Του Γ. Τεκίδη
Η πολιτική και ηθική σήψη που μαστίζουν σήμερα τη χώρα, έχει ξεπεράσει και τα ύστατα ανεκτά όρια ανοχής. Η κατάπτωση αξιών και αρχών σημαδεύουν ανεξίτηλα τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε η δημοκρατία και ο οποίος διασύρεται διεθνώς για το δίχως προηγούμενο κατάντημα του.
Χωρίς έστω και τα κάποια έωλα προσχήματα, τις συνήθεις δικαιολογίες και την διάτρητη επιχειρηματολογία η κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη, ανενδοίαστα κτίζει καθημερινά και θωρακίζει ένα σύστημα, ένα καθεστώς που ευθέως παραπέμπει σε εκείνα των Ανατολικών χωρών της Ευρώπης του πάλε-ποτέ υπαρκτού και των δημοκρατικών μπανανιών της Ν. Αμερικής των δεκαετιών του 70 και του 80.
Η απερίγραπτη πρόσφατη ολομέλεια της Βουλής για την συζήτηση της πρότασης μομφής, δεν περιποιεί καμία τιμή στο πολιτικό μας σύστημα, μήτε στις προβλεπόμενες από το Σύνταγμα κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Η δε στάση και συμπεριφορά πρωθυπουργού και σύμπασας σχεδόν της συμπολίτευσης μόνο θλίψη και μελαγχολία γεννούν για το μέλλον της χώρας , εφόσον συνεχιστεί αυτός ο πολιτικός εκτροχιασμός που όμοιο του η χώρα δεν έχει ζήσει τουλάχιστον από την μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Ένας τρισάθλιος πολιτικός που παριστάνει τον πρωθυπουργό με συμπεριφορά και στάση καφενόβιου μπαγαπόντη που προσπαθεί να αποφύγει τις πασιφανείς ευθύνες του με χονδροειδή ψέματα και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, καταγγέλλοντας ούτε λίγο- ούτε πολύ μια νέα …σκευωρία των αντιπάλων σε βάρος του. Κι αυτά την ώρα που στοιχεία και γεγονότα, κραυγαλέα τον υποδείχνουν ως τον εγχώριο αρχηγό και εμπνευστή ενός πρωτοφανούς σε έκταση και ένταση κυκλώματος παράνομων παρακολουθήσεων των πάντων, μη εξαιρουμένων ούτε των δικών του υπουργών, και συγγενικών του πρόσωπων.
Αδήριτη πλέον η ανάγκη υπεράσπισης της δημοκρατίας από το Μητσοτακικό σύστημα που την υπονομεύει πια απροσχημάτιστα, εξυπηρετώντας μικροκομματικές επιδιώξεις, υπερασπιζόμενο τα οφέλη και συμφέροντα μιας ολιγαρχίας που του προσφέρει τα πάντα για την παγίωση ενός καθεστώτος ζόφου, ως αντίδωρο. Ο ανένδοτος αγώνας απέναντι στην επί θύρες γενικευμένη φαυλότητα , την διατεταγμένη δικαιοσύνη, την κατάλυση λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων, την μετατροπή του Συντάγματος σε κουρελόχαρτο και της καθιέρωσης του ανήλεου αυταρχισμού ως κανονικότητα, είναι η μόνη πλέον διέξοδος. Τον ανένδοτο ως μοναδική διέξοδο και τελευταία άμυνα, δείχνουν και τα πολιτικά κόμματα με πρώτο αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ξεχνούμε όμως η κάνουμε πως ξεχνούμε πως η υπόθεση αυτή δεν είναι αποκλειστικότητα κάποιου Θεόπνευστου πολιτικού που ως εκ θαύματος θα συνεγείρει το πλήθος, τον άγρια χειμαζόμενο σήμερα λαό, εργαζόμενο και άνεργο που θα γεμίσει δρόμους και πλατείες απαιτώντας την απομάκρυνση, την πτώση των σημερινών φαύλων. Υπάρχει προηγούμενο τέτοιας πολιτικής ανωμαλίας και αντιμετώπισης της την δεκαετία του 60. Τότε που η υπόθεση της σάρωσης των υπονομευτών της δημοκρατίας, πέρασε κυριολεκτικά στα χέρια του λαού με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, αυτά που αποδέχονται την αναγκαιότητα του ασίγαστου και διαρκούς αγώνα ενάντια στην σημερινή πολιτική ισοπέδωση των πάντων, ας αναρωτηθούν, ποια είναι η συνεισφορά και οι προϋποθέσεις που δημιουργούν για την υλοποίηση του παραπάνω στόχου;.
Στον Σύριζα-ΠΣ τα βλέμματα στο ζήτημα αυτό είναι στραμμένα από ότι φαίνεται μέχρι τώρα στον πρόεδρο του, σαν τον διαθέτοντα την μαγική ικανότητα και δυνατότητα πραγμάτωσης αυτού του στόχου. Την ώρα που το κομματικό του δυναμικό ουσιαστικά τελεί υπό μια ανεξήγητη αναμονή , απραξία και απουσία από την κοινωνία που φλέγεται από τις εξουθενωτικές πολιτικές του Μητσοτακικού παρακράτους. Στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ αντί του ανένδοτου και της μετωπικής με τις ακροδεξιές κυβερνητικές μεθοδεύσεις σε βάρος των δημοκρατικών θεσμών και του κράτους δικαίου, κήρυξαν τον διμέτωπο εναντίον κυβέρνησης και Σύριζα, εξισώνοντας τα τέρατα και σημεία της σημερινής διακυβέρνησης, με…εκείνα της διακυβέρνησης Τσίπρα. Τρέφοντας φρούδες ελπίδες εκλογικής ενίσχυσης τους, ισοπεδώνουν απαράδεκτα τις χαώδεις διαφορές σε όλα τα επίπεδα Σύριζα-ΠΣ και σημερινής ΝΔ, τόσο στην θεωρία , όσο και στην πράξη. Εκτός και αν τα συνθηματικά φληναφήματα του τύπου “ο λαός μόνο μπορεί να σώσει τον λαό” του ΚΚΕ, πιστεύουν κάποιοι πως μπορεί να πετύχουν την λαϊκή αφύπνιση κατά του παρακράτους.
Καμία κουβέντα, καμία πρόθεση, ούτε καν υποψία ανάληψης κάποιας πρωτοβουλίας συντονισμού των πολιτικών συλλογικοτήτων, αυτών που θεωρούν όρο απαραβίαστο και ζήτημα ζωής και θανάτου, την υπεράσπιση του δημοκρατικού μας καθεστώτος και των λαϊκών ελευθεριών. Σε αυτή την ατυχή σημερινή πραγματικότητα και την απουσία προοπτικής συντονισμού των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, αναφύονται και γιγαντώνονται οι παρακρατικοί στόχοι και οι επιδιώξεις της ακροδεξιάς κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη.
Μπορεί σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, υπερβαίνοντας την καχυποψία, την διάχυτη στον δημοκρατικό πολιτικό χώρο πολιτική μικροψυχία, τον κομματικό μικρομεγαλισμό και τον κακώς εννοούμενο κομματικό πατριωτισμό, να συγκεράσει την διαφορετικότητα, να διασκεδάσει υποψίες και μικρότητες και να συντονίσει τον βηματισμό όλων, στην απόκρουση της κυβερνητικής πολιτικής αλητείας;
Θα άξιζε σίγουρα τον κόπο, άσχετα από την όποια κατάληξη του εγχειρήματος.