Του Διογένη Λόππα
‘Άκουσα με πολύ μεγάλη προσοχή την κορύφωση της ρητορικής της γερμανικής διπλωματίας, η οποία κάνει πλέον λόγο για ανοικτή επίθεση από την πλευρά της Ρωσίας, αναφερόμενη ασφαλώς στις μειωμένες ροές φυσικού αερίου προς την ατμομηχανή της ευρωπαϊκής οικονομίας. Κάθε σοβαρός άνθρωπος αναρωτιέται αντίστοιχα, πώς να εξέλαβαν άραγε οι Ρώσοι την κλοπή των συναλλαγματικών τους αποθεμάτων ή τα έξι πακέτα εξοντωτικών οικονομικών κυρώσεων.
Γιατί εδώ και τρεις τουλάχιστον μήνες, μια ομάδα αναλυτών παγκοσμίως, που ακολουθούμε το πρωτόκολλο της εργασίας μας και αρνούμαστε να γίνουμε μέρος του μηχανισμού προπαγάνδας οποιασδήποτε πλευράς, έχουμε αναφερθεί πολλάκις στο παραπάνω από πιθανό ενδεχόμενο την ώρα που στην ΕΕ αναλωνόμαστε σε αντιπαραθέσεις για τον βαθμό πόνου των κυρώσεων που επιβάλλουμε στη Ρωσία, τελικά να υποστούμε τη μία και μοναδική κύρωση από τη δική της πλευρά, που θα μας στείλει μία και έξω άκλαυτους.
Από τις 24/2 έχουμε επισημάνει το προφανές, ότι δηλαδή αν πράγματι η Δύση επιθυμεί μια αντιπαράθεση στα ίσια με τη Ρωσία με σκοπό να διασωθεί η Ουκρανία, η μοναδική ουσιαστική βοήθεια είναι η επιβολή no fly zone. Ασφαλώς κάτι τέτοιο κρίθηκε από ασύμφορο οικονομικά και επικίνδυνο στρατιωτικά, έως αδιανόητο πολιτικά, κυρίως λόγω της απροθυμίας των δυτικών κοινωνιών, καθώς μια τέτοια κίνηση ίσως προκαλούσε σε κάποια πλευρά την επιθυμία χρήσης πυρηνικών όπλων, αν έβλεπε ότι έχανε τον πόλεμο. Όλοι όμως οι ανεξάρτητοι αναλυτές είχαν εγκαίρως επισημάνει ότι αργά ή γρήγορα, με απώλειες ή χωρίς, οι Ρώσοι θα απειλήσουν τον ουκρανικό στρατό με εξαφάνιση.
Λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι η πληροφόρηση αυτή ήταν σε γνώση των ηγεσιών της δύσης, μπορούμε σήμερα με ασφάλεια να συμπεράνουμε ότι ο πραγματικός στόχος της Δύσης δεν ήταν η φθορά του ρωσικού στρατού, αλλά η καταστροφή της ρωσικής οικονομίας, Άρα η δουλειά των Ουκρανών ήταν να αντισταθούν όσο περισσότερο γίνεται, ώστε να δώσουν τον απαραίτητο χρόνο στα ”πυρηνικά” οικονομικά όπλα της Δύσης να δουλέψουν. Το σχέδιο δεν ακούγεται καθόλου άσχημο, αφού αν εξαιρέσουμε το γεγονός της ανελέητης σφαγής στο έδαφος δεκάδων χιλιάδων Ουκρανών και Ρώσων πολιτών και στρατιωτικών, θα μπορούσε να επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή μια εξουθενωμένη Ρωσία σε πολιτική κρίση, που θα εκλιπαρεί για την επαναφορά της στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, δεχόμενη να συζητήσει ταπεινωτικούς όρους, με τον Πούτιν ή ακόμα καλύτερα χωρίς αυτόν.
