα μπορούσε κάποιος να πει και ότι χαϊδεύει ή ακόμα και προτρέπει τους (πλούσιους) αντιεμβολιαστές. Δηλαδή το πνέυμα του μέτρου ουσιαστικά λέει ότι ο πλούσιος ανεμβολίαστος έχει το δικαίωμα να μολύνει και να σκοτώνει ελεύθερα, αρκεί να πληρώνει ένα ασήμαντο ποσό κάθε μήνα. Με την ίδια λογική θα μπορούσε κάποιος επίσης να μολύνει το περιβάλλον, να κακοποιεί το σκύλο του ή να μη στέλνει τα παιδιά του στο σχολείο. Έτσι επιχειρείται μια άτσαλη ταξικοποίηση της πανδημίας, όπως ακριβώς προηγήθηκε ανάλογη πολιτική βούληση με τα πανεπιστήμια και την ασφάλιση.
Νυρεμβέργη 2021
Την αποφράδα μέρα της 15ης Σεπτεμβρίου 1935 στην προπολεμική Γερμανία, με τη διαβόητη νομοθεσία της Νυρεμβέργης οι Εβραίοι κατατάχθηκαν και επίσημα σε μια δεύτερη κατηγορία πολιτών. Ανάμεσα στα υπόλοιπα μισάνθρωπα μέτρα εναντίον τους, ήταν και η σήμανσή τους, καθώς όφειλαν να φορούν ένα εμφανές άστρο του Δαυίδ για να ξεχωρίζουν από τους ”κανονικούς” ανθρώπους. Αν στη Γερμανία τότε υπήρχαν smartphones, ίσως η διάταξη αυτή να μη χρειαζόταν. Γιατί αν ο οποιοσδήποτε κάθε πέντε λεπτά μπορεί να σκανάρει ένα barcode, η εξωτερική σήμανση δεν είναι απαραίτητη. Θέλω να πω ότι με σεβασμό στην ιστορία οφείλουμε να είμαστε παραπάνω από προσεκτικοί σε ζητήματα που προξένησαν ολέθρους από τους οποίους η ανθρωπότητα ακόμα δεν έχει αναρρώσει.
Θα πει κάποιος, ναι αλλά τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε θανάσιμο κίνδυνο. Το ίδιο όμως ίσχυε και τότε, καθώς οι Γερμανοί βίωναν μια ανεπανάληπτη κρίση υποσιτισμού, ακραίας φτώχειας, καθολικής ανεργίας και 10.000% πληθωρισμού και ήταν πεπεισμένοι, με την πορότρυνση της ηγεσίας τους, ότι για όλα αυτά φταίνε οι Εβραίοι, όπως σήμερα κάποιοι πιστεύουν ότι η πανδημία είναι πανδημία ανεμβολίαστων. Αν λοιπόν τότε ήταν οι Εβραίοι και σήμερα οι ανεμβολίαστοι, κανένας δεν μας κατοχυρώνει για το ποιός θα είναι ο εχθρός αύριο. Σήμερα ξέρουμε ότι για τα δεινά των Γερμανών δεν έφταιγαν οι Εβραίοι. Και αν αύριο μάθουμε ότι τελικά για την πανδημια δεν έφταιγαν οι ανεμβολίσατοι, ποιός θα μας ξεπλύνει; Και αν η λογική αυτή οδηγήσει σε μια νέα νύχτα των Κρυστάλλων τι θα έχουμε κάνει για να την αποτρέψουμε;
Θυμήθηκα τώρα έναν μεγάλο ρεμπέτη που μου είπε κάποτε σχετικά με την εκκλησία: ”Διογένη αγόρι μου, αν μία στο εκατομμύριο οι παπάδες έχουν δίκιο, την έχουμε γ@^$# από χέρι, θα καούμε στην κόλαση”. Από τότε έχω μάθει να είναι πολύ επιφυλακτικός με τις βεβαιότητες περί ενοχής. Ήδη έχουμε προχωρήσει την παράνοια πολύ περισσότερο από όσο πρέπει, με καθολικά δείγματα DNA (test), πιστοποιητικά καθαρότητος (σχεδόν ιδεολογικής πια), συγκεκριμένες απαγορέυσεις εισόδου(που θυμίζουν τους Εβραίους που τους απαγορευόταν η είσοδος στα μουσεία για παράδειγμα), πράγματα που απέχουν έτη φωτός από τις βασικές αξίες της Γαλλικής Επανάστασης που καθόρισαν τη σημερινή Ευρώπη και τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Και για αυτό το χάλι, δε φταίνε μόνο οι εξαιρετικές περιστάσεις, αλλά και η πασιφανής ανεπάρκεια μιας δήθεν ελίτ, που έχει μετατρέψει το μέγαρο Μαξίμου σε Λουκουμαδόσπιτο.