Του Μανώλη Ροζάκη
“Πρώτη φορά ντρέπομαι”, έγραψε ο Νίκος Μωραΐτης.
Και εγώ Νίκο.
Ντρέπομαι και φοβάμαι.
Γιατί ποιός άραγε πιστεύει, ότι μία κοινωνία δεν οδηγείται κατευθείαν στην παρακμή, χωρίς τον έντιμο πολιτικό, τον ακέραιο δικαστή, τον αφοσιωμένο δάσκαλο, τον καινοτόμο επιχειρηματία, τον αδέσμευτο δημοσιογράφο και εν τέλει τον δημοκρατικό πολίτη.
Και αυτό δεν είναι ηθικοπλαστικό.
Είναι αμιγώς λειτουργικό.
Η εξαφάνιση των τελευταίων αυτών προτύπων, καθιστά την ύπαρξη των αντίστοιχων κοινωνικών ρόλων, είδος προς εξαφάνιση.
Και όλοι, κατά βάθος, γνωρίζουμε ότι, ένα σύστημα λειτουργεί – ακόμη και σε συνθήκες ασταθούς ισορροπίας – επειδή έστω και κάποια από τα μέρη του, ακολουθούν τούς θεσμικούς κανόνες λειτουργίας (ακόμη και αν ο εσωτερικός κανονισμός λειτουργίας δεν έχει επικαιροποιηθεί, με νέο προεδρικό διάταγμα…).
Αλλιώς καταρρέει.
Και αυτό συμβαίνει παντού. Δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό.
Απλά ζητάμε και συζητάμε το αυτονόητο.
Η κοινωνία ρέπει προς την αμετροέπεια, την αισχροκέρδεια και την αλαζονεία της εξουσίας. Και όλα συμβαίνουν, σε μια παγερή και αδιάφορη σχέση με τον κόσμο. Έναν κόσμο που βιώνει την μεγαλύτερη εσωτερική μεταπολιτευτική κρίση και την πιο κρίσιμη ιστορικά καμπή.
Για τούς λοιπούς “εκπεσόντες αγγέλους” ζητάμε λοιπόν, να υπερνικήσουν και να ξεπεράσουν τα ανομολόγητα πάθη τους, την αθεράπευτη κουτοπονηριά τους, την ανέφελη βολή τους.
Να κάνουν την υπέρβαση, για την υστεροφημία τους έστω. Και για τα παιδιά τους, πού θα βρεθούν, κάποια στιγμή, μπροστά στην απώλεια τού νοήματος.
Τη μαύρη τρύπα, πού εξαφανίζει την ανάγκη. Τη μοναδική αυτή συγκολλητική ουσία, για τη διατήρηση τής κοινωνικής συνοχής.
Μπροστά και μέσα στην απώλεια τού νοήματος, στο σημείο εκείνο πού κανείς δεν μένει ανεπηρέαστος.
Πρέπει λοιπόν να καταλάβουμε ότι είμαστε μία κοινωνία με ημερομηνία λήξης.
Ας μην κοροϊδεύουμε τούς εαυτούς μας και τούς άλλους.
Γιατί ο χρόνος έχει λήξει…