Έτσι ήδη από τις πρώτες μέρες του πολέμου, η Δύση βιάστηκε να πανηγυρίσει διάφορα ”επιτεύγματα”, όπως για παράδειγμα την ανασύσταση του ξεχασμένου ΝΑΤΟ, την κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας, του θριάμβου, επιτέλους, της διεθνούς νομιμότητας την εξουδετέρωση του αξιόμαχου του ρωσικού στρατού που έμοιαζε να βαλτώνει στα περίχωρα του Κιέβου και την προθυμία άλλοτε ουδέτερων χωρών να ενταχθούν στη δυτική συμμαχία, με έμφαση στην περίπτωση της Φινλανδίας, που πραγματικά για τους γνωρίζοντες μοιάζει με γεωπολιτικό θαύμα.
Ας δούμε τώρα που στέκει η πραγματικότητα μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες:
Η ανάσταση του εγκεφαλικά νεκρού ΝΑΤΟ
Όλα θα έμοιαζαν αγγελικά πλασμένα, αν δεν υπήρχε η Τουρκία. Μπορεί πράγματι κάποιες από τις αδύναμες στρατιωτικά χώρες του ΝΑΤΟ να αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον τους για τη συμμαχία, αλλά την ίδια ώρα η συμμαχία κατάφερε να φαίνεται περισσότερο διχασμένη από ποτέ, καθώς ένας από τους τέσσερις ηπειρωτικούς της πυλώνες μοιάζει να έχει ήδη καταρρεύσει. Η Τουρκία αρνείται να συμμετέχει στις κυρώσεις, έχει απαγορεύσει το διάπλου νατοϊκών πλοίων από τα στενά, ενώ την ίδια ώρα απειλεί ευθέως την Ελλάδα με σύρραξη δι ασήμαντον αφορμήν. Δηλαδή ενώ αρχικά πιστέψαμε ότι η ρωσική εισβολή δυνάμωσε το ΝΑΤΟ, τελικά απεδείχθη ότι αυτό μάλλον βαίνει προς αποσάθρωση και ότι είναι μάλλον θέμα χρόνου η αποστασία της Τουρκίας που ήδη αλληθωρίζει προς την ανατολή.
Η κατάρρευση της ρωσικής οικονομίας
Εδώ αποτύχαμε παταγωδώς. Είναι πια γενικώς αποδεκτό ότι οι Ρώσοι είχαν κάνει το homework τους, είχαν προσαρμόσει τα μεγέθη τους, είχαν κάνει στροφή προς την αυτάρκεια και, παρά το αρχικό σοκ, κατάφεραν να σταθεροποιήσουν οικονομία και νόμισμα, να επιβάλλουν το ρούβλι στις συναλλαγές, να επιβάλλουν την ουδετερότητα στις σημαντικότερες οικονομίες του πλανήτη εκτός δύσης, να βρουν εναλλακτικές αγορές για τις πρώτες ύλες τους και τελικά να περάσουν στην αντεπίθεση και να βρίσκονται σε θέση να εξαπολύσουν έναν μεταμοντέρνο Αρμαγεδδώνα προς τη Δύση, με τη μορφή μιας επισιτιστικής, ενεργειακής και πληθωριστικής κρίσης και μπόνους ένα άνευ προηγουμένου τσουνάμι μετανάστευσης, το οποίο αναμένεται να χειροτερέψει, αν τεθεί εκτός ελέγχου η εύθραυστη κατάσταση στην Αίγυπτο (όπου τα κλειδιά της ανωμαλίας κρατάει η πανταχού παρούσα ”απομονωμένη” Τουρκία).
