Ο Ζαν Ζενέ, η Ιερουσαλήμ και η Διεθνής Αμνηστία

Tου Σωκράτη Αργύρη

Δεν γνωρίζω πόσοι έχουν διαβάσει το  31 σελίδων κείμενο του  γνωστού Γάλλου συγγραφέα Ζαν Ζενέ «Τέσσερις ώρες στη Σατίλα». Δεν είναι ένα δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, δεν είναι συναισθηματικού τύπου μαρτυρία, δεν είναι ακριβώς λογοτεχνία, αφού απουσιάζει η μυθοπλασία.

Είναι η μαρτυρία του για τον καταυλισμό της Σατίλα, που ξεκινά με μια διαυγή ομολογία πάθους προς τους «φενταγίν», τους Παλαιστίνιους μαχητές όπως τους γνώρισε και τους έζησε άλλοτε, στα βουνά της Ιορδανίας το 1971. Το κείμενο αρχίζει ανακαλώντας στη μνήμη την απερίγραπτη, όπως τη θεωρεί, ομορφιά των φενταγίν και διαβάζεται μέχρι σήμερα λιγότερο ως καταγγελία και περισσότερο ως κείμενο ακραίας ανατρεπτικότητας. Αποσκοπεί ίσως στο να μεγαλώνει την αναταραχή στο διηνεκές, παρά σε κάποια απόδοση δικαιοσύνης. 


Είναι ένα «ξερό» κείμενο για την ωμότητα, το οποίο αντιμετωπίζει τους νεκρούς Παλαιστινίους περισσότερο με τη ματιά ενός γλύπτη, ο οποίος μαθαίνει την τέχνη του πάνω στο τραπέζι του χειρουργού-ανατόμου.

«Πώς θα μιλήσεις στους δικούς τους που έφυγαν με τον Αραφάτ, πιστεύοντας στις υποσχέσεις του Ρέιγκαν, του Μιτεράν και του Περτίνι, οι οποίοι τους είχαν διαβεβαιώσει ότι κανένας δεν θα πειράξει τον άμαχο πληθυσμό των καταυλισμών;
Πώς να τους πεις ότι τα παιδιά, οι γέροι και οι γυναίκες σφάχτηκαν άδικα και τα κουφάρια τους είναι παρατημένα όπως όπως, άκλαυτα; Πώς να τους πεις ότι δεν ξέρεις πού τους έθαψαν;
» Αυτά είναι τα λόγια του Ζαν Ζενέ για τη σφαγή των Παλαιστινίων αμάχων, τον Σεπτέμβριο του 1982, στον καταυλισμό Σατίλα του Λιβάνου, που για τρεις νύχτες και δύο ημέρες έσφαζαν ακροδεξιοί Λιβανέζοι χριστιανοί φαλαγγίτες κυρίως γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους Παλαιστινίους που είχαν εγκλωβιστεί στους καταυλισμούς της Σάμπρα, της Σατίλα και του Μπουρτζ Μπαρανζέ, υπό το άγρυπνο βλέμμα του ισραηλινού στρατού, από τις 16-19 Σεπτεμβρίου 1982. 

Σύντομα το ιστορικό είναι, ότι λόγω του εμφύλιου στον Λίβανο και τρεις μήνες μετά τη χερσαία εισβολή των Ισραηλινών, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη διεθνή συμφωνία για αποχώρηση των μαχητών της.

Ο ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση τής Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ αποχώρησε, στις 30 Αυγούστου, με πρώτο σταθμό την Ελλάδα. Το διήμερο 10 με 11 Σεπτεμβρίου η τριμερής ειρηνευτική δύναμη (Αμερική, Γαλλία, Ιταλία) απέσυρε τα στρατεύματά της.

Η κατάσταση θα ξεφύγει, όταν θα δολοφονηθεί, στις 14 Σεπτεμβρίου, ο μαρωνίτης πρόεδρος του Λιβάνου Μπασίρ Τζεμαγιέλ. Από εκεί και πέρα θα καταρριφθούν και τα τελευταία προσχήματα. Από το απόγευμα της 16ης και για τρεις μέρες οι τρεις καταυλισμοί θα πέσουν θύμα των μεθυσμένων χριστιανών φαλαγγιτών.

