Του Ανδρέα Πιλάλη
Παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός, ο πολυχρονεμένος μας βεζύρης ότι ήταν λάθος του η φωτογράφιση χωρίς μάσκες και προστατευτικά μέτρα, καθώς και ο εναγκαλισμός με άλλους ποδηλάτες στην Πάρνηθα εν μέσω πανδημίας.
«Ήταν λέει στιγμή ανεμελιάς και αβλεψίας».
Δεν ήταν όμως μόνο μια στιγμή ανεμελιάς. Ήταν το επακόλουθο πολλών άλλων μέσα στο καλοκαίρι οργώνοντας -πάντα με την κατάλληλη αμφίεση- λόγγους, βουνά και θάλασσες, δίνοντας έτσι το κακό παράδειγμα στους υπηκόους του, που φοβισμένοι απο ιούς και πρόστιμα τηρούν με ευλάβεια τα μέτρα και τα σταθμά…
Ένας ηγέτης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ανέμελος, δηλαδή χωρίς έγνοιες, ανησυχίες, προβληματισμούς και φροντίδες, όταν όλα γύρω του απειλούνται και γκρεμίζονται.
Δεν επιτρέπονται στιγμές ανεμελιάς, αβλεψίας και αυταρέσκειας, όταν χάνονται εκατοντάδες συνανθρωποί μας καθημερινά από τον Covid-19.
Όταν το δημόσιο σύστημα υγείας έχει σχεδόν καταρρεύσει απο την εγκληματική αδιαφορία και ιδεοληψία των ιθυνόντων , η οικονομία και η κοινωνία υποφέρουν και νέα μνημόνια αχνοφέγγουν στον ορίζοντα.
Η ανεμελιά που χαρακτηρίζει τα παιδιά, ίσως και μερίδα των συνταξιούχων που θέλουν να ζήσουν ανέμελα το υπόλοιπο της ζωής τους, δεν μπορεί να είναι γνώρισμα υπεύθυνων ηγετών που δείχνουν να μη κατανοούν την πραγματικότητα, να μην έχουν ενσυναίσθηση ότι παρόμοιες συμπεριφορές αποτελούν πρόκληση για την κοινωνία τις δύσκολες τούτες ώρες.
Είναι επιπλέον, δείγμα αμεριμνησίας και αφροσύνης, είναι έλλειψη διάθεσης και ενδιαφέροντος για τα προβλήματα της κοινωνίας, μέσα από το πρίσμα μιας άλλης θεώρησης για τη ζωή και την πολιτική. Θεώρηση υπεροπτική,πριγκηπική, νεοφιλελεύθερη…
Είναι πρόκληση και αναλγησία να θεωρείς ότι όλα σε αυτή τη χώρα είναι καλώς καμωμένα και ότι εσύ δεν φταίς πουθενά.
Όταν η δημοκρατία κακοποιείται και έχει μπει πωλητήριο σε αξίες, δημόσιο πλούτο, κατακτημένα δικαιώματα και ελευθερίες.
Όταν το τουρκικό ερευνητικό πλοίο Oruc Reis σουλατσάρει ανεμπόδιστο επι μήνες στη Ν.Α Μεσόγειο αμφισβητώντας κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Τα πολιτικά τερτίπια και οι αντιπερισπασμοί με σπίτια, βοσκοτόπια, κότερα και πούρα δεν μπορούν να κρύψουν τις ευθύνες αυτών που κυβερνούν, για το ζόφο που ζούμε.
Κάποια στιγμή όσο και αν τα μπουκωμένα μέσα προπαγάνδας χύνουν δηλητήριο στις ψυχές των ανθρώπων, ο λογαριασμός θάρθει στον ανέμελο ποδηλάτη.
Ας ελπίσουμε να μην είναι ακριβός ο λογαριασμός για τη χώρα και τους πολίτες.
Όσο για την περίσταση και τα ελλείματα που υπάρχουν ειδικά στο δημόσιο βίο, ο μέγας Αριστοτέλης θα έλεγε «η μεν φρόνησις αιτία του πράττειν, η δε σωφροσύνη του κρατείν των επιθυμιών και υπό μηδεμιάς ηδονής δουλούσθαι, αλλά κοσμίως ζείν».