Του Ιωάννη Δαμίγου
Είναι καταδικασμένη όποια προοπτική για τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, εφόσον συνεχίζει με την ίδια τακτική αυτήν της συγκάλυψης των λαθών και των προβλημάτων. Αυτό του πρωταρχικού ελλείμματος της αξιοπιστίας! Πόσο και γιατί είναι σκόπιμη η αποφυγή της αντιμετώπισης της αλήθειας; Πώς μπορεί να προχωρήσει, πως και σε ποιους μπορεί να απευθυνθεί και πως κυρίως μπορεί να πείσει αν πρώτα, έστω και με καθυστέρηση ετών, αγνοεί (;) και αρνείται να παραδεχθεί ευθέως ό, τι απογοήτευσε και απομάκρυνε τους ίδιους τους ψηφοφόρους του;
Υπάρχει πιο αυταπόδεικτη απάντηση από αυτήν των τραγικών ποσοστών στις τελευταίες εκλογές; Ή θα πρέπει να χρεωθεί και την νέα επερχόμενη ήττα των δημοτικών εκλογών ο νέος/α πρόεδρος, για να υπάρξει η οριστική επιστροφή στα πρότερα αρχικά ποσοστά, ίσως και διάλυση; Καθώς πολλά καινά προωθούνται, μεταπολιτική και ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ τολμά υπερφίαλα να μιλά για … κυβερνησιμότητα!
Επειδή αδυνατώ να πεισθώ, πως αυτές οι απλές σκέψεις, απόψεις, δεν έχουν προβληματίσει τα πολιτικά και υπεύθυνα πρόσωπα στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, τόσο περισσότερο απογοητεύομαι και προχωρώ σε ακόμα πιο μαύρες σκέψεις. Όπως και να έχει και αν δεν υπάρξει έστω προ της εκλογής προέδρου, συγκεκριμένη ανάληψη ευθύνης από όποιον ή όποια διεκδικεί μια τέτοια θέση, τότε θα καταστεί αυτόματα και ο επίσημος/μη ενταφιαστής της αριστεράς. Όλοι τους, πλην του τελευταίου μουσαφίρη και επιλογή του κ. Τσίπρα, μεταξύ άλλων, έχουν συμβάλει ενεργά στην διολίσθηση του κόμματος και της κυβέρνησης, σε οτιδήποτε άλλο εκτός της αριστεράς.
Πόσο ρηξικέλευθη, πόσο σπουδαία και πόσο μεγάλη απήχηση θα είχε σε όλους μια τέτοια ειλικρινής τοποθέτηση! Καμία ανάγκη για χάρισμα, για επικοινωνία και για άλλα “προσόντα” δεν θα είχε ο πρώτος/τη μεταξύ ίσων σε μια υγιή συλλογική αριστερά. Που αναγνωρίζοντας τα λάθη, δεν θα τα επαναλάβει! Αν δεν συμβούν αυτά, τότε θα μιλάμε για άλλο πράγμα, οπότε ας πάει στο καλό … Μεταπολιτική, λοιπόν, ένα νέο … μοντέλο διακυβέρνησης.