Ο Ζαν Ζενέ φθάνει στη Βηρυτό στις 12 Σεπτεμβρίου 1982, συνοδευόμενος από τη Λαϊλά Σαχίντ, υπεύθυνη της «Επιθεώρησης παλαιστιανικών μελετών». 

Στις 17 Σεπτεμβρίου ο Ζενέ μαθαίνει από μια νορβηγίδα νοσοκόμα τις δραματικές εξελίξεις. Την επομένη επιχειρεί να προσεγγίσει τον αιματοβαμμένο τόπο αλλά τα ισραηλινά τανκς έχουν φράξει τις εισόδους. Το πρωί της Κυριακής 19 του μήνα καταφέρνει μαζί με τη Λαϊλά και δύο αμερικανούς φωτογράφους να μπει στη Σατίλα παριστάνοντας τον δημοσιογράφο, εκμεταλλευόμενος «ένα διάστημα αστάθειας ανάμεσα στις 10 και στις 10.15’». Περιπλανήθηκε μόνος, επί τέσσερις ώρες, κάτω από έναν καυτό ήλιο, στις στενές «σαν χαραμάδες» διόδους τις οποίες έφραζαν τα τουμπανιασμένα άταφα κουφάρια. Η αποφορά των πτωμάτων «δεν έβγαινε από κάποιο σπίτι ούτε από κάποιο φριχτά βασανισμένο κορμί: έμοιαζε να βγαίνει από το δικό μου το κορμί, από όλο μου το είναι» γράφει για αυτή τη βαρβαρική γιορτή στην οποία «διέκρινα μόνο το μίσος και τη χαρά των φονιάδων».

Σε αυτή τη συγκλονιστική μαρτυρία ο Ζενέ δεν χαρίζεται σε κανέναν. Υπογραμμίζει τη «συνενοχή» της Δύσης, υπερασπίζεται μια «ομορφιά που χαρακτηρίζει αποκλειστικά  τους επαναστάτες», κατακεραυνώνει «όλα τα αραβικά καθεστώτα» – εκτός από τους Παλαιστινίους τότε – που «είναι τελείως διεφθαρμένα, στηρίζονται σ’ ένα αστυνομικό σύστημα» και χαρακτηρίζει τις μετέπειτα διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εντός του Ισραήλ αλλά και την περίφημη έκθεση Καχάν «μέρος της σφαγής». Σε αυτήν ένας στρατιώτης διηγήθηκε πώς έκανε εμετό όταν ένας φαλαγγίτης, που είχε αρπάξει ένα παιδί και είχε πει «θα το πάω στο νοσοκομείο», το πήγε εκεί δίπλα και το έσφαξε.

Ο λόγος στον αποκαλυπτικό Ζαν Ζενέ: «Οι σφαγές δεν έγιναν μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Τις φώτιζαν άπλετα οι φωτοβολίδες των Ισραηλινών, ενώ τα αυτιά των Ισραηλινών, ήδη από την Πέμπτη το βράδι, άκουγαν πάρα πολύ καθαρά τι γίνεται στη Σατίλα».

Βέβαια σε μια συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας στο αυστριακό ραδιόφωνο αργότερα, που περιλαμβάνεται στο ίδιο βιβλίο  “Τέσσερις ώρες στη Σατίλα”, υποστηρίζει ότι «τη μέρα που οι Παλαιστίνοι θα γίνουν θεσμός, εγώ δεν θα είμαι πια με το μέρος τους. Τη μέρα που οι Παλαιστίνιοι θα γίνουν έθνος όπως τα άλλα έθνη, εγώ δεν θα είμαι πια εκεί».

Άποψη εντελώς ταιριαστή για έναν άνθρωπο που ενώ στήριξε τον αγώνα των Μαύρων Πανθήρων αναρωτιόταν «Τι είναι λοιπόν ένας μαύρος; Και, πρώτα απ’ όλα, τι χρώμα έχει;» ή που έχει γράψει στον “Αιχμάλωτο του έρωτα“ «οι Μαύροι στη λευκή Αμερική είναι τα σύμβολα που γράφουν ιστορία· πάνω στη λευκή σελίδα, είναι το μελάνι που της δίνει κάποιο νόημα».

