Του Θωμά Τσαλαπάτη
Ζούμε εντός μιας παρανόησης, εντός μιας παρανόησης που μόλις άρχισε να κυβερνά τη χώρα. Είναι η παρανόηση αυτή που περιγράφει τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως έναν νεοφιλελεύθερο πολιτικό, έναν πολιτικό που εκφράζει ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό ρεύμα εντός της ευρύτερης δεξιάς παράταξης. Οι εξαγγελίες του πριν την εκλογή του, η επιλογή των συμμαχιών του εντός του κόμματος και η ποδηγέτησή του από την ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, η συνέπειά του στην επανεκκίνηση των ακροδεξιών αντανακλαστικών της παράταξης σε μια σειρά από περιπτώσεις γύρω από τα εθνικά θέματα ή τα θέματα καταστολής και επιτήρησης το προοικονομούσαν. Οι πρώτες μέρες της διακυβέρνησής του το αποδεικνύουν.
Ας μην μπερδευόμαστε. Αν μιλάμε για νεοφιλελευθερισμό στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν τον εννοούμε και δεν τον περιμένουμε πέρα από το οικονομικό πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και της βαθιά ταξικής πολιτικής υπέρ των προνομιούχων. Τα θέματα των δικαιωμάτων, η σχέση με το κράτος και η χρήση του, ακόμα και η πολιτική σημειολογία είναι τυπικές εκφάνσεις της σταθερής συντηρητικής παράταξης και της απόλυτης συνέχειας και συνέπειά της στη συντήρηση. Με τον σκοταδισμό, τον ελιτισμό και τον ταξικό αποκλεισμό που αυτή φέρει. Και μέσα στην ασυνέπειά τους τα σημεία αυτά ηχούν ακόμα πιο κακόηχα.
Ο ελάχιστος αριθμός για παράδειγμα των γυναικών σε υπουργικές θέσεις θυμίζει περισσότερο πολιτική απόφαση ενός φανατικού φορέα πατριαρχικών αντιλήψεων. Στον συγκεκριμένο τομέα η Ελλάδα βρίσκεται με το καλημέρα της νέας κυβέρνησης στον πάτο της Ευρώπης μαζί με άλλες χώρες γνωστές για τη φιλελεύθερη στάση τους όπως η Ουγγαρία και το Κόσοβο. Ταυτόχρονα μοιάζει εντυπωσιακό για έναν θιασώτη της συρρίκνωσης του κράτους και του ελάχιστου παρεμβατισμού η δημιουργία ενός συστήματος απόλυτου ελέγχου τόσο επί της κυβέρνησης (μέσω των παράλληλων δομών ελέγχου των υπουργών και των υπουργείων που δημιουργεί στο Μαξίμου) όσο και επί του κράτους (μέσω της συγκέντρωσης υπερεξουσιών όπως η ΕΙΠ, η ΕΡΤ, το ΑΠΕ κτλ). Κοτσαμπασισμός της κακιάς ώρας και βαλκάνια της κακής στιγμής.
Με τον ίδιο τρόπο μπορεί κάποιος να αντιληφθεί και τη σχέση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον δημόσιο τομέα. Το δημόσιο που ευαγγελίζεται δεν είναι ένα εκσυγχρονισμένο λειτουργικό δημόσιο αλλά ένα δημόσιο άνευ όρων μικρότερο. Επιλέγοντας να επιτεθεί στους νευραλγικούς αυτούς τομείς που του είναι απεχθείς ή, στέκονται απέναντι στα συμφέροντα τα οποία ο ίδιος εκφράζει ή απλώς στους ανθρώπους αυτούς που ο ίδιος αντιλαμβάνεται ως πλέμπα όπως π.χ. οι καθαρίστριες, οι νοσηλευτές, οι δάσκαλοι κτλ. Η συρρίκνωση αυτή φυσικά σε καμία περίπτωση δεν αγγίζει της σκληρές κλίκες της εξουσίας στο δημόσιο, τους θύλακες που κινούν τα πράγματα καθιστώντας το δυσκίνητο και προβληματικό, τα στελέχη αυτά που έφαγαν από προμήθειες, όρισαν διαγωνισμούς και διορισμούς και χτίσανε εξοχικά, τους ανθρώπους αυτούς που δήλωσαν πως «επιστρέψαμε» (βλ πχ υπουργείο πολιτισμού) ακονίζοντας τις μασέλες τους. Με τον ίδιο τρόπο οι ιδιωτικοποιήσεις δεν έχουν χαρακτήρα επένδυσης αλλά είναι στην πραγματικότητα διευκολύνσεις σε ένα πλαίσιο ευρύτερου ξεπουλήματος περιουσίας. Όπως πχ οι όροι με τους οποίους θα προχωρήσει το Ελληνικό. Χωρίς νόμους, χωρίς αρχές, με το κράτος ως μεσάζοντα συμφερόντων.
Και αν αυτό έχει κάποια σημασία δεν είναι για να αφαιρέσουμε από τον πρωθυπουργό τα εύσημα της καθαρότητας σε μια έτσι κι αλλιώς απεχθή ιδεολογία. Είναι για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως η μόνη ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας είναι η Νέα Δημοκρατία. Η αφοσίωση και η χρήση ενός κόμματος για συγκεκριμένους σκοπούς και προς συγκεκριμένα συμφέροντα. Είναι ένα καθρέφτισμα εξουσίας όπου η κάθε ιδέα, το κάθε περιτύλιγμα ιδεολογίας, η κάθε ρητορική χρήση έχει σημασία αποκλειστικά εάν επιτρέπει στο είδωλο να χωρέσει στον καθρέφτη της Νέας Δημοκρατίας. Είναι μια εξουσία που μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό της αποκλειστικά ως εξουσία. Πέρα από ιδεολογίες και πιστεύω, πέρα από αρχές και δόγματα. Η εξουσία είναι σκοπός και η Νέα Δημοκρατία ο απόλυτος αυτοσκοπός.