Του Ιωάννη Δαμίγου
Ίσως διαφεύγει η πραγματική εικόνα της κοινωνίας και οι προτιμήσεις της στις επικείμενες εκλογές, των κομμάτων ή την προσπερνούν σιωπηλά, προβληματισμένα ίσως, μη έχοντας τρόπους αντιμετώπισης. Για τους σκεπτόμενους και ενημερωμένους περί των πολιτικών καταστάσεων, η αλήθεια διαπιστώνεται στενάχωρη ούτως ή άλλως. Γι’ αυτούς υπάρχει το θυμικό που έρχεται σε αντίθεση με την λογική, ένα κράτημα.
Με όλα αυτά που έχουν συμβεί, τα αναμενόμενα για τους σκεπτόμενους, υπάρχει και τίθεται το ερώτημα “και τώρα τι ψηφίζουμε;” Το έχω συναντήσει και το συναντώ όλο και πιο συχνά τελευταία., στον δικό μου ευρύ κοινωνικό κύκλο συναναστροφών που κινούμαι. Τον ξεκάθαρα δημοκρατικό. Το πώς εξωθούνται οι άλλοι, οι πολλοί, σε εύκολες αντιδραστικές και τιμωρητικές αποφάσεις είναι το πολύ ανησυχητικό. Προς το παρόν ας τους αφήσουμε τους πολλούς και ας ασχοληθούμε με τους μπορεί και αρκετούς.
Είναι παραδοχή και αλήθεια, πως με το τελευταίο δολοφονικό συμβάν, να προστίθεται στην ατέλειωτη λίστα όλων των προηγούμενων δεινών, η αξιωματική αντιπολίτευση τραγικά και από θλιβερή ανείπωτη και αχρείαστη συγκυρία, χωρίς να έχει πείσει πολιτικά και με την χλιαρή εδώ και τέσσερα χρόνια τακτική της, εμφανίζεται ωφελούμενη. Ή αλλιώς να εμφανίζει απώλειες η κυβέρνηση. Πάραυτα, με τις “αμέλειες”, τα λάθη και τις αστοχίες του πρόσφατου παρελθόντος, αλλά και από τις εσωτερικές προστριβές , καθώς και με ευθύνες που είχε παραμερίσει με την δικαιολογία, εν μέρει, των ασφυκτικών, πιέσεων της περίφημης τρόικας, εξακολουθεί και προβληματίζει για την φερεγγυότητά της, που μπορεί να ανατραπεί εκ νέου, λόγο των ίδιων οικονομικών προβλημάτων, που θα ταλανίσουν για μια ακόμη φορά την πιστωτική ικανότητα της χώρας.
Περιέργως και υπόπτως κανείς δεν συζητά το πολύ πιθανό αυτό ενδεχόμενο. Ψίθυροι μόνο για κάποιες δυσκολίες. Την στιγμή που όχι τυχαία, η στροφή των ευρωπαϊκών λαών, απόρροια της δεξιάς σκληρής πολιτικής, στην άκρα δεξιά έχει ήδη συμβεί. Για να το συνδέσω με τους πολλούς, που εξωθούνται σε όμοιες συμπεριφορές, που αισθάνονται “προδομένοι” και με την απαίδευτη κρίση, τι είχαμε τι χάσαμε, θα “εκδικηθούν”. Χωρίς να είναι όλοι ακροδεξιοί, αλλά απλώς ανόητοι και άρα ευκολόπιστοι, από επιτηδείους. Συμβαίνει εις τας Ευρώπας, ήδη.
Η ερώτηση, τι ψηφίζουμε τώρα, θυμίζει πάλι, το πρέπει να φύγουν αυτοί και μετά βλέπουμε. “Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού”. Λαμβάνοντας υπόψιν και την πολυπλοκότητα της απλής αναλογικής, με την αναλογία της έλλειψης σοβαρότητας των “ιδιωτικών” κομμάτων, η ερώτηση φαντάζει ακόμα πιο δύσκολη και προβληματική η απάντηση. Όπερ έδει δείξαι. Καταγραφή μόνο, της τωρινής εικόνας και του προβληματισμού, που επικρατεί. Εκτός όποιου αναμενόμενου απροόπτου, που θα συμβεί σίγουρα, στην χώρα της δυσάρεστης έκπληξης που τείνει να γίνει συνήθεια και θα αλλάξει πάλι τα δεδομένα.