Του Νίκου Λακόπουλου
Καθώς ο Μάκης Βορίδης καθοδηγεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη ώστε όταν πάρουν την κυβέρνηση να θωρακίσουν το κράτος ώστε να μην ξανάρθει ποτέ πια ξανά η Αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας, όπως φαίνεται, πριν ανασχηματίσει την κυβέρνηση μάλλον ανασχηματίζει το …κόμμα του.
Ο κομματικός ανασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα αφορά το πρόσωπο του γραμματέα που μπορεί να είναι ο Πάνος Σκουρλέτης, ο Νίκος Παππάς ή κάποιος άλλος -που θα εκλεγεί από την Κεντρική Επιτροπή. Αφορά την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ που μέσα σε λίγο χρόνο βρέθηκε από το 4% στην κυβέρνηση, διασπάστηκε κι έχασε ένα μεγάλο μέρος από την Κεντρική Επιτροπή του και τα μέλη του.
Για την ακρίβεια ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τον προσανατολισμό του. Τι κόμμα είναι αυτό που δηλώνει αριστερό, συνεργάζεται στην Ευρώπη με τους σοσιαλδημοκράτες- πολλοί λένε πως είναι πια σοσιαλδημοκρατικό- και στην Ελλάδα με τον Πάνο Καμμένο- της λαϊκής δεξιάς ή της Ακροδεξιάς- για πολλούς, της Κεντροδεξιάς όπως λέει ο ίδιος;
Η ελληνική ιδιομορφία συνίσταται στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρωθυπουργός με ψήφους κυρίως πολιτών του ΠΑΣΟΚ, το κόμμα του ήταν μια συμμαχία της Αριστεράς με κομμουνιστές- λενινιστές, σοσιαλιστές, οικολόγους, μαοϊκούς, τροτσκιστές, “ανένταχτους” και πολλούς “κεντρώους” προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ που το κόμμα έκρυβε ως τώρα στα πάνω έδρανα των συνεδρίων μήπως και πάψει να θεωρείται πια αριστερό.
Στο μεταξύ οι ψηφοφόροι του πρώην ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν στην μεγάλη τους πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ- για την ακρίβεια Αλέξη Τσίπρα- που ανακάλυψε πως ο Ανδρέας -τουλάχιστο μέχρι το 1984- είχε μια σχέση με την Αριστερά, την ίδια εποχή που ως αριστερή κυβέρνηση αποφάσισε όχι μόνο να εφαρμόσει το δικό του μνημόνιο, αλλά να κάνει και κάτι ανεπίτρεπτο για αριστερό κόμμα: ιδιωτικοποιήσεις.
Πού ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ ιδεολογικά και ποιοι αποτελούν την κομματική του βάση; Προφανώς αν χάσει τις επόμενες εκλογές ένα μεγάλο συνέδριο θα αναλάβει να αποσαφηνίσει τη νέα του ταυτότητα, την εμπειρία της κυβερνώσας αριστεράς και τις “συμμαχίες” του- όπως αυτή, η ανιστόρητη, με τον Πάνο Καμμένο.
Θα μπορούσε όμως αυτή η συζήτηση να γίνει πριν τις εκλογές με ανοιχτά χαρτιά κι ένα συνέδριο με ανοιχτές πόρτες, όπου τα μέλη του δεν θα κάνουν face control στην είσοδο, δεδομένου ότι τώρα πια η δογματική Αριστερά το έχει εγκαταλείψει ως “προδοτικό” και επιχειρεί άλλα κομματικά σχήματα με στόχο την επιστροφή στην δραχμή, μια αντιευρωπαϊκή λογική και πίστη στον Λένιν και την …Οκτωβριανή Επανάσταση.
Από τη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ ως την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση με άλματα- που είναι το ίδιο φαινόμενο- αν εκκρεμεί κάτι στην πολιτική ζωή είναι ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα που απέφυγε μετά βδελυγμίας να είναι π.χ. το Ποτάμι. Η “προοδευτική λαϊκή συμμαχία” που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ αφορά την κυβέρνηση ή και το κόμμα;
Την ώρα αυτή που συζητείται η συμμετοχή στην κυβέρνηση παραγόντων όπως η Λούκα Κατσέλη, ο Γιάννης Ραγκούσης, ακόμα και ο Κων. Μίχαλος -που πρόσφατα διαγράφηκε από τη Νέα Δημοκρατία- ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός μπορεί να έχει διλήμματα, αλλά ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει περισσότερα: ο διαχωρισμός κυβέρνησης και κόμματος μπορεί να επιτρέψει ένα “καθαρό” κόμμα και μια κυβέρνηση ευρύτερης συμμαχίας που μπορεί να περιλαμβάνει και την …Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, χωρίς να χάσει το κόμμα την ιδεολογική του ταυτότητα.
