Μια συναυλία για την Ειρήνη, ένας ανιστόρητος ιστορικός, ένας αυθάδης γόνος και ο σπουδαίος Έλληνας Γιώργος Νταλάρας

Του Γ. Λακόπουλου

Η συναυλία την ερχόμενη Τρίτη 29 Μαρτίου στα Προπύλαια έχει διαυγείς προθέσεις: “Όταν κερδίζει ο πόλεμος, χάνει η ζωή. Να σταματήσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Να σιγήσουν τα όπλα. Τραγουδάμε όλοι μαζί  για την ειρήνη».  Υπογράφει η  πρωτοβουλία «Αλληλεγγύη για Ολους».

 Περιέργως κάποιοι ενοχλήθηκαν και έβγαλαν ό,τι χειρότερο κρύβουν μέσα τους. Από τον καιρό των Πρεσπών είχαμε να δούμε τόση χολή. Οι  πιο αντιδραστικοί κύκλοι, έχοντας προθερμάνει τις  μηχανές της μισαλλοδοξίας με επιθέσεις κατά της Μποφίλιου, ξεσπάθωσαν κατά της συναυλίας.

Ο- ανιστόρητος και σε άλλες περιπτώσεις- ιστορικός Στάθης Καλύβας είπε ότι τον “ενοχλεί”. Θεωρεί ότι οι  καλλιτέχνες που μετέχουν τον “φλομώνουν στην υποκρισία”, τον “δουλεύουν κανονικά” και με ευτελές ύφος τους διαστρεβλώνει τα κίνητρά τους και τους προσάπτει “συντάσσονται με τους θύτες”. 

Το κατάντημά του επιδεινώνεται όταν προσπαθεί να ακυρώσει αναδρομικά το νόημα και παλαιότερων αντιπολεμικών συναυλιών αρχίζοντας από το 1999 και τη Γιουγκοσλαβία. Πιάνει στο βέβηλο στόμα του ακόμη και τον Μίκη Θεοδωράκη που μετείχε.

Τον πειράζει ακόμη και ότι έγινε στη Μυτιλήνη συναυλία για τους για δυο πρόσφυγες από το Αφγανιστάν “που  έχουν καταδικαστεί σε 50 χρόνια φυλακής o καθένας, με την κατηγορία του διακινητή, ενώ δεν είναι, ισχυρίζονται οι καλλιτέχνες”.

Ιστορικός να σου πετύχει.  Ισχυρίζεται πως “όταν δεν μπορείς να καταλάβεις τι εστί Πούτιν, τι είναι μια στρατιωτική εισβολή, ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα, τότε γιατί να σε πάρω στα σοβαρά όταν μου λες για την αθωότητα του Μαρι και του Ακίς ή για οποιοδήποτε άλλο θέμα που ξεφεύγει από τον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας;

Κανείς δεν τον υποχρέωσε να πάρει κανέναν στα σοβαρά, όπως πολλοί δεν παίρνουν κι αυτόν.- εκτός από τους λογογράφους του Μητσοτάκη.

Όπως δεν παίρνουν και τον κατρακυλούντα Ψαριανό που βρήκε “φασισταριό” κορυφαίους καλλιτέχνες της χώρας, θυμίζοντας κάτι που του είπε πει στον “αέρα” ο Θανάσης Παφίλης: ” Να μην πίνεις όταν έρχεσαι στην τηλεόραση”.

Ούτε και τον εργοδότη του, πρώην δικαστή Πικραμένο  – “φίλο της οικογένειας Μητσοτάκη”  κατά δήλωσή του-που τον κρατάει ακόμη στη αντιπροεδρία του ως  μετακλητό υπάλληλό του-αφού οι δεξιοί ψηφοφόροι, δεν πιάστηκαν κορόιδα, όπως οι αριστεροί, να τον βγάλουν βουλευτή.

Με τέτοιους εμπνευστές ο γιος του Πρωθυπουργού Κ.  Μητσοτάκης  έσπευσε να τους ξεπεράσεις σε αθλιότητα- με διατυπώσεις που έδειχναν να έχουν ξεμείνει από τις εμπνευσμένες πατρικές ομιλίες στη Βουλή:

-“Στην συναυλία ειρήνης συμμετέχει ο Εισβολέας, ο Θανάσιμος, ο Δημήτρης Μητσοτάκης (ΟΛΛ.).Αυτοί δεν απλοί τραγουδιστές. Μιλάμε για τους Galacticos της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής. Πάντως, για όσους έχουν σκοπό να φέρουν Ουκρανικές σημαίες στην συναυλία (εδώ γελάμε όλοι)… Φιλική υπενθύμιση. Μπλε από πάνω, κίτρινο από κάτω. Έχετε μια τάση να τα μπερδεύετε».  

