Μιχάλης Σάλλας: “Eγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα” *

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Του Γ. Λακόπουλου

ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ-150x150 (1)
Μπορεί να υπάρξει τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα χωρίς τον Μιχάλη Σάλλα; Ο ίδιος έκρινε ότι επήλθε το πλήρωμα του χρόνου να αποχωρήσει ανοίγοντας το δρόμο σε νέους ανθρώπους. Μπορεί όμως η ιδιότυπη ελληνική τραπεζική τάξη να διατηρηθεί χωρίς τον γκουρού της;

Υπάρχει κάποιος να τον αντικαταστήσει στη στρατηγική αντίληψη των πραγμάτων και την ενσωμάτωση κοινωνικών παραμέτρων στην τραπεζική πρακτική;

Ο Σάλας ξεκίνησε το 1991 επικεφαλής μιας ομάδας επιχειρηματιών, με μια μικρή τράπεζα και δημιούργησε έναν κολοσσό με παρουσία σε 8 χώρες με περίπου 20 χιλιάδες εργαζόμενους και ενεργητικό που φτάνει τα 90 δισ. ευρώ. Πριν από 25 χρόνια η Τράπεζα Πειραιώς είχε το 0,1% της αγοράς ενώ σήμερα έχει 30%.

Πρόκειται για προσωπικό επίτευγμα, που βασίστηκε στην οξυδέρκεια και την τόλμη του. Το πολιτικό του κριτήριο και την ικανότητα του ως μάνατζερ, αλλά και στην προσωπική κουλτούρα του – όπως διαμορφώθηκε από την πρώιμη συμμετοχή του στους δημοκρατικούς αγώνες της γενιάς του.

Στα χρόνια της κρίσης κράτησε την τράπεζα όρθια με επιτυχείς ανακεφαλαιώσεις, προστάτευσε τους μετόχους τους πελάτες και τους καταθέτες της και εναντιώθηκε στις πρακτικές της τρόικας για την πρώτη κατοικία.

Παράλληλα πήρε πρωτοβουλίες ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας, στήριξης πρωτοβουλιών, ιδίως νέων ανθρώπων. Η ηλεκτρονική τραπεζική, η συμβολαιακη γεωργία, πλήθος καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών, αλλά και η σταθερή προσήλωση στην υποστήριξη των δράσεων του Πολιτιστικού Ιδρύματος του Ομίλου, που απογείωσε η Σοφία Στάικου.

Πήρε ένα περίπτερο και παραδίδει έναν κερδοφόρο γίγαντα με προοπτικές. Το πλεονέκτημα του απελθόντος τραπεζίτη ήταν ότι έβλεπε πάντα τη μεγάλη εικόνα.

Από αυτή την οπτική γωνία διέγνωσε διορατικά αυτό που ο ίδιος χαρακτήρισε “νέο εταιρικό και οικονομικό περιβάλλον στο οποίο χρειάζεται η εμπειρία των παλαιών στελεχών, αλλά κυρίως οι δυνάμεις των νέων ανθρώπων, των νέων managers, οι οποίοι θα επωμισθούν το βάρος να οδηγήσουν την Τράπεζα στη νέα εποχή”.

Σ’ αυτή τη διαπίστωση η διάθεση των δανειστών να επιβάλλουν διοικητικές αλλαγές στις τράπεζες με την ισχύ της χρηματοδοτικής βοήθειας προς τη χώρα, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ο Σάλλας έφυγε γιατί ξέρει να διαβάζει τους καιρούς και δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτε σε κανέναν.

Είναι όμως το τραπεζικό σύστημα έτοιμο να λειτουργήσει χωρίς αυτόν; Μπορεί να αντιδρά στις επιθέσεις χωρίς την καθοδήγησή του; Θα έχουν οι νέες διοικήσεις τη διαίσθηση των πραγμάτων που διέθετε ο ίδιος και μετάγγισε σε όλο τον τραπεζικό χώρο, αποκρούοντας τον κυνισμό της χρηματοπιστωτικής λογικής υπέρ του κοινωνικού χαρακτήρα ενός πιστωτικού ιδρύματος; Θα έχουν το κριτήριο της διατήρησης – όπου δεν ήταν δυνατή η επέκταση- των θέσεων εργασίας που διέκριναν την πρακτική του;

Σ’ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει ο χρόνος και συνήθως αυτή η παράμετρος είναι υπέρ του, όπως δείχνει η δράση του για ένα τέταρτο του αιώνα. Ο διευθυντής του Capital .gr Δημήτρης Παπακωνσταντίνου έγραφε την Πέμπτη:

“Ο Μ. Σάλλας υπήρξε και είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για τον τραπεζικό χώρο. Για πολύ λίγους μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι αποτελούν μία παρουσία τόσο καθοριστική και δημιουργική για τις τραπεζικές εξελίξεις την τελευταία 25ετία όπως ο Μ. Σάλλας. Ας μην ξεχνάμε ότι έφερε την Πειραιώς στην κορυφή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Και γι’ αυτό είναι και η τράπεζα με τις μεγαλύτερες επιδράσεις στη λειτουργία της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Το ποιος λοιπόν θα τον διαδεχτεί είναι εξαιρετικά κρίσιμο. Και με ποια ατζέντα. Και αυτός δεν μπορεί να είναι κάποιoς ουρανοκατέβατος ξένος, Πολωνός, Γάλλος ή ό,τι άλλο. Αυτό θα μπορούσε να αποβεί καταστροφικό”.

Από αυτή την άποψη καταστροφική μπορεί να αποδειχθεί αυτή καθ’ εαυτή η απουσία του μεγαλύτερου Έλληνα τραπεζίτη τα τελευταία χρόνια. Θα φανεί η αξία της παρουσίας του στο χώρο όταν θα λείψει. Όπως άλλωστε έγινε με τον Γιώργο Προβόπουλο στην Τράπεζα της Ελλάδος.

*στίχος του Οδυσσέα Ελύτη