 Η αφορμή των τελευταίων συγκρούσεων, είναι εξ αιτίας ενός νόμου που ψήφισε το 1950, η Κνεσέτ  “Περί Απόντων Ιδιοκτητών” που προέβλεπε ότι Άραβες που εγκατέλειψαν τη χώρα μεταξύ της 29ης  Νοεμβρίου του 1947 και της 19ης  Μαΐου του 1948 ή Παλαιστίνιοι που έφυγαν στο εξωτερικό έχουν χάσει όλα τα δικαιώματα που είχαν σε κάθε ιδιοκτησία που βρίσκεται εντός των μεταπολεμικών ορίων του Ισραήλ ή σε περιοχή της Παλαιστίνης που κατεχόταν από εχθρικές δυνάμεις μέχρι και την 1η του Σεπτέμβρη του 1948.

Ο νόμος όριζε ένα Διαχειριστικό Συμβούλιο (Custodianship Council), ο πρόεδρος του οποίου θα ασκούσε καθήκοντα διαχειριστή της περιουσίας των Απόντων. Στη συνέχεια προέβλεπε ότι “κάθε δικαίωμα που είχε ο απών σε οποιαδήποτε ιδιοκτησία θα περνούσε αυτόματα στο διαχειριστή, το status του οποίου θα ήταν ίδιο με εκείνο του ιδιοκτήτη”.

Με άλλα λόγια, ο νόμος όριζε ότι όλα τα περιουσιακά στοιχεία που ανήκαν σε “απόντες” ιδιοκτήτες ήταν οριστικά χαμένα. Κάτι παρόμοιο που έκαναν και οι Τούρκοι μετά τα Σεπτεμβριανά για τους Ελληνες της Πόλης.

Η Ιορδανική Κυβέρνηση, η οποία είχε καταλάβει και στη συνέχεια προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη, συγκρότησε επίσης ένα διαχειριστικό συμβούλιο για τις περιουσίες των απόντων το οποίο ανέλαβε τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων που ανήκαν σε Εβραίους που είχαν καταφύγει στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών.

Ένα από τα περιουσιακά στοιχεία που ανήκαν σε Εβραίους στη συνοικία Sheikh Jarrah της Ανατολικής Ιερουσαλήμ ήταν γνωστό ως περιοχή του Shimon Ha Ζaddik, ένα οικόπεδο έκτασης 4,5 στρεμμάτων κοντά στον τάφο του αρχιερέα του Δεύτερου Ναού από τον οποίο πήρε το όνομά του. 

Δύο Σεφαραδίτικες ομάδες, η Σεφαραδίτικη Κοινοτική Επιτροπή και η Επιτροπή της Ισραηλινής Βουλής, αγόρασαν το οικόπεδο και δημιούργησαν εκεί μια μικρή Εβραϊκή συνοικία η οποία εγκαταλείφθηκε σταδιακά κατά τη διάρκεια των Αραβικών ταραχών του 1920 και του 1930 και, τελικά, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας.

Το 1956, ο Ιορδανός διαχειριστής των περιουσιών των απόντων κατέληξε σε συμφωνία με την Υπηρεσία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNRWA) βάσει της οποίας 28 Παλαιστινιακές οικογένειες που είχαν φύγει από τη δυτική Ιερουσαλήμ κατά τη διάρκεια του πολέμου, θα έπαιρναν σπίτια στη γειτονιά Shimon Ha Ζaddik.

Το 1970, τρία χρόνια μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ θέσπισε νόμους για την αντιμετώπιση των διαφόρων θεμάτων που προέκυψαν μετά από την κατάληψη της Δυτικής Όχθης. Μεταξύ πολλών άλλων διατάξεων  ψηφίστηκε κι ένας νόμος που επέτρεπε σε Εβραίους που είχαν χάσει περιουσίες στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη να τις διεκδικήσουν εκ νέου.

