Του Ιωάννη Δαμίγου
Από μια κοινωνία που επί δεκαετίες γαλουχείται, όντας εξ αρχής προβληματική, με επιπόλαιη σκόπιμα ελλειμματική παιδεία, μοιραίο επακόλουθο αποτελεί να δρέψει τους ανάλογους καρπούς.
Η γενιά που ενηλικιώθηκε εν μέσω επιβολής του life style των περιοδικών, των πανίσχυρων τότε ΜΜΕ με την ανέμελη πρωινάδικη επίθεση στην καλαισθησία, έκανε οικογένεια και μεγάλωσε παιδιά, βορά στους δασκάλους του ίδιου περιβάλλοντος, στην ασύδοτη παρακολούθηση της τηλεόρασης και στην επίκαιρη επιτήρηση παππούδων και γιαγιάδων, σε αναγκαία περιφορά επιτήρησης.
Η εγκατάλειψή τους σε διαφορετικούς σε διάσταση κόσμους, χωρίς κανόνες και όρια, δημιούργησε την πιο αδικημένη γενιά ποτέ. Με διαλυμένες οικογένειες γονιών που ενδιαφέρονται περιστασιακά με τα πολλά προβλήματα των παιδιών τους και στις περισσότερες των περιπτώσεων μετά την όποια κακοποίηση, παράγονται τα καθημερινά συμβάντα πρωτοσέλιδων ειδήσεων.
Με την άσχημη υπάρχουσα κατάσταση να επιδεινώνεται λόγω επέλασης της φτώχιας. Η πρόνοια και η πρόληψη από την μεριά του κράτους, άγνωστες λέξεις διακοσμητικές σε λόγους καιροσκόπων πολιτικών. Οι γυναικοκτονίες θα συνεχιστούν και θα χωνευτούν από το σύστημα της κανονικότητας, όπως και οι βιασμοί και οι κακοποιήσεις παιδιών, που ίσως και να πάψουμε να εντυπωσιαζόμαστε με αυτήν την συχνότητα επανάληψης.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στα σπίτια μας, στον γείτονα μας, στον γνωστό μας και έχουμε άμεση επίγνωση των τραγικών επακόλουθων εξελίξεων. Με απαγορευτική την ανάμειξη με όποιον τρόπο, στην περίπτωση που κάποιος θα έπαιρνε μια πρωτοβουλία για να προλάβει το διαφαινόμενο. Κανείς αρμόδιος να αναλάβει την ευθύνη προστασίας αδύναμων, ακόμα και η αστυνομία, αλλοίμονο, με ενεργή δράση ένστολων σε ανάλογα ακραία επεισόδια!
Μια κλιμακούμενη αύξηση ακραίας αγριότητας και κυριολεκτικά στυγνών εγκλημάτων, μεταξύ όλο και πιο νέων ηλικιών, που τρομάζει! Το ξέσπασμα αυτής της βίας, είναι η αρχή μόνο, καθώς ο στρυμωγμένος τρόπος ζωής μας, απελευθερώνει τα συσσωρευμένα απωθημένα καταπίεσης.
Η δεξιά πολιτεία δεκαετιών, με ακροδεξιά στοιχεία συνύπαρξης πάντα στους κόλπους της, είναι η υπεύθυνη για την σημερινή αλλά και την συνεχιζόμενη κατάντια της χώρας. Και αυτοί είναι οι χαλασμένοι καρποί που δρέπουμε, από ζιζάνια και μικρόβια που παρασιτούν μονίμως, καταναλώνοντας τις θρεπτικές ουσίες πρώτοι. Αφήνοντας το σάπιο ελεημοσύνη στους σαπισμένους.
Η μάνα τρώει τα παιδιά και ο εραστής τα βιάζει! Τέτοια η σαπίλα, τέτοιοι οι καρποί. Όταν και το παιδί δεν σώζεται, δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Συγνώμη παιδάκια μας, δεν μπόρεσα! Σάπισα γρήγορα, αιφνιδιαζόμενος ο αδαής.