Τον περιέλαβαν η Έλενα Ακρίτα  και ο Γιάννης Αγγελάκας, μαζί με ένα σμήνος χρηστών και τον έκαναν να καταπιεί την ανάρτηση.

Για τους Καλύβες ποιος είδε τον Γιώργο Νταλάρα και δεν τον φοβήθηκε.

-“Είμαι με τους άμαχους. Με τους ανθρώπους που αφανίζονται που βλέπουν να καταστρέφονται οι πόλεις τους. Με τα παιδιά που θάβονται κάτω από τα ερείπια. Με τις στρατιές προσφύγων που φεύγουν κυνηγημένοι από τον τόπο τους. Είμαι με τα θύματα του πολέμου και δεν θα συμμετέχω σε κανένα πολιτικό παιχνίδι».

Έχει προσωπική πείρα από αντιδράσεις ακροδεξιών στην επιμονή του διαχρονικά να δείχνει την αλληλεγγύη του κατά της βίας.

Κανένα άλλο δημόσιο πρόσωπο -πολιτικός, δημοσιογράφος, αθλητής ή καλλιτέχνης- δεν θα μπορούσε με λίγες φράσεις αναδείξει την αξία της  συμμετοχής σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Να στραπατσάρει τις θεωρίες των υπονόμων κατά της στράτευσης των καλλιτεχνών στη συναυλία της 29ης Μαρτίου.

Ο πιο άρτιος τραγουδιστής της ελληνικής σκηνής για πέντε δεκαετίες, πολιτικοποιημένος, πρόσωπο με καθαρές απόψεις για τα πράγματα, προοδευτικός , συγκροτημένος, θαρραλέος και πρωτοπόρος, καθάρισε το τοπίο, πηγαίνοντας  κατευθείαν στην ουσία της πολιτικής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας.  

Ο Νταλάρας εμπνέει όσους ενδιαφερονται πρωτίστως για τον άνθρωπο και υποφέρουν εξαιτίας των εκτροπών  βίας. Στην  πλατεία, στην  κερκίδα- μπροστά στην οθόνη  ή όπου αλλού εμφανίζεται.

Η ουμανιστική διάσταση της παρουσίας του στη συναυλία ανέδειξε περισσότερο το φιλειρηνικό χαρακτήρα της και την αντιπολεμική στάση ως   καθήκον.

Και άλλος καλλιτέχνης  θα μπορούσε να πει τα ίδια. Αλλά διατυπωμένα από τον  Νταλάρα η καλλιτεχνική συμμετοχή γίνεται πολιτικός λόγος υψηλού επιπέδου.

Αυτή είναι η ουσία της παρουσίας των δημοσίων προσώπων: να  επιτρέπουν σε κάποιους να ρίχνουν τα άγια τοις κυσί… 

Μια συναυλία δεν είναι ο καταλληλότερος χώρος για πολιτικούς ακτιβισμούς ιδίως αυτής της –ελεεινής – μορφής. Είναι πρωτίστως πολιτιστικό γεγονός.  Σε  όποιον δεν αρέσει απλώς δεν πάει. 

Ο Νταλάρας, με την αρτιότητα στη δουλειά του, την αισθητική, το ταλέντο  και τον- ήπιο- δημόσιο λόγο του ανήκει στην κατηγορία  που έλεγε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για τον Μίκη: “Σπουδαίος Έλληνας’.

Με την παρέμβασή του έφερε στο προσκήνιο δίδαγμα του  προτεστάντη πάστορα Μάρτιν Νίμελερ: 

” Αν δεν διαμαρτυρηθείς επειδή  διώκονται οι καθολικοί, οι εβραίοι, οι κομμουνιστές, οι ομοφυλόφιλοι, οι συνδικαλιστές…., γιατί δεν είσαι ένας απαυτούς, όταν θα έλθει η σειρά σου δεν  θα υπάρχει κανείς  να  διαμαρτυρηθεί για σένα”.