Βάσει του νόμου αυτού, μια οικιστική εταιρεία γνωστή ως Nahalat Shimon International ισχυρίστηκε ότι ενεργεί ως εκπρόσωπος της Σεφαραδίτικης Κοινότητας και των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών του Ισραήλ και διεκδίκησε την κυριότητα της περιοχής απαιτώντας νοίκι από τις Παλαιστινιακές οικογένειες.

Οι οικογένειες που δεν γνώριζαν τίποτε για το νόμο του 1970 ή το γεγονός ότι η γη είχε τελικά καταχωρηθεί στο όνομα των Εβραίων ιδιοκτητών αρνήθηκαν να πληρώσουν αν και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι δεν είχαν ποτέ αγοράσει τα σπίτια τους από την Κυβέρνηση της Ιορδανίας και ως εκ τούτου δεν τους ανήκαν.

Το 1982, οι Επιτροπές κατέθεσαν αγωγή κατά των Παλαιστινίων στο Πρωτοδικείο της Ιερουσαλήμ. Το δικαστήριο χαρακτήρισε τους Παλαιστίνιους που ζούσαν στη Shimon Ha Ζaddik ως “προστατευόμενους ενοικιαστές” και τους επέτρεψε να παραμείνουν στα σπίτια τους με τον όρο να πληρώνουν ενοίκιο.

Κάποιοι από τους κατοίκους συμμορφώθηκαν με την απόφαση ενώ άλλοι την απέρριψαν για λόγους αρχής αρνούμενοι ν’ αναγνωρίσουν την Εβραϊκή ιδιοκτησία της γης.

Οι Επιτροπές μήνυσαν αρκετές από τις οικογένειες που αρνήθηκαν να πληρώσουν ενοίκιο και απαίτησαν την έξωσή τους. Τα δικαστήρια, συμπεριλαμβανομένου του Ανώτατου Δικαστηρίου, αποδέχθηκαν το αίτημά τους. 

Κατά ειρωνικό τρόπο, οι Παλαιστίνιοι που εκδιώχθηκαν από τη Sheikh Jarrah βρέθηκαν ακριβώς στην ίδια θέση με τους Εβραίους ιδιοκτήτες της γης στην οποία ζούσαν από το 1956. Ήταν ιδιοκτήτες περιουσιών στη Δυτική Ιερουσαλήμ και τις έχασαν εξαιτίας του Πολέμου της Ανεξαρτησίας ενώ οι Σεφαραδίτικη Κοινότητα και οι Κοινοβουλευτικές Επιτροπές είχαν εκτάσεις στην Ανατολική Ιερουσαλήμ που επίσης έχασαν εξαιτίας του Πολέμου της Ανεξαρτησίας.

Η διαφορά, ωστόσο, είναι ότι λόγω της Ισραηλινής νομοθεσίας, οι Εβραίοι ιδιοκτήτες θα μπορούσαν ν’ ανακτήσουν τις περιουσίες τους μόλις ενοποιείτο η πόλη ενώ οι Παλαιστίνιοι δεν θα μπορούσαν.

 Βάσει όμως του Διεθνούς Δικαίου το Ισραηλινό νομικό καθεστώς δεν έχει δικαιοδοσία πάνω στους πληθυσμούς που ζουν στα κατεχόμενα. Και σε έρευνα που έκαναν στα Οθωμανικά Αρχεία δεν βρήκαν την αγορά του οικοπέδου απο τις  δύο Σεφαραδίτικες ομάδες, δηλαδή, την Σεφαραδίτικη Κοινοτική Επιτροπή και την Επιτροπής της Ισραηλινής Βουλής.

Αυτή την στιγμή το  Ισραήλ αριθμεί επίσημα 1,8 εκατομμύριο Άραβες, μουσουλμάνους και χριστιανούς, δηλαδή σχεδόν το 20% του πληθυσμού του, που είναι απόγονοι των 160.000 Παλαιστινίων που παρέμειναν το 1948.

