Του Ιωάννη Δαμίγου
Πιο προκλητικά δεν γίνεται! Και ιδιαίτερα, αυτή η δήλωση, ειπώθηκε σε αίθουσα Ελληνικού δικαστηρίου σε πλήρη λειτουργία! Όχι σε κάποιο ιδιωτικό κανάλι, όχι σε έναν ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά σε ένα … δημοκρατικό δικαστήριο, “τυφλό” μεν αλλά και κουφό; Είναι στο βήμα ένας Ναζί και φασίστας , κατά … υπερήφανη δήλωσή του και τον ανεχόμαστε, τον ακούμε, τον βλέπουμε, χωρίς την παραμικρή έστω αντίδραση; Χωρίς μια διαμαρτυρία; Ενάντια σε αυτό το προκλητικό κατάντημα, την άμεση προσβολή της αξίας της ζωής;
Τι και πως να εξηγήσω σε ένα παιδί, την … δήλωση αυτή; Που ομολογείται περίτρανα και ανερυθρίαστα σε αίθουσα απόδοσης δικαίου; Και που το δίκαιο σιωπά στον επί τόπου βιασμό του, μαζεύεται στην γωνία του εδωλίου, ντροπιασμένο και ανεχόμενο τον επόμενο, λόγω …. δημοκρατίας; Μια τέτοια αισχρή συμπεριφορά απαξίωσης της δικαστικής αρχής, να αντιμετωπίζεται σαν μια καθημερινή εκφώνηση μιας απλής “καλημέρα σας”; Πού είναι οι δημοσιογράφοι να αναδείξουν αυτή την δήλωση σαν πρώτο θέμα, στοχευμένης επίθεσης κατά της θεσμικής αρχής του δίκαιου;
Αν δεν αποτελεί ένα κορυφαίο σκάνδαλο κατά της ελευθερίας, αυτή η σκόπιμη πρόκληση, ποιο άλλο μπορεί να είναι; Αν δεν έχει προτεραιότητα η ευθεία αντιμετώπιση, με όποιο δημοκρατικό τρόπο, μιας τέτοιας φρικαλέας και επαίσχυντης δήλωσης, πηγή όλων των δεινών που αντιμετωπίζουμε σήμερα, ποια άλλη έχει; Η εκλογολογία, η Πισπιρίγκου, ο τελικός του survivor ή ο καιρός και το μπικίνι που έριξε το instagram;
Όλα φωνάζουν γύρω μας, πως επιστρέφουμε σε εφιαλτικές καταστάσεις, που δεν πίστευε και τότε ο καθημερινός ανθρώπινος νους. Που ήρθε όμως και πισωγύρισε την ανθρωπότητα, με εκατομμύρια νεκρούς και απάνθρωπες εκδικητικές δολοφονίες μειονοτήτων και αδύναμων, τέτοιας φρικαλεότητας από τους Ναζί και τους φασίστες, που η ύστερη ματιά αρνιόταν να κοιτάξει!Μας το υπενθύμισε αυτό το απομεινάρι μισάνθρωπου, μέσα στην ίδια την αίθουσα απόδοσης δικαιοσύνης, χλευαστικά και αμετανόητα! “Είμαι Ναζί και φασίστας και αυτό δεν απαγορεύεται!” Το πιο βαρύ και εφιαλτικό που ηχεί ακόμα στα αυτιά μου και στην σκέψη μου, είναι πως: “Δεν απαγορεύεται”!
Ας αναμένουμε λοιπόν να υποστούμε πέραν αυτών που συμβαίνουν ήδη, ό, τι “επιτρέπεται” ακόμα πιο έντονα και ανεκτικά, με την σχετική άγνοια περί πρόνοιας και ευθύνης, να επιχαίρει. Αν και τα προεόρτια έχουν κάνει εμφανή, τα ίδια αναλογικά προβλήματα του παρελθόντος στο σήμερα, σαν να μην πέρασε μια μέρα! Η διέξοδος του νεοφιλελευθερισμού, είναι πάντα ο πόλεμος, με αιχμές τους Ναζί και τους φασίστες. “Δεν απαγορεύεται” άλλωστε! Οι όποιες ελπίδες των λίγων για αντιστροφή, έχουν εξοστρακισθεί, από τον κατευθυνόμενο όχλο, τροφή του φασισμού, σε πορεία ολέθρου, την συνήθη κα αναμενόμενη.