Ο θρίαμβος του διεθνούς δικαίου
Πολλοί αφελείς δυτικοί ξεκίνησαν να μιλούν περί μιας οριστικής και αμετάκλητης επικράτησης της διεθνούς νομιμότητας, γιατί ποιος θα τολμούσε να υποστεί την απομόνωση του Πούτιν. Το θαύμα κράτησε τρεις μέρες. Ως γνωστόν στη γεωπολιτική η έννοια του δικαίου διαφέρει από την αντίστοιχη της κρατικής πολιτικής, απλούστατα επειδή η γεωπολιτική δεν διαθέτει κεντρική εκτελεστική εξουσία και κυρίως δεν διαθέτει όργανο επιβολής της τάξης. Συνεπώς, το διεθνές δίκαιο λογίζεται μόνο ως σημείο αναφοράς, συμπληρωματικού των elementary εννοιών 1. της ισχύος, 2. των συμμαχιών και 3. του αμυντικού δόγματος (βούληση χρήσης βίας). Έτσι πολύ γρήγορα προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα, βλέποντας με τα ίδια μας τα μάτια τον αμφιλεγόμενο ηγέτη της Σαουδικής Αραβίας (που εικάζεται ότι διέταξε τη δολοφονία δημοσιογράφου εντός πρεσβείας) να πραγματοποιεί διεθνή περιοδεία, ενώ την ίδια ώρα αναδεικνύονται σε ισότιμους συνομιλητές οι μουλάδες του Ιράν, αλλά και ο δικτάτορας της Βενεζουέλας, για μια χούφτα πετροδολάρια. Το κερασάκι στην τούρτα, ο απίθανος Ερντογάν, που έκανε κυριολεκτικά σμπαράλια κάθε έννοια διεθνούς δικαίου σε Αιγαίο και Μεσόγειο, για να ανταμειφθεί στο τέλος με μια απαστράπτουσα ουδετερότητα, που το άκουσμά της θα έκανε τον Πούτιν να χτυπιέται ως μαινόμενος Τζόε Ντάλτον.
Η πανωλεθρία του ρωσικού στρατού
Κανένας πιστεύω ότι δεν αμφισβητεί το μέγεθος των απωλειών του ρωσικού στρατού σε άνδρες και υλικό, όμως η εξέλιξη της σύγκρουσης δεν δικαιολογεί τους αρχικούς πανηγυρισμούς ή τις εμβριθείς αναλύσεις περί εκδίωξης των Ρώσων ακόμα και από την Κριμαία ή την προέλαση των Ουκρανών προς τη Μόσχα. Γιατί αυτό που βλέπουμε σήμερα στο πεδίο, είναι ουσιαστικά η εξαΰλωση εξ αποστάσεως του εναπομείναντος ουκρανικού στρατού, μαζί με τα βαρέα όπλα που παρέλαβε από το ΝΑΤΟ. Αν δεν υπάρξει κάποια σοβαρότερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ, η αναμενόμενη εξέλιξη θα είναι η απώλεια της Οδησσού. Η οδυνηρότερη όμως εξέλιξη αναμένεται να είναι η κατάρρευση του οχυρωμένου ουκρανικού μετώπου, μαζί με το ηθικό των υπερασπιστών του. Και, δυστυχώς, δεν υπάρχει τίποτε άλλο δυτικότερα, για να σταματήσει τις νεο-σοβιετικές ορδές. Αυτή η εξέλιξη ακούγεται ανατριχιαστική, για τον λόγο ότι στην περίπτωση αυτή οι Ρώσοι θα πάψουν να έχουν κίνητρο για διαπραγματεύσεις, συνεπώς θα επεκτείνουν τη σύγκρουση όπου και όσο επιθυμούν, με ότι αυτό συνεπάγεται για εμάς και τις οικονομικές και πολιτικές αντοχές μας.
Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ
Παρόλο που η πιθανή ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ μοιάζει έτσι και αλλιώς με κρύο ανέκδοτο, αρκετοί θεώρησαν τη διεύρυνση δεδομένη και μάλιστα βιάστηκαν να χρεώσουν ακόμα μια ήττα στη ρωσική διπλωματία. Παρόλα αυτά, ούτε το φιλόδοξο αυτό σχέδιο φαίνεται να έχει αίσιο τέλος, αφού και πάλι η Τουρκία, είτε επειδή βρίσκεται σε συνεννόηση με τη Μόσχα για μια συνολική διευθέτηση πριν την αποστασία, είτε επειδή πράγματι θεωρεί ότι μπορεί να αποσπάσει με ειρηνικό τρόπο την ατζέντα της, από τη Λιβύη έως το Αιγαίο, μπλοκάρει τη διαδικασία.
