Ο ηγέτης και ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Toυ Χρόνη Πολυχρονίου

Δεν πρόκειται εδώ να αναρωτηθούμε τι κοινό έχουν ο Τσίπρας με τον Α. Παπανδρέου, ως φυσικοί ηγέτες της Δημοκρατικής Παράταξης. Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, άλλες ανάγκες, άλλοι άνθρωποι. Ούτε και σε τι διαφέρουν ο Αλέξης Τσίπρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η σύγκριση εδώ είναι συντριπτική και επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα που περνάει. Ο ένας άλλαξε την Χώρα προς το καλλίτερο, ο άλλος προς το χειρότερο. Αυτά έχουν πλέον κριθεί. Αναμένεται απλώς να επικυρωθούν κάποια στιγμή και στην κάλπη.

Μια ματιά όμως επάνω στην διαδρομή της ευθείας του πολιτικού φάσματος Αριστεράς-Δεξιάς, γεννάει ορισμένα ερωτηματικά. Η Αριστερά έχει άκρα; Ναι έχει. Και άκρα και παραφυάδες. Άλλωστε η διάσπασή της μετά από ανούσιες διαφωνίες είναι μέσα στο DNA της. Η Δεξιά έχει άκρα Δεξιά; Αυτή και αν έχει. Απλώς τόσα χρόνια, ειδικά επί Κ. Καραμανλή, η άκρα Δεξιά ήταν ενσωματωμένη μέσα στην Δεξιά. Και η Δεξιά έχει λοιπόν άκρα, μέσα της και έξω της, τα οποία μάλιστα σήμερα την ποδηγετούν.

Το καίριο ερώτημα είναι, το πολιτικό Κέντρο έχει άκρα; Είναι δυνατόν ένα κέντρο να έχει άκρα; Για αυτό δεν λέγεται κέντρο; Είναι αδιανόητο να έχει άκρα. Και όμως έχει. Πάντα είχε. Το δημοκρατικό Κέντρο σήμερα έχει  άκρα. Και άκρα και μονομερή συμπεριφορά. Ονόματα δεν λέμε, αφού είναι σε όλους μας γνωστά. Και αναρτημένα συχνά στα μανταλάκια. Αυτοί ακριβώς είναι οι πλέον συντηρητικοί νέο-Έλληνες πολιτικοί, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα σκληροί πολέμιοι της Αριστεράς και οι περισσότερο από όλους τους άλλους φανατικοί μαχητές του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου.

Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να έδωσε πολλά στην Ελληνική κοινωνία. Όταν όμως έχασε τον φυσικό του ηγέτη, έχασε και τον βηματισμό του. Αποτέλεσμα, περιήλθε στην χλεύη των ηττημένων. Για τους ίδιους λόγους έχασε και την εκλογική του δύναμη. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους το σημερινό ΚΙΝΑΛ κρατάει αυτήν την, εκτός τόπου και χρόνου, απαράδεκτη συμπεριφορά. Διότι μέσα του κρύβει ορισμένους ακραίους συντηρητικούς αριβίστες πολιτικούς, οι οποίοι το εκθέτουν ανεπανόρθωτα και το υποχρεώνουν να αλληθωρίζει προς την Δεξιά. 

Παρόλα αυτά, είμαστε έτοιμοι να διαβεβαιώσουμε ότι, στην παράταξη αυτή υπάρχουν ακόμα στελέχη και απλοί ανώνυμοι δημοκρατικοί πολίτες οι οποίοι είναι φύση θέση προοδευτικοί. Με αντί-δεξιό πρόσημο. Πολύ ικανοί και έμπειροι, όπως για παράδειγμα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και το συνδικαλιστικό κίνημα. Διαθέτουν κύρος, θέσεις και προτάσεις. Και από την άποψη αυτή θα έπρεπε να προσεχθούν ιδιαίτερα από την ηγετική πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η προσέγγιση μαζί τους είναι υποχρέωση και ευθύνη πολιτική, εάν επιδιώκεται να λειτουργήσει στο μέλλον μία ευρεία βιώσιμη προοδευτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία προς όφελος του Λαού και της Χώρας. Και να τα δεχτούν αυτά τα στελέχη, στον αγώνα της πάλης του Λαού, χωρίς πολλές επιφυλάξεις ή τουλάχιστον με τις ίδιες επιφυλάξεις και ανοχές που κρατούν για ορισμένα στελέχη τους που απαντώνται μέσα στα ίδια τους τα σπλάχνα.

Υπάρχουν πλέον ορατά σημάδια ότι ο Αλέξης Τσίπρας, αφήνοντας πίσω του εσωτερικές αγκυλώσεις, κινείται προς αυτή την σωστή κατεύθυνση. Με τις Προγραμματικές κατά τομέα κυβερνητικές προτάσεις του, τις οποίες παρουσιάζει αυτός ο ίδιος δημόσια με την συμμετοχή κοινού, δίνει εμπροστοβαρές περιεχόμενο στην πολιτική του. Πλαισιωμένος πάντα δίπλα του από νέο πολιτικό προσωπικό, από καταξιωμένους και έμπειρους επιστήμονες, στέλνει το μήνυμα ότι μόνο αυτός μπορεί και θέλει να βγάλει την Χώρα από την κρίση. Ήδη οι εκπρόσωποι των Φορέων τον αντιμετωπίζουν ως εν δυνάμει Πρωθυπουργό.

Από την άλλη, ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είναι σε vertigo. Αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται. Δυστυχώς του ‘’έλαχε’’ να κυβερνήσει σε μια ακόμη κρίση για την οποία αποδείχτηκε αρκετά ανεπαρκής. Το ‘’επιτελικό’’ του κράτος έπεσε στα βράχια. Οι χειρισμοί της πανδημίας τον εξέθεσαν. Μας τσάκισαν. Όταν δεν χρειάζεται μας κλείνουν μέσα. Όταν χρειάζεται να μας κλείσουν, αντίθετα μας …ανοίγουν. Το δόγμα νόμος και τάξη, απέτυχε. Η Αστυνομία με Γραφείο μέσα στα Πανεπιστήμια. Τα σχολεία κλειστά. Στα εργασιακά επικρατεί ο νόμος της γαλέρας. Καταργείται το 8-ωρο, το 5-νθήμερο, το 35-ωρο, οι υπερωρίες, οι συλλογικές συμβάσεις κλπ. Η μικρό-μεσαία επιχειρηματικότητα αποκλείεται δια ροπάλου από τους Κυβερνητικούς σχεδιασμούς ενίσχυσης από το Ταμείο Ανάκαμψης. Η ανεργία, η φτώχεια και τα λουκέτα είναι ότι μας περιμένει την επόμενη ημέρα αμέσως μετά την πανδημία.

Είναι φανερό ότι σε αντιδιαστολή με τον Αλέξη Τσίπρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να σχεδιάσει με στρατηγική και να συντονίσει με αποτελεσματικότητα το σύστημα διακυβέρνησης της Χώρας, με τους απαιτούμενους πολιτικούς όρους. Πλήρης ανυποληψία. Η Κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη του Λαού. Αγνοείται. Παρακάμπτεται. Σαν να μην υπάρχει. Θα το διαπιστώσετε τις ημέρες του Πάσχα. Η Κυβέρνηση ακυρώθηκε από τα κάτω. Από τον Λαό. Στα μάτια του Λαού. Ο ένας λοιπόν εμφανίζεται πλέον ως ηγέτης και ο άλλος ως μαρμαρωμένος βασιλιάς.