Πολύ καιρό τώρα, καταγγέλλουν διακρίσεις σε βάρος τους: έχουν δικαίωμα ψήφου και 12 μεταξύ αυτών έχουν έδρα στην Κνεσέτ, το 120μελές ισραηλινό κοινοβούλιο. Ωστόσο, κανένα αραβικό κόμμα δεν συμμετείχε ποτέ σε κυβερνητικό συνασπισμό.

Από την άλλη, σε έκθεσή της, η Διεθνής Αμνηστία. αναφέρει ότι  οι Παλαιστίνιοι μαχητές διέπραξαν εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στη Γάζα το 2014, σκοτώνοντας τόσο Ισραηλινούς όσο και Παλαιστινίους αμάχους.

Στην έκθεση παρουσιάζονται αποδείξεις πως οι Παλαιστίνιοι μαχητές εξαπέλυσαν σειρά επιθέσεων με ρουκέτες, κατά στόχων στα εδάφη του Ισραήλ την περίοδο Ιουλίου – Αυγούστου 2014.

Πολλές από αυτές τις επιθέσεις κατέληξαν στο θανάσιμο τραυματισμό Ισραηλινών αμάχων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις επλήγησαν και στρατόπεδα προσφύγων. Υπενθυμίζεται ότι κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, έχασαν τη ζωή τους 2100 Παλαιστίνιοι, κυρίως πολίτες, και 72 Ισραηλινοί, εκ των οποίων οι 6 πολίτες.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, η χρήση μη κατευθυνόμενων πυραύλων εναντίον περιοχών που διαμένουν άμαχοι, αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου.

Παράλληλα, στην έκθεση επισημαίνονται και άλλες παραβιάσεις εκ μέρους των Παλαιστινίων μαχητών, όπως η αποθήκευση ρουκετών και άλλων όπλων σε κτήρια όπου βρίσκονταν άμαχοι, αλλά και η πραγματοποίηση επιθέσεων σε περιοχές όπου εκατοντάδες εκτοπισμένοι πολίτες έβρισκαν καταφύγιο.

Υπενθυμίζεται ότι από το 2015, οι Παλαιστίνιοι έχουν αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, προκειμένου να διερευνηθούν τα εγκλήματα πολέμου που είχε διαπράξει το Ισραήλ.

https://www.jurist.org/news/2015/03/amnesty-palestinian-militants-committed-war-crimes-during-gaza-conflict/

Ισως γι΄αυτό τον λόγο η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν ενέκρινε την πιθανή πώληση κατευθυνόμενων όπλων ακριβείας, ύψους 735 εκατομμυρίων δολαρίων, στο Ισραήλ, και κοινοβουλευτικές πηγές ανέφεραν ότι δεν αναμένεται το Κογκρέσο να αντιταχθεί στη συμφωνία, παρά τις συγκρούσεις μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας.

Πηγή: iefimerida.gr – https://www.iefimerida.gr/kosmos/mpainten-enekrine-polisi-kateythynomenon-oplon-akribeias-israil

Στις 16 Φλεβάρη  εν τω μεταξύ του 2016 ο ευρωβουλευτής  Δημήτρης Παπαδημούλης είχε μια συνάντηση στο Ευρωκοινοβούλιο, με την Λέιλα Χάλεντ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και μέλος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου [Η διεθνής προσοχή συγκεντρώθηκε πάνω της, όταν στις 29 Αυγούστου του 1969, όταν στη Ρώμη, μαζί με έναν ακόμα Παλαιστίνιο μαχητή του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, κατέλαβαν αεροσκάφος της TWA που εκτελούσε την πτήση από Λος Άντζελες για Αθήνα και Τελ Αβίβ]  και αντιπροσωπεία του Λαϊκού μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης PFLP. 

[ Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης ιδρύθηκε το 1967 από το Εθνικό Αραβικό Κίνημα και 3 ακόμη μικρότερες οργανώσεις, υπό την αρχηγεία του George Habash.

