Του Ιωάννη Δαμίγου
Άξιοι και υπερήφανοι πραγματικοί καθηγητές, όλοι τους. Θυμίζοντας σε κάποιους το σοβαρό και υπεύθυνο έργο του πολιτισμού, σκοπού και υποχρέωσης ανάδειξης και εξύψωσης, του ανθρωπίνου πνεύματος. Παραιτήσεις απελευθέρωσης αιώνιων ιδεών και ιδανικών, κόντρα σε πρόσκαιρους καιροσκόπους και κοινούς έμπορους αμάθειας.
Αυταρχικοί λογοκριτές και εκβιαστές καλλιτεχνών, των μόνιμων εχθρικών καθεστώτων, που με έναν στίχο, μια νότα, έναν χορό, έναν λόγο, μια πινελιά γκρεμίζουν φράχτες και τείχη, δικτάτορες και βασιλιάδες, θρησκείες και δόγματα. Η αήττητη τέχνη μόνη, ο τρόμος όλων τους. Μισητό εμπόδιο και μόνιμα διωκόμενη, μισάνθρωπων τοκογλύφων και άπληστων ενστίκτων. Ενστίκτων που δαμάζει και καλλιεργεί, σε άγρια χωράφια ζιζανίων επίμονα, όλες τις αισθήσεις και τρέφει καλοπίζοντας το πνεύμα των ανθρώπων, μέσα από τις οδύνες και τα πάθη τους. Φανερώνοντας μονοπάτια ελπίδας, προτείνοντας τρόπους με σοφία αιώνων, μέσα από παθήματα και μαθήματα.
Η τέχνη που συγκινεί με την αλήθεια της, που ξεμπροστιάζει τους αγύρτες, που ξεσηκώνει και ενθαρρύνει τον αδύναμο, που πεισμώνει για το άδικο, που ενώνει και υπερισχύει των νόμων και των διαταγμάτων, που ελέγχει και χλευάζει την αλαζονική εξουσία. Που ηρεμεί και ισορροπεί την σκέψη, που μετρά τον λόγο και τον καρφώνει σαν μαχαίρι στον θεωρητικά άτρωτο.
Αυτοί οι καθηγητές παραιτήθηκαν, παραμένοντας υπερήφανοι και πάντα δάσκαλοι και παιδαγωγοί ανθρώπινων ψυχών, σε διαρκή υπηρεσία σμίλευσης λεπτών και πλούσιων χαρακτήρων, αυριανών αγωγών ψυχών σε εξύψωση. Θυσιάζοντας και προσφέροντας τα κεκτημένα, στην αξιοπρέπεια της υπηρεσίας στην τέχνη. Αν δεν είναι αυτό το ανώτερο σημείο αποτίμησης υπέρτατης αξίας και τιμής, ποια άλλη πράξη είναι;
Εύγε! Σώζετε αυτά που μπορούν να σωθούν και μαζί και εμάς τους άπραγους και ανάξιους τέτοιας προσφοράς. Άξιοι και σεβαστοί καθηγητές, με τους μαθητές σας να συνεχίζουν το αρχαίο και πολύτιμο αγαθό μεταλαμπάδευσης της αιώνιας τέχνης. Οι πλέον αξιοπρεπείς πολιτιστικές παραιτήσεις ποτέ!