Του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Ολες οι δηµοσκοπήσεις καταγράφουν «στιγµές», οπότε στην καλύτερη περίπτωση -όταν έχουν τηρηθεί όλοι οι κανόνες- δείχνουν ποια είναι η τάση, πού πάνε τα πράγµατα και όχι τι θα βγει τελικά από τις κάλπες, και µάλιστα δύο µήνες αργότερα. Αυτή η τάση, όµως, έχει σηµασία.
Με άλλα λόγια, η πλειονότητα των πολιτών κυριολεκτικά ψάχνεται, θα ήθελε «άλλες λύσεις» και αµφισβητεί τις σηµερινές κυρίαρχες επιλογές. Βέβαια, επειδή αυτές οι επιλογές αντικειµενικά είναι «δεδοµένες», η αµφισβήτησή τους γίνεται για να δηλωθεί η µη ικανοποίηση των πολιτών, το αίτηµά τους να υπάρξουν και να κατατεθούν στον δηµόσιο διάλογο επαρκή πολιτικά σχέδια. Αυτήν την αγωνία, να υπάρξουν λύσεις ουσιαστικές, χειροπιαστές, που θα γίνονται αισθητές στην… τσέπη και στην καθηµερινότητά µας, και ταυτόχρονα την ανάγκη να ελπίσουµε ξανά εκφράζει και η νίκη του «Κανένα» σε όλες σχεδόν τις δηµοσκοπήσεις, όπως και στη χθεσινή που παρουσίασε το Open. Αυτό το 41% που συγκέντρωσε ο… Κανένας είναι καµπανάκι, ή µάλλον καµπάνα που χτυπά πολύ ηχηρά.
Συνήθως βέβαια τα κοµµατικά επιτελεία αγνοούν αυτά τα προειδοποιητικά µηνύµατα, καθώς γνωρίζουν ότι τελικά οι «αµφισβητίες» θα τριχαστούν: οι περισσότεροι θα επιλέξουν έναν από τους δύο κεντρικούς πόλους, αρκετοί δεν θα πάνε στις κάλπες ανεβάζοντας την αποχή και οι λιγότεροι θα επιλέξουν κάποιες από τις πολλές περιφερειακές κινήσεις. Αυτό όµως είναι σαν να κρύβουµε τα σκουπίδια κάτω από χαλί. Μόλις πιάσουν οι ζέστες και το µαζέψουµε, θα φανεί το πρόβληµα και θα µας πνίξει η µπόχα.
ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