For your lives
Άρα η Δύση και ειδικότερα η ΕΕ, η οποία υφίσταται όλες τις συνέπειες χωρίς το παραμικρό κέρδος, βρίσκεται σε τέλμα, με τον αντικειμενικό σκοπό της επιχείρισης εξουδετέρωσης του ρωσικού κινδύνου (αν πράγματι υπήρξε και δεν ήταν εφεύρημα των δημοκρατικών στις ΗΠΑ), να έχει αποτύχει παταγωδώς, τόσο επί του πεδίου, όσο και επί της οικονομίας. Εδώ οφείλουμε για μια ακόμα φορά να επισημάνουμε δύο σοβαρούς κινδύνους, οι οποίοι απορρέουν από τη διπλή αποτυχία:
- Στο στρατιωτικό σκέλος, οι ειδικοί αναλυτές επιμένουν ότι η Ρωσία χρησιμοποιεί μικρό μέρος των δυνατοτήτων του σύγχρονου οπλοστασίου της, επιμένοντας ακόμα και σήμερα να ξεσκαρτάρει σοβιετικά όπλα και πυρομαχικά. Η εξήγηση που δίνουν είναι ότι οι Ρώσοι έχουν βάσιμες υποψίες ότι ένας ολικός πόλεμος με το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να καταστεί αναπόφευκτος και για το λόγο αυτό, αφενός κρατούν ως εφεδρεία τα σύγχρονα όπλα τους και, αφετέρου, αποφεύγουν να εκθέσουν κρίσιμα συστήματα (όπως τα αεροσκάφη SU-57 και τους πυραύλους S400/500) στα αδιάκριτα ”μάτια” των νατοϊκών συστημάτων. Αυτό το επισημαίνουμε για να μην επαναπαυθούν οι πολιτικοί μας στις δοξασίες που θέλουν το ρωσικό στρατό ένα βήμα πριν την παράλυση, άρα ανίκανο ή απρόθυμο να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε, δυτικότερα.
- Η άνοδος των τιμών των ρωσικών πρώτων υλών στη στρατόσφαιρα, δημιουργεί κρίσιμα πλεονάσματα για τη διαιώνιση της ”ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης” (όπως αρέσκεται η ρωσική προπαγάνδα να ονομάζει τον πόλεμο) ή ακόμα και για την επέκτασή της στη Μολδαβία ή τη Βαλτική, με την εκεί ενεργοποίηση των ρωσικών μειονοτήτων. Επίσης, βάζει τη Μόσχα στον πειρασμό να αποσωληνώσει (στην κυριολεξία) τις ευρωπαϊκές οικονομίες και να τις οδηγήσει σε έναν αξέχαστο χειμώνα που θα μοιάζει με την εποχή του χαλκού, ουσιαστικά μετατρέποντας το μεγαλύτερό μας πλεονέκτημα, το κράτος δικαίου, σε θανάσιμο μειονέκτημα, εννοώντας ότι οι δυτικές κοινωνίες ενδέχεται να στραφούν ενάντια στις ίδιες τις κυβερνήσεις τους ή ακόμα και ενάντια στο υπάρχον άπληστο και ανάλγητο σύστημα οικονομικής εξουσίας στο σύνολό του.
Ποια είναι η τοποθέτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας σε όλες τις (εύλογες) παραπάνω διαπιστώσεις; Η (μάταιη) προσπάθεια ένταξης στην ΕΕ μιας κατεστραμμένης, κατακερματισμένης και καθολικά διεφθαρμένης χώρας, η αποστολή όπλων και χρημάτων των Ευρωπαίων φορολογούμενων στο Κίεβο, η ρατσιστική κατηγοριοποίηση των προσφύγων σε διακεκριμένους Ουκρανούς και ανεπιθύμητους ”σκούρους”, η επ’ αόριστον αναστολή της πράσινης μετάβασης και ο εξωραϊσμός ”μπαστάρδων, αλλά δικών μας μπαστάρδων”, για την εξεύρεση πανάκριβης και βρώμικης (από κάθε άποψη) ενέργειας.
Όπως καταλαβαίνεται, χρειαζόμαστε επειγόντως έναν σύγχρονο Αρσένη, να ψιθυρίσει στο αυτί της αγαπημένης μας προέδρου, τον τίτλο του άρθρου.