Ο Ζορζ Χαμπάς γεννήθηκε την 1 Αυγούστου 1925 στην πόλη Λύδδα (εβραϊκά Λοντ, αραβικά Αλ Λιντ) στην κεντρική Παλαιστίνη, σε μια μεσοαστική οικογένεια ελληνορθόδοξων Παλαιστινίων. Η Παλαιστινιακή επανάσταση (1936-1939) θα ασκήσει ιδιαίτερη επιρροή πάνω του. Το 1944 γράφεται στην Ιατρική σχολή του Αμερικάνικου Πανεπιστημίου της Βηρυτού. Ενώ είναι φοιτητής, ξεσπάει ο Αραβο-Ισραηλινός πόλεμος και επέρχεται για τους Παλαιστίνιους η Νάκμπα (Καταστροφή). Στις 11 Ιουλίου 1948 150 άνδρες του 89ου τάγματος κομάντος του Ισραηλινού στρατού κάτω από τη διοίκηση του νεαρού αξιωματικού Μοσέ Νταγιάν, επιτίθενται και καταλαμβάνουν αστραπιαία τη Λύδδα. Λόγω αυτού που αργότερα το Ισραήλ χαρακτήρισε «υπερβολική άσκηση βίας», τουλάχιστον 250 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν εκ των οποίων ογδόντα άμαχοι που βρίσκονταν σε ένα τζαμί. Ο συνολικός αριθμός των νεκρών αμάχων είναι άγνωστος αλλά είναι ενδεικτικό αυτό που έγραψε ο ανταποκριτής της Chicago Sun Times: «Καθετί στο διάβα των στρατιωτών πέθανε». Την επόμενη μέρα, κατόπιν εντολής του Γιτζάκ Ράμπιν, δέκα χιλιάδες Παλαιστίνιοι (κάτοικοι της Λύδδας αλλά και πρόσφυγες από τη Γιάφα που είχαν βρει καταφύγιο στην πόλη) παίρνουν το δρόμο προς τα Ιορδανικά σύνορα ξεκινώντας αυτό που θα ονμομαστεί «πορεία θανάτου της Λύδδας». Την κοινή μοίρα θα ακολουθήσει και η οικογένεια του Χαμπάς. Αργότερα, με τον Ισραηλινό νόμο «περί απόντων» η περιουσία της οικογένειας Χαμπάς κατασχέθηκε και η επιστροφή της στη Λύδδα απαγορεύτηκε.

 Το 1969 έκανε μια μεταστροφή προς τη Μαρξιστική Λενινιστική ιδεολογία, βλέποντας τον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης ως μέρος μιας πλατιάς επαναστατικής αλλαγής στον αραβικό κόσμο, συνδεδεμένης με το διεθνή αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Σύμφωνα με το State Department θεωρείται “τρομοκρατική οργάνωση”. Το Σεπτέμβριο του 1999 ο Αναπληρωτής Γραμματέας του Abu Ali Moustafa επέστρεψε στην Παλαιστίνη και μετά την παραίτηση του Habash τον Ιούλιο του 2000, έγινε ο νέος αρχηγός του. Τον Αύγουστο του 2001 δολοφονήθηκε από ισραηλινές δυνάμεις. Ο αντικαταστάτης του Ahmed Sa’adat είναι σήμερα κρατούμενος στις Ισραηλινές φυλακές για τη δολοφονία ενός ακροδεξιού υπουργού.]

Δεν ξέρουμε όμως αν συζήτησαν και το  δελτίο Τύπου που εξέδωσε τον ίδιο μήνα , το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) που καταδικάζει την προσέγγιση της κυβέρνησης Τσίπρα με το Ισραήλ καλώντας όλες τις αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις να αντισταθούν στη συνεργασία με το καθεστώς κατοχής.

Ολόκληρη η ανακοίνωση του PFLP:

 Το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) καταγγέλει την εξελισσόμενη προσέγγιση μεταξύ του σιωνιστικού κράτους και της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία ισχυριζόταν ότι ερχέται με αριστερό και σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Τώρα είμαστε μάρτυρες αδικαιολόγητων υποχωρήσεων.

