Του Γ. Λακόπουλου
Η πορεία του Κινάλ προς τις αρχαιρεσίες του Δεκεμβρίου είναι τοπίο στην ομίχλη. Ποτέ άλλοτε σε εκλογή αρχηγού κόμματος δεν υπήρχε τόση θολούρα. Όχι για τον ενδεχόμενο νικητή. Αλλά για το μέλλον του κόμματος, όποιος και αν είναι νικητής.
Ωστόσο τα πραγματικά δεδομένα πίσω από τα πυροτεχνήματα και την προπαγάνδα κάθε πλευράς συγκλίνουν στα εξής:
Πρώτο: Το πρόσωπο που θα μπορούσε να εκπροσωπήσει με αξιοπρέπεια και τεχνική επάρκεια το “μαγαζί” θα ήταν ο Παύλος Γερουλάνος. Αλλά επειδή δεν είναι πολιτικός, ούτε συνδέεται λειτουργικά με το ΠΑΣΟΚ δεν είχε τρόπο να εξασφαλίσει την υποψηφιότητα του. Με την απόσυρσή του η εκλογή άλλαξε επίπεδο.
Δεύτερο: Η Φώφη Γεννηματά αποδυναμώνεται ραγδαία και δεν αποκλείεται να μην φτάσει ως την κάλπη. Η τρομοκρατημένη φιγούρα που επιχείρησε να επιβληθεί διοικητικά στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής είναι στοιχείο της αποδρομής της.
Σαν ξεψυχισμένη μπαταρία, χάνει αυτό που μέχρι πρόσφατα είχε σίγουρο, γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί ηγετικά το ΙΧ κόμμα που έστησε στη θέση του ΠΑΣΟΚ.
Τρίτο: Ο Νίκος Ανδρουλάκης, το μόνο στέλεχος με ευρωπαϊκή γνώση και εμπειρία σ’ αυτό το κόμμα, ξεκίνησε αργά την κούρσα -αν την ξεκίνησε . Ήδη δυσκολεύεται να βρει ακροατήριο πέρα από τον μηχανισμό του στην -παλαιότερη- Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Η σκηνική παρουσία του είναι αδύναμη και χωρίς στίγμα.
Η αντίδρασή του στο χτύπημα της Φώφης ότι δεν δίνει ούτε ευρώ στο κόμμα από τις απολαβές του ήταν χειρότερη και από της ανέμελης Καϊλή και τον εξέθεσε σΕ αυτούς που ζητάει τρία ευρώ για να τον ψηφίσουν.
Από από εκεί και πέρα οι δυο υποψηφιότητες που θα αναμετρηθούν στο τέλος έχουν εμφανείς ποιοτικές διαφορές, αντίθετες ιστορικές καταβολές, απόσταση ύφους και ήθους και τροφοδοτούνται από δύο εντελώς διαφορετικές πηγές: η μια από το ΠΑΣΟΚ και η άλλη από δυνάμεις όχι μόνο έξω, αλλά και από αντιπάλους του κόμματος.
Πρώτο: Ο Χάρης Καστανίδης μπορεί να δυσκολεύεται στη συγκέντρωση υπογραφών για την καταστατική νομιμοποίηση της υποψηφιότητας, έχει όμως την ιστορική νομιμοποίηση του ΠΑΣΟΚ και την προτίμηση κεντρικών στελεχών του που θα εκδηλωθεί στην κρίσιμη στιγμή.
Π.χ. ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Κώστας Λαλιώτης μετέχουν διακριτικά στην εξέλιξη των πραγμάτων, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή -συνέπειας προς τον εαυτό τους- από το να στηρίξουν την υποψηφιότητα Καστανίδη. Αν μη τι άλλο και για την τιμή των όπλων του ΠΑΣΟΚ- που απειλείται από τον Λοβέρδο.
Άλλωστε παίρνουν μηνύματα από παλιά κομματικά στελέχη, αυτοδιοικητικούς – όπως ο Γιάννης Σγουρός– συνδικαλιστές, και πρώην βουλευτές ή υπουργούς, που επιθυμούν να προστατεύουν το όνομα του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τις παρακαταθήκες του..
Δεύτερο: Ο Ανδρέας Λοβέρδος κάνει ορμητική καμπάνια με το σπαθί του Δικαστικού Συμβουλίου πάνω από το κεφάλι του. Ανά πασά στιγμή να αποφανθεί- έπρεπε ήδη να το έχει κάνει- για την δίωξη του που του έχει ασκηθεί και όλα να τελειώσουν εκεί.
Για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, είτε έμειναν στον Κινάλ, είτε έφυγαν, τίποτε από όσα λέει για το Κίνημα και τα συναφή δεν έχει βάση.
Δεν λαμβάνεται τοις μετρητοίς από τους προερχομένους από το ΠΑΣΟΚ,, αλλά έχει ισχυρή υποστήριξη από ΜΜΕ και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Για πολλούς είναι η υποψηφιότητα της ΝΔ και ενός μιντιάρχη. Εκτός από το ιστορικό του υπάρχουν και πληροφορίες, όπως π.χ. για επαφές του με τον Άδωνι και τον …Πατούλη, που ήδη δρουν ως κομματάρχες του.
Έτσι όπως έχουν τα πράγματα το παιχνίδι είναι οριοθετημένο. Στην περίπτωση που επικρατήσει ο βουλευτής από τη Θεσσαλονίκη ό,τι απέμεινε από το ΠΑΣΟΚ θα έχει την ευκαιρία να ανασυγκροτηθεί και να επιχειρήσει, με καλές προϋποθέσεις, να βάλει τον πράσινο ήλιο στην επόμενη Βουλή.
Η επικράτηση Λοβέρδου οδηγεί αναπόφευκτα στη διάλυση του κόμματος. Ποιος από το ΠΑΣΟΚ θα μείνει σε ένα “ΠΑΣΟΚ” με επικεφαλής κάποιον που δεν ήταν ποτέ ΠΑΣΟΚ; Εδώ δεν το έκαναν με τον ταλαντούχο Βενιζέλο.
Έτσι άλλος για Χίο θα τραβήξει κι άλλος για Μυτιλήνη. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι στη διάλυση, δια του Λοβέρδου, ποντάρουν και ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας. Και οι δυο έχουν λαμβάνειν από τα ιμάτια του Κινάλ…
