Του Νικόλα Σεβαστάκη
Νομίζω πως μετά το 1974 οι περισσότεροι Καπετάνιοι του ΕΛΑΣ (και του ΔΣΕ ακόμα) εκτίμησαν περισσότερο τη μεταπολιτευτική δημοκρατία από όσο οι τότε νεότερες γενιές (ας πούμε οι γεννημένοι στον πόλεμο και μετά). Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν και κολακεύτηκαν κιόλας από το εγκώμιο των νεαρών αριστεριστών που εκθείαζαν τον Κόκκινο Δεκέμβρη κλπ., οι πολλοί εκ των παλαιών ανταρτών αναγνώρισαν τις προόδους, τις μεγάλες αλλαγές στον υλικό πολιτισμό και στη ζωή των θεσμών αυτής της χώρας.
Αντίθετα, οι νεότεροι, αυτοί που δεν πρόλαβαν να πολεμήσουν κι ούτε καν να πιάσουν το χωνί του Επονίτη, δυσκολεύτηκαν να χωνέψουν την “αλλοτριωμένη” εκδοχή μιας δημοκρατίας που δεν έγινε ποτέ η λαοκρατία των ονείρων τους. Οι παλιοί θεώρησαν μεγαλύτερη αλλαγή τα ΚΑΠΗ και τα άλλα του Παπανδρέου από τα σεντόνια των προκηρύξεων του πιο αριστερού χώρου.
Με μια παράδοξη έννοια, άνθρωποι της ένοπλης σύγκρουσης και της ελασίτικης κουλτούρας μπόρεσαν να γεράσουν μισώντας τον πόλεμο και ας έπιασαν να γράφουν ο καθένας για τη δικαίωση της άποψής του. Και ας ρίχτηκαν στα απομνημονεύματα.
Καμιά φορά, οι άνθρωποι κάνουν αυτοκριτική με αφανείς και έμμεσους τρόπους- αλλάζουν δίχως να φαίνεται πως έχουν αλλάξει, πως δεν είναι πια οι ίδιοι άνθρωποι.
Το μεγάλο πρόβλημα μετά το ΄74 προέκυψε πάντα από την αφηρημένη νοσταλγία της εξέγερσης, όχι από τους ανθρώπους του πεδίου της πάλης. Και ας είχαν όλοι τους (η γενιά των αριστερών της εποχής τους) λατρέψει τον ”μουστάκια”, τον μεγάλο Εγκληματία.
AΠΟ ΤΟ FACEBOOK