Το (PFLP) ήδη έχει παραδόσει σε ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις θέσεις του Λαϊκού Μετώπου σε μια σειρά θεμάτων. Η συντρόφισσα Λάιλα Χάλεντ εξέφρασε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τη δυσαρέκεια του Λαϊκού Μετώπου για αυτή την προσέγγιση, η οποία πραγματοποιείται τη χρονική περίοδο που δυναμώνει η απομόνωση του σιωνιστικού κράτους και μεγαλώνει το διεθνές κίνημα για μποϊκοτάζ κατά του κράτους και των προϊόντων του.

Το (PFLP) καλεί όλες τις αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις στην Ελλάδα να αντισταθούν στην προσέγγιση αυτή μεταξύ της Ελλάδας και του καθεστώτος κατοχής. Το (PFLP) πιστεύει βαθύτητα ότι η Αλληλεγγύη που εκφράζει η συντροπτική πλειοψηφία των λαικών στρωμάτων στην Ελλάδα με τα δίκαια δικαιώματα του λαού της Παλαιστίνης είναι διαχρονική, ιστορική και σταθερή και δεν θα την νικήσουν οι επίσημες συμφωνίες μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του ρατσιστικού κράτους.

Ταυτόχρονα το (PFLP) καταγγέλει την όποια στρατιωτική και οικονομική συνεργασία και μεταξύ της Τουρκίας και του σιωνιστικού εχθρού. Καταδικάζει επίσης τις επίσημες ελληνικές πολιτικές που δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά αισθήματα του φίλου ελληνικού λαού και στην ιστορική του στάση που ήταν πάντα στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού.

 Και δεν ξέρουμε αν συζήτησαν και για τον κανονισμό της ΕΕ, (ΕΚ) αριθ. 2580/2001**   του Συμβουλίου της 27ης Δεκεμβρίου 2001, που προβλέπει τη δέσμευση όλων των κεφαλαίων, χρηματικών περιουσιακών στοιχείων και οικονομικών πόρων που ανήκουν στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP)  και ότι κανένα κεφάλαιο, άλλο χρηματικό περιουσιακό στοιχείο ή οικονομικός πόρος δεν διατίθεται άμεσα ή έμμεσα προς τα εν λόγω άτομα, ομάδες και οντότητες και που στις 18 Ιανουαρίου 2021 ανανεώθηκε.

Η θρυλική Παλαιστίνια επαναστάτρια Λάιλα Χάλεντ, ανακοίνωσε τον Μάη του 2017, ότι ξεκινά απεργία πείνας ως συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους που είχαν φτάσει τις 21 ημέρες χωρίς τροφή.

«Οι Κρατούμενοι απεργοί πείνας βρίσκονται σε άμεση αντιπαράθεση με τον εχθρό, αλλά έχουν σαν μοναδικό τους όπλο τα άδεια τους στομάχια», δήλωσε τότε η Χάλεντ, από την Ιορδανία όπου ζει.

Τελικά η Παλαιστίνη είναι η χώρα των απόντων.

Εγραφε ο Σεφέρης στο ποίημα του Ο Στρατής Θαλασσινός στη Νεκρά

Θάλασσα :

[…] Ιερουσαλήμ, πολιτεία της προσφυγιάς!

Αλλά τα μάτια τους μιλούν όλα τον ίδιο λόγο,

όχι το λόγο που έγινε άνθρωπος, θεέ μου συμπάθα μας,

όχι ταξίδια για να ιδείς καινούριους τόπους, αλλά

το σκοτεινό τρένο της φυγής όπου τα βρέφη

τρέφουνται με τη βρόμα και τις αμαρτίες των γονιών

και νιώθουν οι μεσόκοποι το χάσμα

να μεγαλώνει ανάμεσα στο σώμα

που μένει πίσω σα γκαμήλα λαβωμένη

και την ψυχή με το ανεξάντλητο κουράγιο,

καθώς λένε.

