Ο Ελπιδοφόρος και η εξωτερική πολιτική στο πόδι

Του Χρήστου Λουτράδη

Αν κάποιος έχει την τύχη να γνωρίσει τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, δεν θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει στο πρόσωπο του ένα ποιμένα που μπορεί και εγκολπώνει στο πρόσωπο του δυο στοιχεία που δύσκολα βρίσκεις σε έναν ποιμενάρχη , έναν σύγχρονο θεολογικό τρόπο σκέψης που στέκεται μακριά από τις Ελληνο-Χριστιανικές ιδεοληψίες που κυριαρχούν στην Εκκλησία στην πατρίδα μας, και ένα διοικητικό και διπλωματικό ταλέντο που βρίσκεις με δυσκολία στους πολιτικούς της πατρίδας μας.

Την ίδια στιγμή αν κάποιος έχει την ατυχία να συγχρωτιστεί ή και να δεχθεί την επίχειρα της ανικανότητας τους ως πολίτης , του πολιτικού μας προσωπικού δεν θα δυσκολευτεί να αντιληφθεί ότι πρόκειται για πολιτικούς , που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι οντολογικά ανίκανοι να σχεδιάσουν , να οραματιστούν αλλά και να διαχειριστούν οτιδήποτε ξεφεύγει από τον βαλκανικό μικρόκοσμο της περιφέρειας τους. Στο πεδίο δε της εξωτερικής πολιτικής , αν εξαιρέσει κανείς λίγες αναλαμπές όπως την συμμαχία με Ισραήλ ή την είσοδο της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση , η Ελληνική εξωτερική πολιτική εξαντλείται σε μαγκιές που οδηγούν σε οσφυοκαμψίες όταν τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο.

Ο τρόπος που η Ελληνική μαζί με την Κυπριακή Κυβέρνηση διαχειρίστηκαν το ζήτημα που ανέκυψε με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο , πέρα από ένα ξέσπασμα νεοελληνικής μαγκιάς , που όταν εξαντλείται στο twitter από στελέχη με ακροδεξιές καταβολές προκαλεί τρόμο ή και γέλιο , αλλά στην εξωτερική πολιτική προκαλεί ρωγμές στα εθνικά συμφέροντας, έφερε στην επιφάνεια και στην πλήρη άγνοια και των δύο κυβερνήσεων για τον ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου , ένας ρόλος που ξεφεύγει από σύνορα, γεωγραφικούς ορίζοντες πόσο μάλλον από πρόσκαιρα πολιτικά συμφέροντα. Ένας ρόλος που δεν μπορεί να εργαλειοποιηθεί για να θωπεύσει , ο οποιοσδήποτε, το ακροδεξιό πολιτικό ακροατήριο στο οποίο έχει συνηθίσει να απευθύνεται.

Aυτός ο κυνικά επαρχιώτικος , άκομψος και ανιστόρητος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισαν οι δύο κυβερνήσεις τον Ελπιδοφόρο , αλλά και το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο πρόσωπο του , δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί μοναχά για τον κυνισμό και την άγνοια που απέπνεε αλλά θα έπρεπε να μας τρομοκρατούσε για τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιείται η εξωτερική πολιτική στην χώρα μας. Στο πόδι, άτσαλα και έρμαιο πρόσκαιρων εντυπώσεων. Εξωτερική πολιτική εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας μας.