Του Ιωάννη Δαμίγου
Το καταναλωτικό κοινό, από συνήθεια μάλλον και δικαιολόγηση ανάγκης ύπαρξης κυρίως, είναι έτοιμο να εορτάσει Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά, σε ένα πρόσκαιρο και μικρό διάλειμμα, δήθεν ελευθερίας χρόνου. Κάθε χρόνο και ξεφτίζει το εορταστικό πνεύμα, μια και οι ψυχικές διαθέσεις βιάζονται από τις διαφημίσεις σαν υπενθύμιση υποχρεωτικής συμμετοχής, σε ένα γκρίζο τοπίο απαξίωσης των πάντων.
Ένα παγκόσμιο πέπλο μούχλας λες, με τις υφές των μυκήτων της να προσβάλλει τις δημοκρατικές επιφάνειες ηθικής, ιδεών, ιδανικών και δικαιωμάτων ανθρώπινης ζωής, διεισδύοντας σε βάθος μέχρι ολικής σήψης.
Ορατή και στον πλέον αδαή πολίτη η μουχλιασμένη παρακμή της ΕΕ, ως η υπηρέτρια και καθαρίστρια της οικονομικής ασυδοσίας των λογής λόμπι. Χωρίς καν τα μέχρι πρότινος αναγκαία προσχήματα, μα ευθέως και θρασύτατα, οι διορισμένοι υπάλληλοι εκδίδονται και επιδίδονται σε άμεσους διαγωνισμούς απάτης. Επιμελώς εργαζόμενοι, πασχίζουν παντοιοτρόπως για τον σκοπό τους, εξαναγκάζοντας σχεδόν τους ανυπεράσπιστους πολίτες της, στην απόγνωση αναζήτησης ακροδεξιών προσφερόμενων “λύσεων”, δοκιμασμένου από παλιά, κοινωνικού ολοκαυτώματος. Φροντίζοντας εντέχνως και επιτυχώς, στην ευτέλεια και απαξίωση της αριστεράς, ακόμη και με εκούσια βοήθεια πρωτεργατών της. Ναι, έχουν το υπερόπλο του χρήματος, αλλά και η αριστερά ξεπουλήθηκε υποτιμημένη, χωρίς καν μια κάποια υποτυπώδη αντίσταση, έστω για τους τύπους συνέχειάς της, όπως.
Μουχλιασμένες γιορτές, με μουχλιασμένη απογοήτευση, παραδομένοι οι περισσότεροι στο μοιραίο της ανημποριάς, χωρίς μια τίμια ελπίδα να τολμά και να πατά στο προσκήνιο. Συνεννοούμενοι λες, σε μίζερη προδιαγεγραμμένη πορεία, ικανοποιημένοι ως παρατηρητές και πιστοί πάντα , όλα κι όλα, στις διαπιστώσεις. Υποταγμένοι οι “αριστεροί και προοδευτικοί πολιτικοί” στην θεωρία του λόγου, αβρόχοις ποσί και εκ του ασφαλούς πάντα. Περισσότερο μουχλιασμένοι θαρρείς από ποτέ, απευθυνόμενοι σε όλο και λιγότερους πια. Δεν εξηγείται σαν κρίση της αριστεράς, μάλλον για εξαφάνιση πρόκειται πλέον, ακολουθώντας την ξεφτισμένη πορεία της παγκοσμίως.
Οι λόγοι γνωστοί, οι αντίλογοι άγνωστοι και δειλοί. Η μουχλιασμένη κοινωνία απαίδευτη, αρέσκεται στον άγριο τρόπο επιβίωσης, εθισμένη στην ενστικτώδη αντίδραση ζώου, άμαθη ακόμη στην σκέψη, κανιβαλίζοντας. Δεν της άφησαν, ανεχτική η ίδια, παρά επιλογές μουχλιασμένων πολιτικών ,ακόμη και νέων σε ηλικία. Μη αφήνοντας περιθώρια σε οτιδήποτε άλλο υγιές, παρά μόνο στις ίδιες αρρωστημένες δεξιές και ακροδεξιές συνταγές αιώνων. Σαν τι άλλο να απαιτήσει κανείς από μουχλιασμένα μυαλά, παρά μόνο ανακύκλωση μούχλας. Μούχλιασαν τελευταίως και τα παιδιά. Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά της μούχλας, με τηλεοπτικές γιορτές, αλίμονο, της παρακμής που καλπάζει ανάμεσα σε χρωματιστά λαμπάκια, χρωματιστά τιμολόγια και πυροτεχνήματα που μάταια και πρόσκαιρα φωτίζουν το πιο βαθύ σκοτάδι. Όσο και όπως να στολίσεις την μούχλα, μούχλα παραμένει.