**

18.1.2021    EL Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης C 18/3

*


Οι ακόλουθες πληροφορίες κοινοποιούνται στους κάτωθι: ABDOLLAHI Hamed, AL NASSER, Abdelkarim Hussein Mohamed, AL-YACOUB, Ibrahim Salih Mohammed, ARBABSIAR Manssor, IZZ-AL-DIN, Hasan, MOHAMMED, Khalid Shaikh, SHAHLAI Abdul Reza, SHAKURI Ali Gholam, «Hizballah Military Wing» (Στρατιωτική Πτέρυγα της Χεζμπολάχ), «EJÉRCITO DE LIBERACIÓN NACIONAL» («Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός»), ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ (PFLP), ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ – ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ και «SENDERO LUMINOSO» – «SL» («Φωτεινό Μονοπάτι») πρόσωπα και ομάδες που περιλαμβάνονται στον κατάλογο προσώπων, ομάδων και οντοτήτων που υπόκεινται στα άρθρα 2, 3 και 4 της κοινής θέσης 2001/931/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου για το την εφαρμογή ειδικών μέτρων για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 2580/2001 του Συμβουλίου για τη λήψη ειδικών περιοριστικών μέτρων κατά ορισμένων προσώπων και οντοτήτων με σκοπό την καταπολέμηση της τρομοκρατίας (βλ. παραρτήματα στην απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2020/1132 του Συμβουλίου και στον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2020/1128 του Συμβουλίου)

(2021/C 18/03)

Οι ακόλουθες πληροφορίες τίθενται υπόψη των προαναφερθέντων προσώπων και ομάδων που περιλαμβάνονται στην απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2020/1132 του Συμβουλίου (1) και τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2020/1128 του Συμβουλίου (2).

Ο κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 2580/2001 του Συμβουλίου (3) ορίζει ότι δεσμεύονται όλα τα κεφάλαια, χρηματικά περιουσιακά στοιχεία και οικονομικοί πόροι που ανήκουν στα ενδιαφερόμενα πρόσωπα και ομάδες και ότι δεν είναι δυνατόν να τους διατεθεί, άμεσα ή έμμεσα, κανένα κεφάλαιο, άλλο χρηματικό περιουσιακό στοιχείο ή οικονομικός πόρος.

Το Συμβούλιο έλαβε νέες πληροφορίες σχετικά με την παρουσία των ανωτέρω προσώπων και ομάδων στον κατάλογο. Αφού εξέτασε τις νέες αυτές πληροφορίες, το Συμβούλιο προτίθεται να τροποποιήσει αναλόγως τα σκεπτικά.

Τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα και ομάδες μπορούν να υποβάλουν αίτηση για να τους κοινοποιηθούν τα σχεδιαζόμενα σκεπτικά βάσει των οποίων παραμένουν στον προαναφερόμενο κατάλογο, στην ακόλουθη διεύθυνση:

Council of the European Union (Υπόψη: ονόματα COMET)
Rue de la Loi/WetStraat 175
1048 Brussels/Brussel
BELGIUM/BELGIË

Ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]

Οι αιτήσεις πρέπει να υποβληθούν έως τις 25 Ιανουαρίου 2021.

Τα πρόσωπα και ομάδες μπορούν ανά πάσα στιγμή να υποβάλουν στο Συμβούλιο, στην προαναφερόμενη διεύθυνση, αίτηση συνοδευόμενη από τυχόν αποδεικτικά έγγραφα, προκειμένου να επανεξεταστεί η απόφαση σύμφωνα με την οποία περιελήφθησαν και παραμένουν στον προαναφερόμενο κατάλογο. Η αίτηση αυτή θα εξεταστεί κατά την παραλαβή της. Εφιστάται εν προκειμένω η προσοχή των ενδιαφερομένων προσώπων και ομάδων στο ότι ο κατάλογος επανεξετάζεται τακτικά από το Συμβούλιο, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 1 παράγραφος 6 της κοινής θέσης 2001/931/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου (4).

Εφιστάται η προσοχή των ενδιαφερομένων προσώπων και ομάδων στη δυνατότητα υποβολής αίτησης στις αρμόδιες αρχές του ή των οικείων κρατών μελών ως έχουν στο παράρτημα του κανονισμού, ώστε να τους επιτραπεί να χρησιμοποιήσουν τα δεσμευμένα κεφάλαια για βασικές ανάγκες ή συγκεκριμένες πληρωμές σύμφωνα με το άρθρο 5 παράγραφος 2 του εν λόγω κανονισμού.