Του Ιωάννη Δαμίγου
Βαθαίνοντας η φτώχια, φανερώνει τις χαίνουσες πληγές της, που αφαιρούν όλο και περισσότερο από τις αντιστάσεις της κοινωνίας, συμπαρασύροντας στο πέρασμά της κάθε αδύναμο θεσμό, που στεκόταν με την βοήθεια πρόχειρου κρυφού υποστηρίγματος. Μαζί τους υποχωρούν πρώτες οι ηθικές αξίες μεταξύ άλλων, γιατί η φτώχια τρομάζει τους ανθρώπους και τους εξωθεί σε ανείπωτες πράξεις.
Η λογική, που πάντα για τους πολλούς, βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση, τώρα υποχωρεί άτακτα και την θέση της παίρνει το στυγνό ένστικτο της επιβίωσης. Η συνεχής οικονομική πίεση, καταδικάζει την όποια προσπάθεια, σε αδιέξοδο και αποτυχία. Απελευθερώνοντας ύστατες σκέψεις σε πράξεις, από παράτυπες έως παράνομες, τέτοιες που καθιστούν τα αδύνατα όλα δυνατά.
Με την “προσφορά” των επιτηδείων εχόντων και την “ζήτηση” ευρισκομένων σε ανέχεια, να κυριαρχεί σε πρώτο πλάνο. Με την ασθενούσα ολοένα προσοχή, στα αδύναμα και ευάλωτα παιδιά, λόγω ανάγκης γονιών σε αναζήτηση καθημερινού ελάχιστου μεροκάματου, καταλήγουν τα πρώτα θύματα εκμετάλλευσης. Με ανίκανο τον όποιο κρατικό μηχανισμό, να προσφέρει την στοιχειώδη προστασία ή έλεγχο σε κραυγαλέα απουσία προστασίας αδύναμων παιδιών, τα εγκαταλείπει στις ορέξεις των όποιων εμπόρων.
Η αστυνομία απουσιάζει από τους δρόμους, σαν αιτία αποτροπής κακόβουλων, “ασχολούμενη” με άλλες, ιδιωτικές υπηρεσίες παροχών ασφαλείας ή τρομοκρατεί και ξυλοφορτώνει διαδηλωτές. Αντίθετα όταν εμπλέκεται σε υποθέσεις κυκλωμάτων παιδοβιαστών, ο ρόλος της δεν είναι ξεκάθαρος.
Η ραγδαία αύξηση κακοποίησης, ανήλικων, εφήβων, οι βιασμοί γυναικών, οι γυναικοκτονίες και οι ληστείες υπερήλικων, ακριβώς καταδεικνύουν τις χαίνουσες πληγές, μιας σε ανάγκη ευρισκόμενη κοινωνίας. Σε βαθμό τέτοιο η έξαρση, που η μόνιμη παραγωγή καθημερινών τέτοιων ειδήσεων, μονοπωλεί το ενδιαφέρον και αφήνει έξω τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις που κρίνουν την ίδια μας την ύπαρξη.
Η κυβερνητική καθεστωτική λαίλαπα, εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες στο έπακρο. Ας καταρρέει η κοινωνία γύρω της, επιμένει στην κερδοσκοπία και αδιαφορεί για λύσεις. Εμφανίζεται δε ως η μόνη ενεργή “εταιρεία” στον ορίζοντα, καθώς όλοι οι υπόλοιποι παρακολουθούν και σχολιάζουν, απλώς καταδικάζοντας. Έχουν “ταράξει”, την γονατισμένη κοινωνία, σε απραξία. Η χαίνουσα πληγή της αντιπολίτευσης, προστίθεται στις χαίνουσες πληγές της φτώχειας. Αιμορραγούμε κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά και πολιτικά.