Το βασικό δίλημμα αν θα είναι μια κομματική κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση ευρύτερης -έως και “εθνικής’- ενότητας θα έπρεπε να έχει απαντηθεί ήδη: άλλο κόμμα, άλλο κυβέρνηση. Η αντίληψη πως το κόμμα κάνει κυβέρνηση μοιράζοντας με τους συμμάχους του τα υπουργεία είναι ολέθρια και οδηγεί στην αντιπολίτευση και την ήττα με τον κίνδυνο να μην υπάρχει ούτε κόμμα, μετά την πτώση της κυβέρνησης.
Βέβαια υπάρχουν και κόμματα μηχανισμοί για τις εκλογές, που δεν χρειάζονται μετά, αλλά αν χρειάζεται κάτι αυτή την ώρα είναι κόμματα αρχών, που θα εκφράζουν την κοινωνία κι όχι τόσο τους ψηφοφόρους, όσο τους πολίτες.
Αυτό δεν κατάλαβε η ηγεσία του Κινάλ που δεν πήρε το μήνυμα που τις έστειλε η κοινωνία κι επιχείρησε να επιβάλλει στη βάση της τις επιθυμίες μιας άνεργης νομενκλατούρας για επιστροφή στην εξουσία με όποιον της την προσφέρει -χωρίς αρχές και σεβασμό στην ιστορία του χώρου.
Έχουμε πολλούς σοσιαλδημοκράτες, αλλά δεν έχουμε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Έχουμε πολλά κόμματα, αλλά όχι αυτό που χρειάζονται σχεδόν οι μισοί πολίτες. Η κυβέρνηση γίνεται επιτροπή όταν τα κομματικά στελέχη κυριαρχούν. Οι ισορροπίες, οι τάσεις, οι φίλοι και οι συνέταιροι.
Αλλά οι επιτροπές- και οι Κεντρικές Επιτροπές- δεν εκπροσωπούν στα αλήθεια τη βάση, ιδιαίτερα όταν τα κόμματα δεν εκπροσωπούν τον λαό. Ιδιαίτερα όταν ψηφίζουμε μεν- με την λογική του αντί, αλλά δεν συμμετέχουμε. Είμαστε διλημματικοί ψηφοφόροι, αλλά όχι πολίτες.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω, που δεν υπάρχουν στα κομματικά γραφεία, για να σχηματίσουν μια κυβέρνηση που δεν θα εκπροσωπεί τα συνεργαζόμενα κόμματα, αλλά την κοινωνία, τις ζωντανές δυνάμεις του λαού και του έθνους.
Ο πρωθυπουργός που εκλέγεται κάθε φορά ως επικεφαλής ενός κόμματος μπορεί να ταυτίσει την κυβέρνηση με το κόμμα -και το κόμμα με το κράτος, αλλά μπορεί να εκπροσωπήσει μια ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία, να ψάξει να βρει υπουργούς πέρα από το κόμμα και τους φίλους του στο …Facebook.
Η Αριστερά στην εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός και μια κυβέρνηση δεν κρίνεται από το πόσο “αριστερή” ή “δεξιά” είναι, αλλά πόσο ικανή είναι. Kαι η ηγεμονία της Αριστεράς -που τόσο φοβάται ο Μάκης Βορίδης- υπάρχει όταν η ιδεολογία της εκπροσωπεί τον λαό κι όχι το κόμμα -που πολλές φορές αποδείχτηκε επικίνδυνο, ακόμα και για την εργατική τάξη που δήθεν εκπροσωπούσε.
Μετά το σοκ της χρεοκοπίας η Ελλάδα δεν βγαίνει απλώς από τα μνημόνια, αν φυσικά αυτό ισχύει. Βγαίνει από μια εποχή που κόμματα-φατρίες, κόμματα εκλογικοί σχηματισμοί με σκοπό την νομή της εξουσίας, που συχνά άλλαζαν ιδέες και θέσεις, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις με την διαπλοκή τους με μηντιακά και επιχειρηματικά συμφέροντα για την χρεοκοπία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εκπροσωπεί το νέο απέναντι σ΄αυτό το παλιό και διεφθαρμένο σύστημα θα πρέπει να εκφράζει και μια νέα πολιτική αντίληψη, μια νέα άποψη για το κόμμα, το κράτος, την διακυβέρνηση. Έτσι κι αλλιώς μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, αλλά δεν ξέρουμε αν το παρελθόν είναι μπροστά μας ή το μέλλον πίσω μας.
Υπάρχουν όμως σοβαρές ενδείξεις ότι το μέλλον αυτής της χώρας δεν μπορεί να είναι ο Βορίδης – που μίλησε για τις “ελαττωματικές ιδέες της Αριστεράς” και τη… θεσμική αντιμετώπιση έτσι ώστε να μην ξαναέρθει στην εξουσία. Το μέλλον δεν είναι ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Γεωργιάδης, ούτε ο Μητσοτάκης. Είναι το παλιό που βρυχάται καθώς πεθαίνει.