Του Ιωάννη Δαμίγου
Σε πιθανή επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας και μετά την ιδιωτικοποίηση του νερού, προς υποστήριξη των νέων ιδιοκτητών της εταιρείας, θα καταρτίσει νομοσχέδιο που θα ορίζει ποινές εναντίον της όποιας χρήσης του νερού της βροχής, χωρίς αντίτιμο. Την στιγμή που το αγαθό του νερού της φύσης, εκχωρείται ως προϊόν από την ιδιωτικοποίησή του σε εταιρεία, έτσι και το νερό της βροχής, της ανήκει δικαιωματικά.
Εφεξής θα χρεώνονται οι αγρότες για το πότισμα μέσω της βροχής των αγροτεμαχίων παραγωγής των, πιθανόν ανάλογα με το ύψος του υετού και την χρονική διάρκειά του. Επίσης θα απαγορεύεται η συλλογή σε στέρνες ή άλλα σημεία του νερού της βροχής χωρίς αντίτιμο, καθώς οι νόμοι που θα θεσπισθούν θα προβλέπουν ποινές προστίμου, ακόμα και φυλάκισης σε αρνητές. Και βέβαια θα απαγορευθεί επίσης και η σωματική υγιεινή από το βρόχινο νερό.
Χαμογελάς ειρωνικά, βρίσκοντας υπερβολικό αυτό το σενάριο; Ειδικά με αυτούς που μας κυβερνούν κοντά τέσσερα χρόνια και έχουν κάνει πράξεις τα ανείπωτα; Κάνοντας μια χρονική αναδρομή, θα εκπλαγείς με όλα αυτά που κάποτε δίκαια χαρακτηρίζονταν αγαθά και που σιγά σιγά και λίγο λίγο μας χρέωναν επιτήδεια. που πέρα από τους υψηλούς λογαριασμούς, πρόσθεσαν πάγια, αδιευκρίνιστα ποσά για τόσα άγνωστα αρχικά υπηρεσιών, που ξεπερνούν κατά πολύ την όποια κατανάλωση. Άντε πάλι στο ίντερνετ για αίτηση στο water pass μέσω του dipsa. gov. gr για την δόση με το σταγονόμετρο, λίγο πριν την αφυδάτωση.
Πριν προλάβουμε να πούμε το νεράκι, αφού περάσουμε στο στάδιο του μαρτυρίου με την σταγόνα, αν ψηφιστούν εκ νέου, θα αντιμετωπίσουμε άλλες εκπλήξεις. έχοντας πάρει προ πολλού τον “αέρα” μας και σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Αυτοί θα φορολογήσουν αστεία αστεία και τον αέρα που αναπνέουμε, δεν το έχουν και σε πολύ. Θα μας προδιαθέσουν με το “όλοι μαζί μπορούμε”, που θα υποκύψουμε πάλι εξ ανάγκης φόβου και τρόμου σε ανεπανάληπτα χαράτσια, νέων πειραματισμών.
Όλο και κάποιον οικογενειακό φίλο ή συγγενικό πρόσωπο θα έχουν, να συστήσει κερδοφόρα εταιρεία χρέωσης του κοπανιστού αέρα, σαν καινοτόμα επένδυση. Είτε αυτούς με άλλα ρούχα και εμφάνιση, είτε άλλους με την ίδια ορμή εμπορικότητας, με νέες ιδέες χρέωσης ακόμα και ύπαρξης, ή ακόμα και για μεταφορά αδήλωτης σκιάς ίσως, θα μας ζητήσουν να βάλουμε πλάτη, πάλι, γιατί “όλοι μαζί μπορούμε”. Και θα τους παρακολουθούμε άλαλοι και άπραγοι, με κομμένη την αναπνοή, όλοι μαζί. Για μια σταγόνα, για μια ανάσα.